Gönül neylesin, akıl kimi bilsin, kul olmak için inleyesin!

İçim alev, alev yanıyor, açamıyorum
Sanki öyle bir yükü, niye kaçamıyorum
Deniyorum, dertleniyorum, saçamıyorum
Yoruldum inan, artık ar edip bakamıyorum

Beni ben yapan faktörler hala ayakta
Beni benliğimden uzaklaştıranlar bir odakta
Meçhuldeyim sanki yaşadığım her mekânda
Bilinmeyenler neredesin yapış artık yakama

Dostluklar artık menfaate dayanıyor
Yoksa gücün niye hala içim yanıyor
Dermanın tükenip halsizlik kimi arıyor
İhmal ettiklerim her an beni kuşatıyor

Aklım, mantığım, azmim elbette var
Yoksa mesnetli bilgi söyle neye yarar
Manasızca devamlı koşmak evet yorar
Mihengim neredesin gel beni artık sar

Dava diye bağlanarak bir yol aldığımız
Her şeye o gözle bakarak yanıldığımız
Ön yargıdan beslenip,tebliğ sandığımız
Neredesiniz şimdi söyleyin kandıklarımız

Biz her zaman inandık ve teslim olduk
Neticesinde yalnızca niye bizler solduk
Dağıldık, şevksiz denize daldık,bocaladık
Öğrenmeyi öteleyip evet, yılana sarıldık

Her zaman mı bir kurtarıcı bekleyeceğiz
Kolayı ve rahatı ne zaman terk edeceğiz
Kendin olmaya çalış yeter artık diyeceğiz
Aklın,mantığın,senin için bir azık,bileceğiz

Rabbim derken, açziyetini ve sükûnetini
Hakikat derken zulümden uzak adaletini
Peygamber derken, sabır ve metanetini
İkmal et sanki bir hava gibi,akan su gibi



Mustafa CİLASUN