- Katılım
- 25 Temmuz 2011
- Mesajlar
- 7,319
- Tepkime puanı
- 118
Bir gün bir tohum düştü toprağa soğuğun ayazında.
Soğuğun bağrında ucu bucağı olmayan toprakla tanıştı önce.
Ürkmüştü önceleri , üzerinde hiç taşıyamayacağını sandığı bembeyaz bir örtü , etrafında ise ucu bucağı olmayan karanlık bir toprak.
Bu çaresizlikte tek isteğiyse yarine ulaşmaktı kardelenin.
hayallerini ürküten toprağı , üzerine serilen beyaz engeli aşarak yarine yani güneşine ulaşmaktı tek emeli.
Biliyordu ki bu kolay olmayacaktı ama yılmayacaktı.
Belki de gördüğü ilk engelde küçücük yüreğini dağlayacaktı acılar ama pes etmeyecekti.
Asla pes etmeyecekti ve asla özleminden vazgeçmeyecekti.
ilk önce koskoca bir umman gibi olan toprakla mücadele etmesi gerekliydi.
Biliyordu yüreği sert toprakla mücadelesi çok zordu ama çok seviyordu ve biliyordu ki çokta seviliyordu.
Kardelen tohumu filizlenmeye başlamıştı günden güne.
Sıkıntılarla toprağı deşmeye başlamıştı küçücük bedeniyle.
Artık sıkıntılarla olsa bile yarinin yoluna girmeye başlamıştı ve üzerine serilen beyaz engelin sularıyla büyüme başlamıştı.
Üzerine düşen her su damlasında yarini gözyaşlarını buluyordu biliyordu o ağlıyordu.
Bedenine karışan her gözyaşı özlemlerini kamçılıyordu.
Artık beyaz engele ulaşmaya az kalmıştı kanınca.
Acaba anlatsa halinden anlar mıydı , gönlünü dökse yol verir miydi acaba yarine gitmeye.
Ama biliyordu bu imkansızdı.
Bir gün topraktan dinledikleri geldi hatırına. Bembeyaz örtü sadece güneşin olmadığı yerde olurdu.
Yani kardelen , beyaz engel ve güneş bir arada olamazlar .
Olsalar da hasret dindirmeye yetmez zaman demişti.
toprak umutsuzluğuna umutsuzluk eklenmişti gönlü küçük sevdası büyük kardelenin .ama yılmamıştı ve sevdasını asla yok saymamıştı.
En sonunda varmıştı beyaz engele sevdalı kardelen.
Anlatmıştı derdini akıtmıştı gönlünü. Ama beyaz engel bir sürü bahaneler koymuştu önüne.
Yarini görmek istiyorsan başını dik tutmalısın ve gönlündeki sevdayı hiç eksiltmeden azim etmelisin demişti.
Oysa kardelen zaten yeşerttiği her tomurcukta yarinin aşkının olduğunu biliyordu.
Sen beni yarimin göz yaşlarıyla besledin şimdi izin ver gideyim, istersen sonra öleyim ama yarimi bir kere göreyim dedi kardelen.
Kardelen hiç bıkmadı ve hiç ah demedi.
Hep yarin hayali vardı küçücük bedeninde.
Yarin hayali süslemişti tüm hayallerini.
En sonunda sevinçle merhaba dedi aydınlığa ve tabi ki özlemlerini gönlünde bir an eksiltmediği yarine merhaba dedi kardelen.
Özlemlerine özlem katan günler bitmişti nihayet, nihayet beyaz yüzünü dönmüştü yarine.
Başını göklere kaldırdı ve yarim ben geldim söyle beklettim mi seni dedi.
‘’ Sana gözyaşlarımı gönderdim onlarla baktım sana kardelenim,
çabuk gel diye hergün ağladım yetmezmi ‘’ dedi Kardelenin Yari.
‘’Yeter elbette, dedi gönlü güzel kardelen yeter ama hep benimle kal hiç gitme ne olur ‘’
Gitmeliyim dedi Güneş...Gitmeliyim.
Döndüğümde burda ol olur mu ?
Beni sensiz koyma...
Hep beklerim seni...Hep senin kardelenin, yalnız senin yarin olurum.
Ama sende unutma... Gözlerindeki yaş,gönlündeki ışıkla yaşıyorum ..
Kardelenini soldurma emi...
