- Katılım
- 26 Temmuz 2011
- Mesajlar
- 19,432
- Tepkime puanı
- 185
izin verin de kurtulsun şu beden kafesine hapsedilmiş ruhlar...
Dışarıda yağan karların, ya da kıyı boyunca esen rüzgarların, gökten inen yağmurların kucağında
yolculuk etsin suskun gönüller...
En güzel mevsimin kış olduğunu söylüyor bak bütün haliyle tabiat ve canlılar.
Her biri minyatür birer yıldız tanesi, birer şaheser. Hangi ressam, hangi sanatçı bu kadar mükemmel şekilde tanecikler dizayn edebilir?
Hiç tasavvur edebilir miydiniz gökten beyaz ipek tanelerinin kararmış ruhlarımızı aydınlatmak istercesine tertemiz melekler eliyle itinayla getirileceğini, başımıza birer konfeti gibi düşeceğini?İzin verin, müsaade edin de kararmis gonulerimizi sarsın bizi bu karlar...
Hep böyle yumuşacık, bembeyaz kalsın. Hiç erimesin, kirlenmesin, yok olmasın.
Dünyanın kirlerini, çöplerini örtsün, yorgan gibi kaplasın. Dışımız üşüse de, ısınsın,
doysun doymak bilmeyen ruhumuz….Korkmuyorum ölümden, bembeyaz kefenlere girmekten. Şu yağan kar da sanki bütün alemin kefeni.
Korkmuyorum bir gün beni en sevdiğim surette karşılayacak olan vazifeli melekten.
Ya gülerim, ya ağlarım, öyle ya da böyle öbür aleme nasılsa yolcuyum.
Beyaz, bembeyaz karlar gelin bir gün benim de kefenim olun...
Başka renk istemiyorum. Başka renkler beni çok yordu…
Mevlana diliyle konuşmak lazım yine, benim kelamım burada nihayet bulsun:
Ayrılık, her ne kadar ümidin belini kırsa,
Izdıraplar, cefâlar, isteklerin, emellerin ellerini bağlasa da,
Allah sevgisi ile mest olan âşıkın gönlü, ümitsizliğe düşmez,
Hak’tan ümidini kesmez.İnsanlar, uğrunda çaba gösterdikleri her şeye ulaşırlar.
Alinti...<!-- google_ad_section_end --> <!-- haber bitiş -->
***
Bembeyaz yağdı karlar. İpek gibi, yumuşacık. Şimdi dondu yerlerde biriken bembeyaz karlar. Artık o kadar beyaz da değil; yer yer kirlendi, pislendi...
Kaldırımlarda yürümek güçleşti; yığın yığın kenarlarda birikti. Kaymamak için dikkatli basmak gerekiyor...
Keşke bile bile günahları işlemeden önce de bu kadar dikkatli, tedbirli davranabilsek...
Yürürken düşmemek için çaba harcadığımız gibi manevi alemde de ayağımızı kaydırmamaya uğraşsak...
Ne kadar kolay değil mi bu kadar yuvarlak laflar etmek, tıpkı insanlara kızıp kendini haklı çıkarmaya çalışmak kadar kolay...
Oysa o kadar zor ki şu yalan dünyanın hilesine kapılmadan, suni güzelliklere aldanmadan yaşamak.
Yürek kalmadı artık. Ne hissediyor, ne çarpıyor. Tutulmuyor, dağılıp gitmiş. Nefes almak için, odacıklarına gelen kanı dolandırmak için sadece yarım yamalak atıyor, yarım yamalak.
Bir kafesin içine hapsedilmiş bu yürek. Sıkılmış, çürümüş artık olduğu yerde. Yeni bir çoşku, yeni bir nefes üretmiyor. ..
Sadece üşüyor bu yürek…
Çok iş var yarın. Keşke biraz erken uyuyabilsem de sabaha dinç kalkabilsem...
Ne serseri, ne bereketsiz bir gündü bu gün. Dün de böyleydi. Eğer okumadan, dua etmeden geçtiyse bir günüm ben o gün yaşamıyorum...
Boşuna yaşamışım o günü...Bu yürek o gün boşuna çarpıyordur demektir...
