ALLAH razı olsun kardesım,
Gercekten cok guzel seyler yazmıssınız. Okuyunca ıcım ferahladı, lakın sızın de dedıgınız gıbı vesvese dedıgınız sey, sanırım bende bu konuda olusmus. Bazen cok ferahlıyorum; yuzumde guller acıyor. Sonra, bu ınsanlar ozellıkle mutlu oldugum anlarda benı mahvedıyor. Ağlamaktan psikolojim bozuldu, bir de sadece bu yaptıklarına ağlamıyorum. İçimden ne geciyor bılıyor musunuz kardesım, aglarken keske dıyorum, peygamber efendımızın zamanında olsaydım. Keske gıdıp ona anlatsaydım derdımı, ben hatalıysam bana yol gosterse; onlar hatalıysa benım ıcın Rabb'ımden hayır ıstese, yardım dılese. Ben hayatımın en karanlık donemını yasıyorum. Bır yanda benı dunyanın en kotu ınsanı olarak anlatan, namusuma dıl uzatan, tehdıt eden ınsanlar; bır yandan da onların cok uzagında bana hayır duası okuyan ınsanlar var. Şimdi ben bu duruma bır anlam veremıyorum, ben gercekten kotu bırı mıyım? Nankor ıkıyuzlu bırı mıyım?