JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="Ekrem" data-source="post: 6912" data-attributes="member: 3">     ŞEYBE [ABDÛLMUTTÂLİB]     Peygamber Efendimizin birinci kuşaktaki dedesidir. Doğuştan ak saçlı  olduğundan kendisine "Şeybe" ismini vermişlerdi. Abdûlmuttâlib, onun  lâkabıdır; ancak daha çok bu lâkabla şöhret bulmuş ve anılmıştır. Bu lâkabı alışının hikâyesi şöyle anlatılır: Şeybe, küçüklüğünde Medine'de dayılarının yanında kalıyordu. Bir gün  mahalle arkadaşları, diğer çocuklarla, Medine'de bir meydanda ok atışı  yapıyorlardı. Bütün çocuklar arasında, alnında parlayan Kâinatın  Efendisine âit nur sebebiyle rahatlıkla farkediliyordu. Çocukların bu  yarışmasını seyretmek için büyüklerden bir kalabalık da orada toplanmış  bulunuyordu. Ok atma sırası Şeybe'ye gelmişti. Okunu yayına yerleştirdi. Kendinden  emin bir tavırla yayını gerdi. Bir an nefesini kesip yayını salıverdi.  Yaydan fırlayan ok, hedefe tam isabet etmişti! Herkes hayranlık dolu bakışlarla kendisine bakarken, o ise bu başarıdan duyduğu sevinç ve heyecanı şu sözlerle dile getiriyordu: "Ben, Haşîm'in oğluyum! Ben, (Betha) Beyinin oğluyum! Okum elbette hedefini bulur!" Seyre gelen büyükler, Şeybe'nin bu övücü sözlerini duydular. Haris bin  Abd-i Menaf Oğullarından biri yanına yaklaştı ve sorup sual ederek onun  Haşîm'in oğlu olduğunu öğrendi. Mekke'ye dönüşünde bu adaım, durumu  amcası Muttâlib'e anlattı ve böylesine kabiliyetli ve zekî bir çocuğun  yabancı ilde bırakılmasının doğru olmayacağını belirtti. Muttâlib, bu haber üzerine derhâl Medine'ye vardı. Şeybe'yi alarak  Mekke'ye getirdi. Muttâlib, terkisinde yeğeni Şeybe'yle Mekke  sokaklarına girerken sordular: "Bu çocuk kim?" Göz değmesinden korkan Muttâlib'in ağzından, "Kölemdir." sözü çıktı. Evine gelince, karısı Hatice de kendisine aynı soruyu yöneltti. Yine cevabı, "Kölemdir." oldu. Ertesi gün amcasının kendisine aldığı güzel elbiselerle Mekke  sokaklarında dolaşmaya başlayınca, herkes onun kim olduğunu merak etmeye  ve sormaya başladı. Bilenler, "Abdûlmut-tâlib [Muttâlib'in Kölesi]."  diye cevap veriyorlardı. İşte, böylece o günden sonra, her ne kadar kim olduğu bilâhare ortaya  çıktıysa da, Şeybe'nin adı "Abdû'l-Muttâlib [Muttâlib'in Kölesi]" olarak  kaldı.13 Abdûlmuttâlib 'in Rüyası Aradan yıllar geçti. Alnında parlayan Kâinatın Efendisine âit nur, onu Kureyş'in reisliği makamına getirip oturttu. Sıcak bir yaz günü idi. Kabe'nin yanındaki Hıcr mevkiinde serin bir gölgede uyuyordu. Bir rüya gördü. Rüyasında bir zât, kendisine şöyle seslendi: "Kalk, Tayyibe'yi kaz!" Sordu: "Tayyibe nedir?" Fakat, o zât, sorusuna hiçbir cevap vermeden uzaklaşıp gitti: Uyanan Abdûlmuttâlib, heyecanlı idi. "Tayyibe" ne demekti? Tayyibe'yi  kazmak nasıl olurdu? Rüyaya bir mânâ veremeden merak içinde o gün ve  geceyi geçirdi. Ertesi gün, aynı yerde yine uykuya dalmıştı. Aynı adam tekrar göründü ve seslendi: "Kalk, Berre'yi kaz!" Rüyasında şaşkına dönen Abdûlmuttâlib, yine sordu: "Berre nedir?" Adam yine hiçbir cevap vermeden oradan uzaklaşıp gitti. Abdûlmuttâlib, derin uykudan daha büyük bir merak ve heyecan içinde  uyandı. Ne var ki, gördüklerine bir türlü mânâ veremiyordu. O gün ve  geceyi yine gördüğü rüyanın tesirinde geçirdi. Ertesi gün idi. Yine aynı yerde yatıyordu. Aynı adam gelerek kendisine, "Kalk," dedi, "Mednune'yi kaz!" Derin uykuda Abdûlmuttâlib, adama, "Mednûne nedir?" diye sordu, ama adam yine cevap vermeden uzaklaşıp gitti. Abdûlmuttâlib'in merak ve heyecanı son haddine ulaşmıştı. Üç gün üst  üste gördüğü rüyanın boş olmadığını elbette biliyordu; ama, mânâsını  anlayacak en ufak bir ipucuna da sahip değildi. Dördüncü gün yine aynı yerde uykuya yatan Abdûlmuttâlib, aynı adamın geldiğini gördü. Adam bu sefer şöyle seslendi: "Zemzem'i kaz!" Abdûlmuttâlib, "Zemzem nedir, nerededir?" diye sorunca da adamın cevabı şu oldu: "Zemzem bir sudur ki, hiç kesilmez, dibine erilmez. Hacıların su  ihtiyacını onunla karşılarsın. O, Kabe'de kesilen kurbanların kanlarının  döküldüğü yer ile terslerinin gömüldüğü yer arasındadir. Alaca kanatlı  bir karga gelip orayı gagalar. Orada karınca yuvası da vardır!"14 Uyanan Abdûlmuttâlib'in heyecanına bu sefer sevinç de katılmıştı. Çünkü,  rüyayı mânâlandırmak için ipucunu elde etmişti. Zemzem kuyusundan  defalarca bahsedildiğini duymuştu. Fakat, onun yerini kimse bilmiyordu.  Çünkü Cürhümlüler, Mekke'den düşman istilâsı önünden kaçarken Kabe'nin  bütün kıymetli mallarını Zemzem kuyusuna atmış, kuyunun üstünü de  toprakla bir edip belirsiz bir hâle getirmişlerdi. O zamandan beri  Zemzem'in ismi var, kendisi yoktu.15 Abdûlmuttâlib, artık Zemzem'in yerini bulup kazmakla  vazi-felendirildiğini anlamıştı. Derhâl araştırmaya koyuldu. Rüyasında  kendisine öğretilen yere gitti. Bu sırada alaca kanatlı bir karganın  süzüldüğünü ve yere konarak gagasıyla bir yeri karıştırdıktan sonra  havalanarak göğe doğru yükseldiğini gördü. Abdûlmuttâlib'in sevincine diyecek yoktu. Senelerden beri gizli kalmış,  hayat bahşeden bir kuyuyu bulma ve ortaya çıkarma şerefine erecekti.  Zemzem'in yerini tesbit etmişti ve sıra, kazmaya gelmişti. Bu şerefi  başkasına kaptırmak ve bu sırrı başkalarına açmak istemiyordu. Bunun  için ertesi gün yanına bir tek oğlu olan Haris'i alarak tesbit edilen  yere gitti ve kazmaya başladılar. Bir müddet devam eden kazı sonucu  Zemzem Kuyusunun örülmüş duvar taşlarıyla bir daire şeklindeki ağzı  meydana çıktı. Abdûlmuttâlib sevinçliydi, heyecanlıydı. Âdeta gözlerine  inanamıyordu. Ama gözlerine inansa da inanmasa da görünen, bir kuyu ağzı  idi. Tekbir getirmeye başladı: "Allahü Ekber! Allahü Ekber!" Abdûlmuttâlib ve Kureyş İleri Gelenleri Abdûlmuttâlib'in bu faaliyetini başından beri gözleyen Kureyşliler, işin  artık ortaya çıkmak üzere olduğunu fark-edince, büyüklerine haber  verdiler. Bir müddet sonra Kureyş büyükleri, kazılan yere geldiler ve  Abdûlmuttâlib'e, "Ey Abdûlmuttâlib!.. Bu, babamız İsmail'in kuyusudur.  Onda bizim de hakkımız var. Bizi de bu işe ortak et." dediler. Abdûlmuttâlib, "Hayır, yapamam." dedi, "Bu iş sâdece bana tahsis edilmiş ve aramızdan ancak bana verilmiştir!" Abdûlmuttâlib'in bu kesin cevabı, Kureyş ileri gelenlerinin hoşuna gitmedi. İçlerinden Adiyy b. Nevfel şöyle konuştu: "Sen, yalnız bir adamsın. Tek oğlundan başka dayanacağın bir kimsen de  yok. Nasıl olur da bize karşı gelir, bize boyun eğmezsin?" Bu söz, Abdûlmuttâlib'in âdeta içini yaktı. Çünkü, Kureyşliler, onu  kimsesizlikle küçümsüyorlardı. Bu anlayıştan fazlasıyla rahatsız  olduğunu haliyle de belli etti. Bir müddet üzüntü içinde sustu. Sonra  içini şöyle döktü: "Ya, demek sen, beni yalnızlık ve kimsesizlikle ayıplıyorsun, öyle mi?" Muhatabından hiçbir cevap gelmeyince, bir müddet düşündükten sonra,  ellerini açarak yüzünü semâya doğru çevirdi ve, "Yemin ederim ki," dedi,  "Allah bana 10 erkek çocuk verirse, bunlardan birisini Kabe'nin yanında kurban edeceğim!"16 Abdûlmuttâlib'in bu sözleri, hem bir dua, hem bir yemin, hem de bir adak idi. Şam 'a Gidiş Hâdisenin burada sona ermeyeceği belli idi. Durum da bir hayli nâzikti.  Böyle hâdiseler yüzünden aralarında çok defa çarpışmalar patlak  vermişti. Bunu bilen Abdûlmuttâlib, kazı işinden o anlık vazgeçti ve  işin bir hakem tarafından halledilmesini teklif etti. Teklifi kabul  gördü. Hakemi tesbit ettiler: Şam'da oturan Sa'd b. Hüzeym... Amcalarından birkaçını yanına alan Abdûlmuttâlib, Kureyş kabilelerinin ileri gelenlerinden bir grupla Şam'a doğru yolu çıktı. Ne var ki, henüz Şam'a varmadan İlâhî Kader onları durdurdu.  Abdûlmuttâlib ve yanındakilerin suları, alev saçan çölün ortasında  bitti. Bu, kendileri için en büyük, en şiddetli düşmandan daha da  tehlikeliydi. Abdûlmuttâlib'in müracaatına, Kureyş ileri gelenleri,  "Suyumuz ancak bize yeter!" diyerek red cevabı verdiler. Abdûlmuttâlib ile yakınlarının hayatı büyük bir tehlikeyle karşı karşıya  bulunuyordu. Ellerinde yapacakları hiçbir şey de yoktu. Çöl ortasında  su aramak, serabın peşinde koşmaktan farksızdı. Abdûlmuttâlib 'in Su Aramaya Çıkması Fakat, her şeye rağmen Abdûlmuttâlib, devesine atladı ve etrafta su  aramaya koyuldu. Diğerleri ise, kendi ve yakın akrabalarının susuzluktan  ölüp gidecekleri ânı bekliyorlardı. Ama, ümitleri kursaklarında kaldı. Kâinatın Efendisinin mukaddes nurunu  alnında taşıyan Abdûlmuttâlib, bir vadiden geçerken devesinin ayağı bir  ara kuru otlar arasına gömülmüş irice bir taşa takıldı. Deve tökezledi,  taş ise yerinden yuvarlandı. Yere düşmemek için devesine sımsıkı yapışan  Abdûlmuttâlib, dönüp arkasına bakınca gözlerine inanamadı: Alev saçan  çölde, yuvarlanan taşın çukurunda pırıl pırıl parlayan bir avuç su  gördü! Devesinden indi. Kılıcıyla taş kovuğunu genişletince su daha da gür  akmaya başladı. Az zamanda önündeki çukurda fazlasıyla su birikmişti.  Geri dönen Abdûlmuttâlib, sevinç çığlığı bastı: "Gelin! Hem size, hem  hayvanlarınıza yetecek kadar su buldum!" Hepsi, yeniden hayata kavuşmuş gibi sevindiler. Su başına giderek hem kana kana içtiler, hem de hayvanlarına içirdiler. Bir ara Abdûlmuttâlib, kendisine su vermeyen Kureyşlilere döndü ve seslendi: "Suya gelin, suya!.. Allah bize su verdi. Hem kendiniz için, hem de hayvanlarınızı sulayın! Haydi, durmayın gelin!" Kureyşliler, mahcup mahcup kaynağa yanaştılar. Kana kana sudan içtiler.  Hayvanlarını suladılar. Kırbalarındaki bayat suyu dökerek temiz suyla  doldurdular. Kureyşliler, Zemzem Kuyusunu kazan ellerin kendilerine sunduğu bu serin  ve temiz suyu içer içmez, âlemleri birden değişti. Mahcup ve suçlu bir  eda içinde Abdûlmuttâlib'e dönerek, "Ey Abdûlmuttâlib!.." dediler,  "Artık sana diyecek bir sözümüz yok! Anladık ki, Zemzem'i kazmak senin  hakkın. Bu işe ancak sen lâyıksın. Vallahi, Zemzem hususunda seninle bir  daha münakaşa etmeyeceğiz! Artık hakeme gitmeye de gerek görmüyoruz!" Ve, hakeme gitmeden, yarı yoldan tekrar Mekke'ye hep beraber döndüler.17 Mekke'ye dönen Abdûlmuttâlib, oğlu Haris'le birlikte kazı işine devam etti ve kısa zamanda Zemzem'i ortaya çıkardı. Kıymetli Mallar İçin Kur 'a Çektiler Zemzem Kuyusundan bazı kıymetli mallar da çıktı. Bunlar arasında altından iki geyik heykeli ile kılıçlar ve zırhlar da vardı. Zemzem'i ortaya çıkarma hakkını daha önce Abdûlmuttâ-lib'e bırakan  Kureyş ileri gelenleri, bu kıymetli malları görünce, hırs damarları  tekrar kabardı. Yine Abdûlmuttâlib'in başına dikildiler. "Ey  Abdûlmuttâlib!.." dediler, "Bu mallara seninle beraber ortağız. Bunlarda  bizim de hakkımız var!" Cömert ve sabırlı Abdûlmuttâlib, önce, "Hayır. Sizin bu mallar üzerinde  hiçbir hakkınız yok." diyerek isteklerini reddetti. Sonra yine cömertlik  ve mertliğini ortaya koydu: "Ben yine de size yumuşak davranayım!  Aramızda kur'a çekelim!" Bundan memnun olan Kureyş ileri gelenleri, "Peki, bu kur'-ayı nasıl ve ne şekilde yapacaksın?" diye sordular. Abdûlmuttâlib, kur'ada takib edilecek usûlü anlattı: "İlk kur'a Kabe  için, iki kur'a benim için, iki kur'a da sizin için çekeriz. Kur'ada  kime ne çıkarsa onu alır, çıkmayan da mahrum kalır!" Bu usûl, tarafsız bir hâl çâresi idi. Bu sebeple Kureyşliler sevindiler  ve Abdûlmuttâlib'in bu davranışını takdir ettiler. "Doğrusu," dediler,  "pek insaflı davrandın!" Kabe'nin içindeki Hülbel putunun yanına vardılar ve kur'a çektiler.  Kur'a sonucu, Kureyş ileri gelenlerinin bu mallarda hakları olmadığını  bir kere daha ortaya koydu: Altından geyik heykeller Kabe'ye, kılıç ve zırhlar Abdûlmuttâlib'e düştü.18 Onların  payı ise mahrumiyet oldu. Ama artık itiraz edecek durumları kalmadı ve  mesele böylece kapandı. Abdûlmuttâlib, kılıç ve zırhları dövdürüp saç hâline getirdikten sonra  bununla Kabe'nin kapısını kapattı. Böylece, Kabe'yi altınla  süsleyenlerden oldu. Zemzem Kuyusunu ortaya çıkardığı zaman Abdûlmuttâlib'in yaşı kemâl yaş olan 40'a ayak basmıştı. Otuz yıl sonra, Cenâb-ı Hakk'ın insanıyla erkek çocuklarının sayısı 10'u  buldu. Bu sırada seneler önce yaptığı va'dini hatırladı: Erkek  çocuklarından birini Kabe'de kurban etme vaadi. Ama hangisini?.. Hepsi  de birbirinden güzel ve sevimli idi; fakat, Abdullah çok daha başka idi. </blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günün ilk namazı hangi namazdır