- Katılım
- 28 Mart 2011
- Mesajlar
- 2,125
- Tepkime puanı
- 26
Günümüzde kurtuluşun yegane çaresi,
Allâh-u Zülcelal'e tövbe etmek ve yalvarmaktır. Sadece ibadet ile, yemekle, içmekle, giyinmekle kurtulacağını zannederek tövbeden geri kalmak, büyük bir akılsızlıktır.
Süfyan-ı Sevri (Kuddise Sırruhu) Hz. Hacca giderken, yolda bir gece boyunca ağladı.
Şeyban-ı Rai (Kuddise Sırruhu) ona hitaben dedi ki:
-Ya Süfyan! Niçin ağlıyorsun? Eğer günahların için ağlıyorsan, günahtan muhafaza ol. Bunun üzerine Süfyan-ı Sevri (Kuddise Sırruhu) şöyle dedi:
-Ya Şeyban, ister büyük günah, ister küçük günah olsun, hiç korkmuyorum. Hatta aklıma bile gelmiyor. Ben, bu dünyadan imansız olarak ayrılmaktan korktuğum için ağlıyorum.
O, Allâh-u Zülcelal'in dostu olmasına rağmen, gece boyunca ağlamıştır. Ve Süfyan-ı Sevri (Kuddise Sırruhu) şöyle devam etti:
-Ya Şeyban, nasıl ağlamayayım? Birisini tanıdım. Bize ilim öğretiyordu. Tam 40 yıl bize ilim okuttu. Uzun süre, Kâbe'ye komşuluk yaptı. Öldüğü zaman, yüzünü melekler Kıble'den çevirdiler. İmansız olarak bu dünyadan ayrıldı. İşte bundan korkuyorum.
İnsan için en büyük bayram, imanlı olarak ruhunu teslim etmesidir. İşte bu, insanın kurtuluşunun müjdesidir.
Sehl (RadıyAllâhu Anh) şöyle buyurmuştur:
"Rüyamda, öldüğümü ve Kıyamet'in kopmuş olduğu gördüm. Tam 300 tane peygamberi gördüm. Onlara şöyle sordum:
-Siz dünyada nelerden korkuyordunuz? Bana dediler ki:
-İmansız olarak dünyadan ayrılmaktan korkuyorduk.
Bakınız! Onlar Peygamber oldukları halde, imansız olarak ölmekten korkuyorlardı. İşte iman, bu kadar kıymetlidir. O imanı kurtarmak için de Allâh-u Zülcelal'e çok yalvarmak lazımdır.
Allâh-u Zülcelal, kendisine karşı ağlamayı ve yalvarmayı, kıyamet gününde kurtuluş için bir sebep, bir vesile kılmıştır. Bu ağlama ve yalvarma ile kul, Rabbine karşı kulluk görevini yerine getirdiği için Allâh-u Zülcelal'in çok hoşuna gitmektedir.
Allâh-u Zülcelal'e tövbe etmek ve yalvarmaktır. Sadece ibadet ile, yemekle, içmekle, giyinmekle kurtulacağını zannederek tövbeden geri kalmak, büyük bir akılsızlıktır.
Süfyan-ı Sevri (Kuddise Sırruhu) Hz. Hacca giderken, yolda bir gece boyunca ağladı.
Şeyban-ı Rai (Kuddise Sırruhu) ona hitaben dedi ki:
-Ya Süfyan! Niçin ağlıyorsun? Eğer günahların için ağlıyorsan, günahtan muhafaza ol. Bunun üzerine Süfyan-ı Sevri (Kuddise Sırruhu) şöyle dedi:
-Ya Şeyban, ister büyük günah, ister küçük günah olsun, hiç korkmuyorum. Hatta aklıma bile gelmiyor. Ben, bu dünyadan imansız olarak ayrılmaktan korktuğum için ağlıyorum.
O, Allâh-u Zülcelal'in dostu olmasına rağmen, gece boyunca ağlamıştır. Ve Süfyan-ı Sevri (Kuddise Sırruhu) şöyle devam etti:
-Ya Şeyban, nasıl ağlamayayım? Birisini tanıdım. Bize ilim öğretiyordu. Tam 40 yıl bize ilim okuttu. Uzun süre, Kâbe'ye komşuluk yaptı. Öldüğü zaman, yüzünü melekler Kıble'den çevirdiler. İmansız olarak bu dünyadan ayrıldı. İşte bundan korkuyorum.
İnsan için en büyük bayram, imanlı olarak ruhunu teslim etmesidir. İşte bu, insanın kurtuluşunun müjdesidir.
Sehl (RadıyAllâhu Anh) şöyle buyurmuştur:
"Rüyamda, öldüğümü ve Kıyamet'in kopmuş olduğu gördüm. Tam 300 tane peygamberi gördüm. Onlara şöyle sordum:
-Siz dünyada nelerden korkuyordunuz? Bana dediler ki:
-İmansız olarak dünyadan ayrılmaktan korkuyorduk.
Bakınız! Onlar Peygamber oldukları halde, imansız olarak ölmekten korkuyorlardı. İşte iman, bu kadar kıymetlidir. O imanı kurtarmak için de Allâh-u Zülcelal'e çok yalvarmak lazımdır.
Allâh-u Zülcelal, kendisine karşı ağlamayı ve yalvarmayı, kıyamet gününde kurtuluş için bir sebep, bir vesile kılmıştır. Bu ağlama ve yalvarma ile kul, Rabbine karşı kulluk görevini yerine getirdiği için Allâh-u Zülcelal'in çok hoşuna gitmektedir.
