- Katılım
- 23 Nisan 2011
- Mesajlar
- 3,345
- Tepkime puanı
- 25
Primer olabileceği gibi, başka bir odaktaki enfeksiyonun komplikasyonu da olabilir. Enfeksiyon etkenleri ekleme üç ana yoldan ulaşabilir:
* Kan yolu (viral)
* Doğrudan (açık yaralar)
* Komşu kemik ve yumuşak dokular (tüberküloz ve mantar).
Morfolojik bulgular; etkene göre farklılıklar göstermekle birlikte, genellikle nonspesifiktir. Seröz, fibrinöz veya pürülan bir eksüda; lenfositler, polimorf lökositler ve makrofajlardan oluşan bir infiltrat ve değişik derecelerde fibrosis çoğu olguda izlenir. Bunlara granülomlar eklenebilir. Etkenin virülansına ve tedavinin yeterli olup olmadığına bağlı olarak enfeksiyöz artrit iz bırakmadan iyileşebileceği gibi; sekonder osteoartroza, pannus oluşumu ve ankiloza, kemik yıkımına yol açabilir.
Artritlerde eklem kıkırdağının yıkımından, polimorf lökositlerdeki hidrolitik enzimlerin yanısıra, inflamasyon ortamında bulunan kollagenaz ve stromelizin gibi enzimler de sorumludur. Bunlara bazı interlökinler ile tümör nekrozis faktör-alfa katkıda bulunur.
Viral artritler; rubella, Ebstein-Barr virüsü, B tipi hepatit virüsü ve HIV gibi etkenlere bağlı olarak oluşabilirler. Birden çok eklemde ağrı ve nadiren effüzyon oluşturan ve asıl hastalığın seyrini pek etkilemeyen bu artritler çoğunlukla iz bırakmadan iyileşirler.
Bakteriyel (süpüratif) artritler; süt çocuklarında daha çok H. influenza'ya, doğurganlık dönemindeki genç kadınlarda ve genç erkeklerde gonokoklara bağlıdırlar. Hemen her bakteri etken olabilirse de, erişkinlerde en yaygın etken "S. aureus"tur. Bu ajan, kalıcı ve ilerleyici bir zedelenme oluşturabilir.
Spiroketlere bağlı artritler (sifiliz: Treponema pallidum; Lyme hastalığı: Borrelia burgdorferi) seyrek görülürler. Morfolojik olarak birbirlerine benzeyen bu artritlerin morbiditesi yüksektir.
Mikobakteriyel artritlerin en sık görüleni, genellikle tek bir eklemi tutan tüberküloz artrittir. Bakterilerin eklem ortamına primer enfeksiyon sırasında geldikleri düşünülmektedir. En sık intervertebral eklemler tutulur ve enfeksiyon komşu yumuşak dokulara yayılabilir (soğuk apse).
Tanı, tüberkülozu düşündüren granülomlar ve kazeifikasyon nekrozu gibi morfolojik bulgularla birlikte etkenin mikrobiyolojik olarak saptanması ile konulur. Tüberküloz artrit, tanı ve tedavisinde geç kalındığında eklemde yıkım ve kalıcı deformiteye neden olur. M. tuberculosis dışındaki pek çok mikobakteri de artrit etkeni olabilmektedir.
Mantarlar, tropikal ülkeler dışında, hemen yalnızca bağışıklık sistemi düzgün çalışmayan kişilerde hastalık oluştururlar.
alıntı
* Kan yolu (viral)
* Doğrudan (açık yaralar)
* Komşu kemik ve yumuşak dokular (tüberküloz ve mantar).
Morfolojik bulgular; etkene göre farklılıklar göstermekle birlikte, genellikle nonspesifiktir. Seröz, fibrinöz veya pürülan bir eksüda; lenfositler, polimorf lökositler ve makrofajlardan oluşan bir infiltrat ve değişik derecelerde fibrosis çoğu olguda izlenir. Bunlara granülomlar eklenebilir. Etkenin virülansına ve tedavinin yeterli olup olmadığına bağlı olarak enfeksiyöz artrit iz bırakmadan iyileşebileceği gibi; sekonder osteoartroza, pannus oluşumu ve ankiloza, kemik yıkımına yol açabilir.
Artritlerde eklem kıkırdağının yıkımından, polimorf lökositlerdeki hidrolitik enzimlerin yanısıra, inflamasyon ortamında bulunan kollagenaz ve stromelizin gibi enzimler de sorumludur. Bunlara bazı interlökinler ile tümör nekrozis faktör-alfa katkıda bulunur.
Viral artritler; rubella, Ebstein-Barr virüsü, B tipi hepatit virüsü ve HIV gibi etkenlere bağlı olarak oluşabilirler. Birden çok eklemde ağrı ve nadiren effüzyon oluşturan ve asıl hastalığın seyrini pek etkilemeyen bu artritler çoğunlukla iz bırakmadan iyileşirler.
Bakteriyel (süpüratif) artritler; süt çocuklarında daha çok H. influenza'ya, doğurganlık dönemindeki genç kadınlarda ve genç erkeklerde gonokoklara bağlıdırlar. Hemen her bakteri etken olabilirse de, erişkinlerde en yaygın etken "S. aureus"tur. Bu ajan, kalıcı ve ilerleyici bir zedelenme oluşturabilir.
Spiroketlere bağlı artritler (sifiliz: Treponema pallidum; Lyme hastalığı: Borrelia burgdorferi) seyrek görülürler. Morfolojik olarak birbirlerine benzeyen bu artritlerin morbiditesi yüksektir.
Mikobakteriyel artritlerin en sık görüleni, genellikle tek bir eklemi tutan tüberküloz artrittir. Bakterilerin eklem ortamına primer enfeksiyon sırasında geldikleri düşünülmektedir. En sık intervertebral eklemler tutulur ve enfeksiyon komşu yumuşak dokulara yayılabilir (soğuk apse).
Tanı, tüberkülozu düşündüren granülomlar ve kazeifikasyon nekrozu gibi morfolojik bulgularla birlikte etkenin mikrobiyolojik olarak saptanması ile konulur. Tüberküloz artrit, tanı ve tedavisinde geç kalındığında eklemde yıkım ve kalıcı deformiteye neden olur. M. tuberculosis dışındaki pek çok mikobakteri de artrit etkeni olabilmektedir.
Mantarlar, tropikal ülkeler dışında, hemen yalnızca bağışıklık sistemi düzgün çalışmayan kişilerde hastalık oluştururlar.
alıntı