Selam.. sözlerime nerden başlayacagımı bilemedim.. 22 yaşımda olmama ragmen yeri ve zamanı gelince her daim cocuk olabılme potansiyeline sahibim. bazen kendime kızıyorum azcık olgun davran millet gülsün boşver sen gülme diyorum ama sonrada amaaannnn o zamanda şu kıza bakk suratı asık oturuyor derler dıyorum. sonra içimden geldigi gibi davranıyorum. ortamına göre nasıl anlatayım mesela sevdıgım deger verdıgım bir insanın karşısında çocuklaşabiliyorum.. iyimidir kötümüdür bilmiyorum.. erkek arkadaşımn karsısında çocuklasırdım hep azcık olgunlaş derdi.. ama insan en çok sevdıgının karsısında çocuklaşmaz mı? neyse ki sokrates'in Bir sözünü gördüm.. 'dürüst insan daima çocuk kalır' meger çocuklugum dürüstlügümden geliyormus 
