Vicdan, aklın ve iradenin mizanıdır!

Kim ne derse desin
Ve hatta kinaye etmek için
futursuzca nefeslensin

Halimin
sefilliğine hükmetsin, hangi
sıfatı uygun görürse hiç çekinmesin

Yeter ki
nefsi ve hissi telakkiler
içinde bir emek sarfetmesin,
fikrini tefekkür ederek hasretsin

Evet,
ne edibim ve ne de şairin
aziz nefesinden kal eden zadeyim

Düşünmek için
ne kadar aciz olduğunun
farkına erişmiş bir nefesim

Sığ bir
izan ile halini serdetmeye
gayret gösteren bir kalb-i vakitim

Gönlü
umman misali rakseden
tefekkür ehlinin izlerini takip
etmeye çalışan bir divaneyim

Nazar etmekle,
fark etmenin farkını

Ruhun pervazlarında
hissetmeye talip bir çehrenin
ibretinden istifade etmeye
amede olan bir acizim

Ne kendi halinde
havlayan köğeğin ve ne de
miyavlayan kedinin dilini bilirim

Sanki sahrada
yalnızlığın hüznüyle yol arayan
bir abdiaciz olarak gayret eden bir fakirim

İhsan ve ihlas
adına ne kadar muhtaç halde
olduğunun hayıflığını
her lahzada hisseden bir kederim

Ne kadar
gamım varsa, hicran
her vakit gönül kapımı
aralayan bir hakikati kararsa

Onunla
hemhal içinde nefeslenen
miskinliğin ta kendisiyim

Ne vakit
pencere önünde nefeslensem

Her işittiğim
gök gürültisüyle yüreğimin
titrediğini hissedip, o zaman
gözlerimin yaşını silsem

Yerlerde
sürünen yaprağın,
camı okşayan yağmurun

Gökyüzünün
hüznünü aksettiren bulutun
serencamında ne kadar yalnızım

Naaşı
kalkmayı bekleyen bir kitabın,
ahdine kayıt kalan bin bir heyecanın

Hesap edilemeyen
her şarta ki iradey-i kararın
neticesine ne kadar muhtacım

Sessizce gözyaşlarım
yanaklarımdan süzülüyor

Nefesin müddeti
içinde ki mecalim her vakit
göçmenin eşiğinde umutla yetiniyor

Toprak ki
ne müşfik bir hakikat

Hak adına
ne müthiş bir nasihat, ruhumun
mahzunluğunu şehrediyor

Artık okunmaya
hasret halmış selalar

Ruhun
ve kalbin firkatinde
mahzun kalan aşktan söz ediyor



Mustafa CİLASUN