ALLAH'A ULAŞMAYI DİLEMEYİ YARINA BIRAKMAYIN BAKARSINIZ YARIN OLUR SİZ OLMAZSINIZ...
Senin bunca ermiş evliyan ;Veysel Karani, Hz.Yunus, Hz.Rabia, Hz.Meryem ve daha bir çokları Sana nasıl ermiş..
geçmişte yaşamış ve asırlara izlerini bırakmış âşıkların sonlanmadığını, aslında her devirde, her toplulukta var olduklarını ve aşkın rengârenk tomurcuklarını
yeşertmeye ve yetiştirmeye devam ettiklerini biliyor olsaydık, acaba gıpta etmez mi idinik ..?
Onların kalplerine yansıyan İlâhi nûru ve yaşadıkları mutluluğu görmüş olsa idik , “Ben neden yaşayamıyorum bu güzelliği.” diye acaba kendi kendimize sormaz mı idik.?
İslâm’ın 5 şartını yaşamaksa aslolan, bu 5 şartı yerine getirmek neden mutlu kılmıyor bizi, neden gönül dünyamiz ışıklar saçmıyor tıpkı onlar gibi... ?
Biz nerde hata yapiyoruz..?
Dîni yaşamaksa eğer, hepimiz yaşadığımızı düşünebiliriz… Bize öğretileni, cennet ümidi ya da cehennem korkusu ile hayatımıza tatbik etmeye çalıyor olabiliriz..
Peki ama neden onlar kadar mutlu ve huzurlu ,kerametli değiliz..? O’nu sevmeye, O’na âşık olmaya, daha ötede O’na götürecek olan sır acaba nedir?
Yoksa biz ruhumuz ve kalbimiz ile Sevmeyi mi bilmiyoruz...?
Acaba hiç düşündük mü Biz gerçekten hayatın her zerresini Allah ile geçirmek isteyen biri miyiz..?
Hiç Allah’a,âşık olmayı diledik mi..? yoksa uzaklarda bir yerlerde öldükten sonra kavuşacağımız bir Allah mı O bizim için.
Günahları kadar cehennemde cezalandırılıp arkasından sırf inandığı için Allah’ın cennetine kavuşmayı ümit eden, dünyevi hayatın kargaşasına kapılıp kalbine Allah’ı koymayı unutuverenlerden miyiz..?
Şimdi durup bir düşünmenizi istiyorum... Biz bu dünyaya, Kalu Bela günü Allah’a verdiğiniz sözleri yerine getirmek, bu dünyada Allah’ı keşfetmek,
O’nu aramak ve bulmak üzere gönderilmemiş mi idik ?
Kendimize dikkatle bakalım! Kalbimizi dinleyelim, orada ne görüyor ? Allah size gerçekten en sevgili mi?
Yoksa dünyevî kaygıların ve beklentilerin arasında kaybolup giden ve başınız sıkıştığında ancak aklımıza gelen erişilmez bir mabed mi?
Bizler çocuğumuzu, malımızı, mülkümüzü, kariyerimizi, eşimizi Allah’ın önüne geçirdiğimizin farkında bile değiliz..
Bakın kendinize, etrafınıza dikkatle bakın... Etrafınızdaki ağaçlar, kuşlar, çiçekler, insanlar, sizi çevreleyen ne varsa, bütün bunlar Bize O’nu hatırlatıyor mu..?
Bir derin sızı ,bir boşluk , bir derin özlem hissediyormuyuz içimizde?
Ruhumuzun sessiz ve buruk çığlıklarını işitebiliyor muyuz..?
O ki Bize Hakk’tan emanet. Emanetin bu dünya hayatında sahibini nasıl özlediğini ve O’na varacağı günü nasıl özlemle beklediğini görebiliyor muyuz..?
Bilmeliyiz ki geçmişte yaşayan o gönül sultanları bugün de varlar kıyâmete kadar da var olacaklar! Onlar, bu dünyada Allah’a kavuştular.
Allah’ı bu dünyada aradılar ve Allah’tan geleni Allah’a ulaştırıp vuslat oldular...
Bir mekanik buluşma, bir mecburiyet kaygısı, bir ceza veya mükâfat beklentisi değildi onları dünya hayatını yaşarken Allah’ı aramaya iten ve buluşturan…
Onların matlubu da maksudu da bir tek Allah’ın Zat’ına varmaktı... Onu bu dünyada bulmak, Sevgili’yle bu dünyada hemhâl olmak,
O’ndan gelen emaneti (ruhlarını) Ona bu dünyada ulaştırmak arzusuydu çepeçevre saran gönüllerini...
Onlar aşk için yaşayıp aşk yoluna baş koyanlardı... Onlar ki ömürlerini Hakk’a hizmete adayanlar, geçmişte olduğu gibi, dün de, bugün de var olanlardı…
CENNET MURADI DEĞİL, CEHENNEM KORKUSU DEĞİL, SADECE BU DÜNYADA ALLAH’I BULMAKTADIR ASIL GAYEMIZ...
Yapmanız gereken şey bir gönül yakarışı ile yakarmak Allah’a...
Ey Yüce Allah’ım! Ben de onca ermiş evliyan gibi bu dünyada Sana ulaşmak istiyorum. Ne olur beni de al ermiş evliyalarının arasına. Beni de .Bizi de onlardan biri kıl.
Benim de ruhumu ulaştır Senin Zat’ına...Bütün kalbinizle dileyin Rabbinizi...
