Beni Senin Bahçene al Ya Rabbi !

Sayfa sayfa hüzün okudum bugün, hakiki bir kul olamamanın sancısını ancak zaman zaman yaşayan ama pişman pişman kapına gelen bir kulun gözyaşlarına katık ettiği cümleleri okudum. Kırılganlıklarımı okudum, kime kırıldığımı bile hatırlayamadım, biraz hatırlar gibiyim ama emin değilim… Sevdamı okudum, yasak ettiğin muhabbetimle nasıl baş edeceğimi sormuşum Sana sayfa sayfa, nasıl kurtulacağımı sormuşum o ikilemden… Hala günah kirinden arınmamış, hala iradesi harab hislerle yazmaya koyuldu şu ellerim… Sanki içim hiç yaşlanmıyor, sanki dertlerim hep taptaze kalıyor benimle… Hala koyamadım aşkını kalbime.. Hasarım büyük, hatam çok, hastalığım şedit.. Sensizliğimin telafisi yok. Sana rağmen verdiğim tavizlerin haddi hesabı yok. Karanlık bir fanus içerisindeyim. Her davranışımda birilerine kendimi kanıtlama gibi çirkin bir koku seziyorum. Eksiklerimi yapabilmeme izin verdiğin birkaç şeyle ört bas etmeye çalışıyor, çok hoş, anlayışlı ve donanımlı bir insan portresi çizmeye çalışıyorum.. Halbuki aynaya bakıtığımda şükredecek kadar temiz bir yüzüm yok maalesef, ona bakınca Senin yarattığın o tertemiz beni göremiyor, et ve kemik yığınının kendisine diktiği bir çift gözden ötesini göremiyorum.. Gözlerim baktığına pişman, gözlerim gördüğüyle perişan..
Ömür geçip gidiyor, pişmanlıklarıma ilaveler yapıyorum. Ölüm yakama yapışmış, ben bırak nefes alacağım ben, diyorum.. Ölümün dili yok, sessiz sessiz bekliyor vaktimin dolmasını, bense vaktimi sınırsız sanıyorum, günler sayılmıyor, aylar ayları kovalıyor, yıllar bir bir geçiyor, zaman, zaman biraz beklese, ah bu ne hız, hiç dinlenmiyor, hiç yorulmuyor!
Yaşlılar ölüyor, gençler ölüyor, bebekler ölüyor… Ölüm, ölmüyor!
Gözler açılıyor, kimi bakıp görüyor, kimi kör kalıyor her şeye ve kapanıyor; kitaplar yazılıyor, kimi okunuyor, kimi rafta kalıyor ama unutuluyor.. Gündüzü kovalayan gece gibi ölüm, kimi gecede hilâle göz kırpıyor, kimi karanlığın derinliklerinde inliyor. Baharı bitiren mevsim gibi ölüm, kimi kışın ayazında morarmış ellerini ovuşturuyor, kimi yaz güneşinde Sevgilinin cemaliyle şerefleniyor… Ölüm, kimine düğün, kimine kördüğüm oluveriyor. Azıklarını götürenler aç kalmıyor, battaniyesini sırtlanan üşümüyor, şemsiyesine sarılan ıslanmıyor. Kimse bir sürprizle karşılaşmıyor orada, herkes tedbiri nispetinde muamele görüyor. Sevinen ne güzel seviniyor, pişman olan ne hazin hale düşüyor! Bilene bildiği, sevene sevdiği, gülene güldüğü, ağlayana ağladığı soruluyor. Cevabı tatmin edici olanlar Hakk’a verdikleri sözü tutanlar mağdur edilmiyor. Kalbine Hakk’ı sığdıranlara Cennetler sığamıyor. Hakk’a sadık olanlara hasretini çektikleri Cemâl gösteriliyor. Hakk’a susayan lâlelere Rahman’ın can suyu yetiştiriliyor. O’na sarılan sarmaşıklar O’nun şefkatiyle yeşertiliyor. Kapısına dayananlar içeri davet ediliyor, huzuru O’nda bulanlar Huzur’a kabul ediliyor. O’nun yakınında bulunanlara uzaklık yok artık! O, kapısına gül koyan elleri tanıyor, O yolunda yoruldum, demeye hicâb edenleri yamacında dinlenmeye çağırıyor. Davam, davam, diye sayıklayanları bir bir ayılıyor. Kalbine hüzün düşenleri İlahî Muhabbet ile tedavi ediyor. Zalim ellerle yürekleri deşilenleri Nur kaynağı Yüreğine basıyor. Körpe yavruları, masum kızları, önden gidenleri, elinde taşla kana boğulanları şefkat pınarında yıkıyor. Artık ağlamak yok, diyor, size, artık imtihan yok, dert yok size, elem yok! Burnunuz bile kanamayacak, başınıza ağrı uğramayacak, artık gözyaşı yok! Ne mutlu ki kazandınız, ne mutlu ki bildiniz Sahibinizi, artık size korku yok!
Öteki cenâha hiç çevirmek istemiyorum kirli yüzümü, içimdeki utanç ve korku ile Rabbim beni de müjdelediklerinden eyle diye diye ölmek istiyorum. Toprağında bir gül olamadımsa yeşil kalan bir küçük ot da mı olamam.. Beni Senin bahçene dik Ya Rabbi, Senin nefesini soluyayım, Senin nurun dururken sahte güneşi n’eyleyim.. Senin yurdun emin, Senin iklimin serin, Senin ummânın derin, Sen beni bir kabul et de bir yol rahmetin içime çekeyim. Bir yıka beni havzında da enaniyet kirimi dökeyim. Ah Allahım, ah Sensiz beni ben n’eyleyim.. N’eyleyim..