- Katılım
- 26 Temmuz 2011
- Mesajlar
- 19,432
- Tepkime puanı
- 185
Bırakın insanlar hüzünlerini yaşasın. Yaşasınlar ki içsel yolculuğa çıksınlar.
Acısız hayat, olgunlaşmamış hayattır"
Özellikle yerli yersiz kullanılan antidepresanlar hayatı öğrenmeye engel oluyor.
Acısız bir hayat, olgunlaşmamış bir hayattır. İnsanın acıyla, hüzünle teması onu içsel yolculuğa çıkarır.
Hayatta yaşadığımız kayıplar, üzüntüler bize bir dünya görüşü kazandırır.
Ölümün mukadder olduğu bilgisi bunlardan biridir.
Günümüzün Batı mahreçli popüler kültürü acı ve ölümün inkarı üzerine kurulu... o yuzden her kes buhran ve KORKU icinde yasiyor...
Bir de HÜZÜN VE DEPRESYON BİRBİRİNDEN AYIRAMAYIP HER HÜZÜNLENDIGINDE DEPRASYONDA OLDUGUNU SANAN INSANLARIMIZ VAR...
Depresyonla hüznü birbirinden ayırmak için bir değerlendirme yaparken işlevsellik, yoğunluk ve süreyi göz önüne alıyoruz. Hüzünlü olduğunuzda bazı haberler sizi o atmosferden uzaklaştırabilirken, klinik depresyonda mutlu haberler gelse bile sevinemezsiniz...
İnsanlar sevdikleri insanları kaybettiklerinde yas tepkisi verirler...
Bu Cook Dogaldir!!Her insanin o yas muddetini yaşama ihtiyaci vardir...
Bu 6 ay ile 1 sene surebilmektedir...Eğer bu, seneleri bulan, günlük işleyişinizi etkileyen bir durum haline gelirse klinik bir deorasyon var demektir.
Hüznün tatlı bir tarafı da vardır. İnsan kendi içine bakar, şiir yazar, yeni kelimeler bulur. Oysa depresyon felç edici bir duygudur; dünyayı karanlık gösterir...
mesela Ben bir cok guzel YAZIMI Hüzünlu oldugum An larda yazmisimdir...
Günümüz toplumu 'analjezi' yani ağrıdan kaçış toplumu olarak isimlendiriliyor.
İlaçlar da bu kaçışın enstrümanları. İnsanlar bazı yaşanan acıları ancak onları hazmederek yerli yerine oturtabilir. Yaşadıklarımızdan ders çıkartabilir, daha dayanıklı olabiliriz. Yerli yerinde kullanılmayan antidepresanlar insanların hayatı öğrenmesine engel oluyorlar...
ve ileride daha siddetli Yan etki olarak insani cikmaz Deprasyona sokabiliyorlar..
