Güllerin Efendisi S.a.v

ANAHTARI SİZDE KALSIN...

Sizi her zamankinden daha çok özledim Efendim...
Çok az kaldı kavuşmamıza...
Eli boş ,edepsiz bir geliş olacak zahir gelişim
fakat öyle dönmeyeceğim kesin huzurunuzdan...

Kimliksiz, kişiliksiz yaşantıma hep dur isyanımdır
Size kaçmalarım..
Dararan ruhuma sürûr,
Manasız iklimlerime renktir buluşmalarımız....

Hani kuşu ölünce " Başın sağolsun" demek için
ziyaret etmiştiniz ya küçücük bir çocuğu..
Hani dargın ve üzgün durmasına gönlünüz razı olmamıştı,
İşte o şefkatinizin dilencisiyim.

Tutamadığım sözlerimin ezikliği işkence ederken yüreğime,
Hasret ve heyecan kapladı tüm benliğimi
Ve ben saniyelerde Sizi koklar durumdayım....

Lütfen musade ediniz bir saniye olsun
ziyanızla aydınlanıp,kokunuzla ruhumu arındırayım..

Kilitli yüreğimi sunuyorum Efendim.
Anahtarı sizde kalsın.
Rabbim bu yüreğe başka aşk yaşatmasın.....
Utanıyorum

“(Ey Rasûlüm!) De ki: Eğer babalarınız, oğullarınız, kardeşleriniz, eşleriniz, hısım akrabânız, kazandığınız mallar, kesâda uğramasından korktuğunuz ticâret, hoşlandığınız meskenler, size Allah’tan, Rasûlü’nden ve Allah yolunda cihâd etmekten daha sevgili ise, artık Allâh’ın emri gelinceye kadar bekleyin!.. Allah, fâsıklar topluluğunu hidâyete erdir*mez!..” (et-Tevbe, 24)
Bu kadar (tehdid), Rasûlullâh -sallâllâhu aleyhi ve sellem-’i sevmenin vâcip olmasının kesinliğine, kadrinin yüceliğine ve Rasûlullâh’ın buna lâyık olduğuna teşvik, tenbih, hüccet ve delil bakımından kâfîdir. Çünkü Allah Teâlâ “Artık Allâh’ın azabı gelinceye kadar bekleyin” kelâmı ile malı, akrabası, çoluk çocuğu kendisine Allah ve Rasûlü’nden daha sevimli olanların hâlinin ne kadar çirkin olduğunu ve kendilerine kısa bir zaman içinde azap dokunacağını haber vermektedir.
Hazret-i Enes bin Mâlik’den rivayet edildiğine göre Allah Rasûlü şöyle buyurmuştur:
“Hiçbiriniz, ben ona, evlâdından, babasından ve bütün halktan daha sevgili olmadıkça iman etmiş olmaz.] Buhari, İman, 8; Müslim, İman, 69.

Hüzün, Allah Rasûlü’nün dostudur, takdim ederim. “Hüzün dostumdur.” buyurmuş hüzün Peygamberi -sallallahu aleyhi ve sellem-, ömrü hüzünden sağılmış yetim... Hira, hicret, İbrahim, Tâif, Uhud, ne yana baksa hüzün… Hüzne, bu hüzün yeter.





Ey, bütün insanlara gönderilen büyük peygamber!.. Seni övmekte aczim var! Ey bütün mahlûkata gönderilen peygamber, sana selâm olsun!.
Ey, hâl ve hareketi pek mübârek olan büyük zât, bir avuç fakir senin dârüsselâmında mihman olanlara uysalar, Cenâb-ı Hakk’ın nezdinde olan yüce şânından ne eksilir? Cenâb-ı Hak seni övmüş, ağırlamış, Cebrâil ‘e kadrinin huzurunda yer öptürmüştür. Yüce gökler senin şerefinin yüceliğine karşı mahcûbtur. Âdem henüz balçık halinde iken sen yaradılmıştın. İptida varlığın aslı, esası sen oldun!. Diğer mevcûdât hep senin fer’indir. Bilmem ki; seni medh için ne söyleyeyim? Çünkü ne söylesem ondan âlisin. Senin izzetini, makamını göstermek için «Levlâk» hitabı, seni medh için «Tâhâ», « Yâsîn » sûreleri kâfîdir....

Ey emsâlsiz gonca gül!.. Tarih, aynı tarih: Rabîülevvel’in 12. gecesi!..
Dünya yine vahşet dolu, yine karanlık dolu!..
Babalar yine kızlarını diri diri gömüyorlar; bu defa toprağa değil, toprağın üstünde ölümlerden beter ölüme terk ediyorlar.
Analar yine aynı ana; heder olup gidiyor toplumun girdabında…
Toplum yine aç, kalpler yine boş, dimağlar ise kupkuru… Nerede kaldın, sana muhtâcız, ey Sevgili Yâr!..
Neredesin ey şerefli Âmine anacığım, getir bize biricik Muhammed’ini…
Koşun, gelin, ey melekler buraya!.. Gelin bizim evimize
Getirin ipekten hasırları, hazırlayın bu mekânı; en şerefli misafirimiz geliyor. O geliyor, Sevgilimiz, Gülümüz, Peygamber Efendimiz geliyor.
Billur kâseler içinde şerbetler sunun!..
Yollarına yıldızları döşeyin!..
Ey dostlar, yumun gözlerinizi… Kalbinizdeki nûra bakın, açmayın gözlerinizi… Kamaşır gözleriniz, tutulur diliniz… Kalpten salavâtlar getirin, içinizdeki hasret bahçenizden tomurcuk güller derleyin. Bir avuç şebnem serpin üstüne… Titrek, günahkâr ellerimizle uzatalım O’na…
Kabul eder misin, ey Nebî!..
bahçemizde, Efendimizin bir testi suyuyla büyüttüğümüz gülleri… Kabul eder misin?
Sen ki, Vahşî’yi bile geri çevirmedin, bizi de çevirmezsin değil mi?

Rasûlullâh’ın rûhâniyet dokusuna yabancı kalanlar ve O’na muhabbeti yaşamayanlar, Allah muhabbetinden de mahrum kalırlar. Allâh’a muhabbet deryâsına götürecek olan yegâne rahmet ve muhabbet pınarı, Peygamber Efendimiz’dir. Öyle ki, Hazret-i Peygamber’e muhabbet, Allâh’a muhabbet; O’na itaat, Allâh’a itaat; O’na isyan, Allâh’a isyan sadedindedir.
Nitekim âyet-i kerîmede buyrulur:
“(Rasûlüm!) De ki: Eğer Allâh’ı seviyorsanız bana uyunuz ki, Allah da sizi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın...”(Âl-imran, 31)..



Bir sır mıdır bu insanın içine akıtılan? Ve bu sırrın d yürek sancısı mıdır bendeki başlayan?
Doğrulmak ve yeniden Mevlâ’ya ulaşmak için mi bu buram buram hüzün?

Allah sizdende Razı Olsun