Kaçamak yaşıyoruz. Her şeyden,bazen kendimizden bile kaçıyoruz....
Duygularımızı paylaşmak nedense zor geliyor bize...
Kendimiz bile yaşayamıyoruz ki. Hep içimize atıyoruz sevgileri hüzünleri, mutlulukları. Bağırıp çağırıp hani derler ya ''bardaktan boşanırcasına yağan yağmur gibi'' ağlayamıyoruz bile. ..
Utanıyoruz. Kızgınlıklarımızı hep içimize atıyoruz...
Aslında kendimize kızıyoruz. Karşımızdakinin hiç suçu yok ''sadece o O'nun düşüncesi'' diyemiyoruz...
Gördüğümüz her iyilik ve kötülüğün bizden
kaynaklandığını anlayamıyoruz...
Volkanlar patlıyor içimizde söndüremiyor gözyaşlarımızı içimize akıtıyoruz...
ve genelde kader diyoruz...