Çok eski bir web tarayıcısı kullanıyorsunuz. Bu veya diğer siteleri görüntülemekte sorunlar yaşayabilirsiniz.. Tarayıcınızı güncellemeli veya alternatif bir tarayıcı kullanmalısınız.
Gözlerini semaya diker öylece bakarsın bazen, bakarsın da bir tek kıpırdanış göremezsin…
Bakmaktan bıktığın bir anda ise, görmek istediğinden fazlası doluşur görme alanına…
Ellerini açar öylece beklersin bazen,
Hiçbir şey yağmıyor gökten, dolmuyor avuçlarına gibi gelir… Bazen de, doldurmaya güç yetemeyecek sağnaklar altında kalır da ellerini açmaya muktedir olamazsın…
Çok istersin bazen…
Çok beklersin, ancak ulaşamazsın…
O noktada, bir kainat kelimesiyle tanışırsın…
“kısmet”
O, her dünyalının kabul ettiği, evrensel bir kelimedir… Herkes bir kısmeti olduğunu bilir… Bilir de, kimi zaman gönlü elvermez, kimi zaman aklı almaz herkesin…
Herkesin bildiği bir kelimedir evet “kısmet”…
Ama çoğunun kısmetinde ise henüz bir bilinmeyen olarak kalmıştır…
Kısmet, rızayı çağrıştırır aslında, en çok rıza ile bağdaşır…
Teslimiyet ve tevekkülü ardından…
Bu yüzden bir gönül inşirahıdır aslında bu kelime…
Bir dilediğimiz olmadığında,
içten bir “kısmet…” demek, kaderde karşımıza gelene razı olmanın güzel bir dilidir…
Bunun için, bugün, beklediğim ya da beklemediğim ne kadar çok şey varsa kısmet payıma düşen,
şükürler olsun…
Şükürler olsun Rabbime ki,
“kısmet” kelimesini verdi, ve böylece bir yöneliş, bir sabır ve tahammül nasip etti…”
Alıntı
İçimdeki her şeye uygun birer kelime bulmuştum aslında. Anlatmaya da yeltenmedim değil.
Sonra yine dedim; boşver.
Hiçbir kelimenin oluşturduğu cümle insanın kendini anlatamazdı, kimse de bir başka birini kelimelerinden tanıyamazdı zaten.
Kaldı ki ben içimdeki bunca şeyi anlatayım; yarım yamalak cümlelerimle.
Ya gözler? Her hali farklı bir cümle. Uğrunda eskimiş bir hayatı taşıyor her bakış.
Ve beni kimse anlamayamadı, çünkü ben kimsenin gözüne konuşmadım ki zaten...
unutamadığım… adına binlerce satırlar yazdığım… gelmeyeceğini bile bile yollarına baktığım…
nerelerdesin? yüreğimdeki sevdalar düşmek üzere…
artık zamanın bile seni bana getiremeyeceğini
anladım…
Ve O her dünyalının kabul ettiği evrensel bir kelime olan Ya “kısmet” dedim...
Önceleri denizin sonsuzluğuna baktığımda,Sonunu göremediğim için... içimde bir korku salar ve içten titrerdim.
Bir gün geldi artık korkmadığımı anladım. Belki de o gün bugündür ..
cunku anladim ki herşeyin bir SONU varmis...
Ya da baktığım denizlerin hep bir karşı tarafı vardi...
Dünya üzerinde yaşadığımız bu hayatta tek bir şey yok ki sonu olmasın.
Şu anda çıkmaz gibi görünen herşeyin çıkış yollarını görmek için gerekli olan tek şey zaman.
Ve zaman ilerlediği müddetçe devam eder hikayeler de.
Bazen bir durgunluk olur fakat bu bir nevi fırtına öncesi sessizlik gibidir.
Zaman durana dek senin de hikayen devam edecektir…
ve Hayat hikayem devam ediyor...
Gözleri uzaklara dalanın uzaklarda bir hikayesi vardır” derler. Uzaklardan söz edilince de derin hikayeleri olanlar için otobüs, tren, uçak değil de
gemiler gelir akla genellikle.
Gemiler gelir çünkü belki de giderken yanımızda götürdüğümüz onca yükü sığdırabileceğimiz tek uzaklaşma aracıdır.
Gemi gelir çünkü gitmek istediğimiz yere günler hatta belki aylar sonra ulaştırır bizi.
Gitmek zordur, sabır ister, bir anda gidemez insan… Ve gemi gelir çünkü okyanuslar ortasında yolculuk süresince kısılıp kaldığı o alan,
yalnızlığa alıştıracak, olgunlaştırıp yoğuracaktır onu. Koparacaktır geçmişle bağlarını teker teker.
Götürdüğü onca yükle birlikte geçmişten kopması uzun zaman alacaktır çünkü.
İki çeşit insan var hayatta… Sofii gibi gemilere el sallayıp, gemileri bekleyenler ve o gemiye binip giden Muhacir gibi....
Gitmek midir zor olan beklemek midir bilmem ama hepimizin gitmek istediği zaman degil gitmek zorunda oldugumuz anlar olmuştur.
Yahya Kemal Beyatlı ne de güzel söylemiş! “Artık demir almak günü gelmişse zamandan. Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan…”
Zaman içinde yolculuk yaptığımız gemilerimizle mutluluk limanına yanaşıp Sevdigimiz insanlara kavuşmak dileği ile...
Gurbet Diyarina gönderilmiş bir Muhacir ve bu hizmet yolunda yürüyen bir yolcuyum.
Bu hayat ırmağında akarken ancak , gayret ve nasibimce heybemi dolduruyorum...
Burada Küçük yada büyük demeden birleşen gücümüzle biz
ÜMMET olabilmenin mücadelesini veriyoruz...
Duam;
Sahibim olan Yüce Allah’ın ,bu dünyadan almam gereken güzellikleri bana vermesidir.
O neyi diliyorsa onu alayım ve O’nun RAZI olacağı şekilde yaşayayım ve bana emanet edeceği güzellikleri,benden sonra gelecek olanlara en güzeliyle bırakayım.
Yine Duam O’dur ki,sevdiği kulları bana yakın eylesin ve buğzettiklerini benden
uzak kılarak vaktimi onlarla heba ettirmesin...
Gurbet icinde Gurbetti yaşiyorum
...
