JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="elifgibi" data-source="post: 3460" data-attributes="member: 149">Çoğumuz babamız henüz hayattayken onun yüzüne bir kere bile  dikkatle bakmayız. Baba, 'baba' sözcüğünü kullanmaya başladığımız günden  itibaren sürekli karşımızda duran bir alışkanlıktır. Yıllarca babamızdan  değil, bir alışkanlıktan bahsederiz: Annemize, 'babam bu gün neden gecikti'  diye sorarız; kardeşimize, 'babam yine su istiyor' der ve dertleniriz; bazen  de, 'babama hangi yalanı uydursam' diye planlar kurarız kafamızda. Baba  her seferinde bize biraz uzak, biraz yabancı birisidir. Hergün elbiselerini  giydirip sokaklara saldığımız o 'biraz' yabancının, zamanın karşısında an be  an nasılda eriyip gittiğini farkedemeyiz bile. Oysa ilkin ve hep onun  elbiseleri yaşlanır, ilkin ve hep onun saçları ağarır, ve hep o  öksürür. Bizim bir alışkanlığın perde gerisinden baktığımız o yüzde, zaman,  çizgilerden, girintilerden ve çıkıntılardan yeni bir yüz yapar, bunu da  farketmeyiz. İçimizden az buçuk dikkat kesilenler bilirler ki, baba  göz altlarındaki torbalarda yorgunluk biriktiren kederli göçmenidir  evimizin. Bir an gelir,göz altlarındaki torbaların ağzını gözlerinin feriyle  bağlayamaz olur artık. Bir an gelir,o iki bağcık da hiç ummadığımız bir  vakitte,hiç ummadığımız bir yerde çözülüverir. Çözülüverir ve babamız, bizden  sakladığı bütün yorgunluklarını orta yerde bırakıp, kasketinin altını  terkeder. Biliyormusuz, Babamız bir gün ilk defa gerçekten  ölür!.. Babamız bir gün ilk defa gerçekten ölür ve biz ilk defa o gün  anlarız,evimizde bir babamız olduğunu. O gün anlarız ki,aramızda dolaşan  yalnızca alışkın olduğumuz bir gölge değildi; o gün anlarız ki artık  annemizle anlaşarak kandıracağımız bir saflık,sessiz sedasız çekilip gitmiştir  aramızdan; ve o gün anlarız ki' baba' dan bize kalan,bir kelimeden çok  öte,çok daha ağır bakiyedir. Şeceremizi bir arada tutan en kalın damar  ansızın kopmuş,şimdiya kadar nasıl durduğunu düşünmediğimiz aile şemsiyemiz  yağmur vurdukça su geçirmeye başlamıştır. Daha başka şeyler de olmuştur  baba gidince:içimizdeki korku kaybolmuştur artık;sofranın baş köşesinde  yaşlı,kocaman bir boşluk açılmıştır;akşam haberlerinde esirgenmeden savrulan bir  küfür orta yerde sahipsiz kalmıştır; dahası,babayla beraber ilgi  duymadığımız pek çok memleket haberi de sınırlarımızın ötesine  göçmüştür. Baba ölürken bize bir iyilik yapmış,üzerine dertlenilen bir ülkeyi  de kendi gövdesiyle beraber ölmüştür... Artık içimizden hiç kimsenin, babanın  yerine baba olamayacağını,vaktin çıkıp çıkmadığını onun sesiyle soramayacağını  anladığımızda, çaresiz bir şeyler yaparız: Kendimizi babamızın hiç  ölmediğine, şeceremizin hiç dağılmayacağına inandırmak için onun en  sevdiğimiz resmini büyülterek,annemizin ya da en büyük kardeşimizin odasındaki  duvarın orta yerine konduruveririz. Konduruveririz ve resme bakarken ilk defa  babamızın yüzüyle yüzleşiriz. Böylelikle ilk kez,babamızın gözlerinde bir göç  öncesinin alınganlığını görürüz; babamızın saçlarının fazlasıyla beyazlaşmış  olduğunu görürüz, ilk kez görürüz ki,babamızın alnı yaşadığımız coğrafyanın  kaderiyle aynıdır: Babamızın alnı,sanki savaştan hiç kurtulmamış bir cephe  yerine benzetilmektedir; babamızın alnı,bizzat hayatın alnıdır! Onu  yeniden aramıza çağırmakla,onun yüzünü her gün görebileceğimiz bir yerde  ağırlamakla, bir süreliğine de olsa,ölü babamızla ilk kez içtenlikle baba  evlat haline geliriz. Konuk ettiğimiz insanlara anlatırız onu,onun kim  olduğunu soran çocuklara; öyle ki,onun kim olduğunu sormayanlara içlendiğimiz  bile olur. Duvarda,bir yanlarını yeni yeni hatırladığımız,çerçeve içinde bir  babamız vardır artık... Ama mevsimler,gün gelir,babamızın duvardaki resmini  de soldurmaya başlar. Babamızın göz altlarını tutan o incelmiş bağcıklar,bir  kere daha unutkanlığımız tarafından kopmaya terk edilir. Aramızda heyecanla  çağırdığımız sevgili ölümüzü yüzü,mahkum olduğu çerçeve içinde tekrardan bir  gölgeye,tekrardan bir alışkanlığa dönüşür. Bir evden başka bir eve  taşınırken,eşyalarımızın arasında can çekişir durur; yeni evimize uygun olup  olmadığını düşünecek kadar uzaklaşır aramızdan. Nihayet,yeni evlerimiz,bu  yakışıksız yabancının resmini duvarları için uygunsuz bulmaya başlar. Yeni  evlerimizin duvarları,su kenarlarını,tarlaları, yorgun işçi tulumlarını,bir  memurun çantasını,bir askerin kaputunu, bir kasketin alınlığını ve bütün o  eski alışkanlıkları kabul etmez olur artık. Bir gün biz yine fark  etmeden, duvardaki yerinden de devrilir babamız. BİR GÜN BABAMIZ İKİNCİ KEZ  ÖLÜR! <img src="https://www.nurforum.org/forum/Smileys/default/cry.gif" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /> Raci Hattatoğlu </blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günün ilk namazı hangi namazdır