Selamun Aleyküm kardeşlerim.
4 aydır işsizliğin sonunda ilk iş çıkan yere girdim. Kozmetik firmasında satış danışmanı olarak çalışıyorum.
İlk güzel başladım aslında ,dedimki hersey güzel olacak,yeni başlangıç yeni bir yol.
Bana iyi geleceğini de düşündüm .
Mecburiyet de olsa bana iyi geleceğine inandim.
İlk başta öyle gidiyordu aslında ..
Sanırım 4 ayin verdiği işsizliğin pskolojisi bana bunları düşündurdu.
Zamanım da kalmamisti.
6 Ayım kaldı ben yuva kuracagım ve ceyizim de sadece tencere Setim var.
2012 yılından kalma kredi kartı taksit borcum varmış ,faizi ile birlikte onu ödüyorum. Maaş da alamıyorum.
Sabır güzel şey ,şükür de güzel .
Sabrediyorum.
İmam nikahı ve nisandan sonra herşeyin düzeleceğine kendimi o kadar inandirdim ki , içimde yine de bi burukluk taşıyorum.
Hic böyle düşünmedim.
Allah beni buradan riziklandirmayi lutfetmis. Ne yapabilirim.
Ne diyebilirimki.
Kime ne soyleyebilirim ki .
Eminim bunda da bir hayır vardır.
Ben o hayiri görmeyi dört gözle bekliyorum, son 1 aydır her akşam düşünüyorum.
Motivasyonumu kaybettim.
Mesligimi özlüyorum. İnsanları özlüyorum.
Kumaşlarımı ve aksesuarlami!
Seminerlerimi, elit insanları özledim .
Kalbim de bi duygu var , belkide bir saplantı muhtemel nefs !
Belkide. .
Surekli kendimi telkin etsemde ,bugün ciddi ciddi pskiyatri ye gitmeyi düşündüm.
Bir kere ben alışık değilim, düzensizliğe!
İş yerinde is düzeni olur .
Ben böyle yestismedim.
Ruju ojeyi bilen 25 yaşındaki insanları başıma mudur diye koyuyorlar.
Bu kadar amatörler..
Ben bütün gün orada emek veriyorum.
Ofis programları bilmeyen ,is disiplini oturtamayan coluk cocukla uğraşıyorum.
Müdür un işini ben yapıyorum.
Herkes kendi işini yapsin.
Bir tane aklı başında üst yetkili bulupda kendimi ifade edemiyorum. .
Ayrıca 70 magazanin içinde en düzgün olan , en başarılı olan, benim olduğum mağaza.
Satisi ben yapıyorum.
Ofis programlarini ben kullanıyorum.
Temizliği ben yapıyorum.
Onları ben telkin ediyorum.
Üzülüyorum çünkü kızlara ,senelerce satış danışmanı olarak çalışmışlar. Dışarıya yansitmiyorum ,burada bi yerlere gelsin ler.
Ben nasılsa 6 ay sonra evlenip yaşadığım şehire gideceğim.
Ama çok kiziyorum. Komple merkezden çalışanlarına kadar amatör.
Zaten yeni oluşan bir şirket.
Kameralar ile konuşuyorum ,sesimiz dinleniyor diye bunu ile yaptım.
Yoruluyorum mesleğimi özledim. Gerçekten özledim. Günde 13 saat çalışıyorum.
Ne elimi yuvamı kurabilecek maddi imkanım var.
Ne mesleğim var !
Ne ideallerim.
Ne ceyizim.
Nasıl bir imtihan içindeyim.
Kızların duruşu , hayata bakış acılarını değiştiremiyorum.
Bende yavaş yavaş duruşu mu sabrimi tüketmeye başladım.
Onlara benzemek istemiyorum.
Artık sinirlerimi kontrol edemiyorum.
İş arkadaşımı birbirlerinin yanlışlarını birbirine söylemeye başladım.
Müdür işini yapmayın ca , gelsin işinin başına işini yapsin diyorum , üstelik bunu mudur yardımcısına söylüyorum.
Müdür de müdür yardımcısına uyuz oluyor . Bir bakıyorum ki bende müdür yardımcısı ni eleştiriyorum.
Hayır ikisi bir araya gelse , soylediklerim doğru olsa bile ,sert konuşmalarim var.
Ayrıca ikiside beni çok seviyor.
Ayrıca ikisinide yakinim.
Birbirlerini kiskaniyorlar.
Ya ben Estağfurullah ya nasıl davranmam gerektigini gerçekten bilmiyorum.
Çok özledim , mesleğim çizimlerim, hergün ilanlara bakıyorum. Sektorumdeki küçük hesapçi, koltuk kaydiranlari bile özledim.
Meğer benim sektörümde insanlar ne kadar zeki ve elitlermis.
4 aydır işsizliğin sonunda ilk iş çıkan yere girdim. Kozmetik firmasında satış danışmanı olarak çalışıyorum.
İlk güzel başladım aslında ,dedimki hersey güzel olacak,yeni başlangıç yeni bir yol.
Bana iyi geleceğini de düşündüm .
Mecburiyet de olsa bana iyi geleceğine inandim.
İlk başta öyle gidiyordu aslında ..
Sanırım 4 ayin verdiği işsizliğin pskolojisi bana bunları düşündurdu.
Zamanım da kalmamisti.
6 Ayım kaldı ben yuva kuracagım ve ceyizim de sadece tencere Setim var.
2012 yılından kalma kredi kartı taksit borcum varmış ,faizi ile birlikte onu ödüyorum. Maaş da alamıyorum.
Sabır güzel şey ,şükür de güzel .
Sabrediyorum.
İmam nikahı ve nisandan sonra herşeyin düzeleceğine kendimi o kadar inandirdim ki , içimde yine de bi burukluk taşıyorum.
Hic böyle düşünmedim.
Allah beni buradan riziklandirmayi lutfetmis. Ne yapabilirim.
Ne diyebilirimki.
Kime ne soyleyebilirim ki .
Eminim bunda da bir hayır vardır.
Ben o hayiri görmeyi dört gözle bekliyorum, son 1 aydır her akşam düşünüyorum.
Motivasyonumu kaybettim.
Mesligimi özlüyorum. İnsanları özlüyorum.
Kumaşlarımı ve aksesuarlami!
Seminerlerimi, elit insanları özledim .
Kalbim de bi duygu var , belkide bir saplantı muhtemel nefs !
Belkide. .
Surekli kendimi telkin etsemde ,bugün ciddi ciddi pskiyatri ye gitmeyi düşündüm.
Bir kere ben alışık değilim, düzensizliğe!
İş yerinde is düzeni olur .
Ben böyle yestismedim.
Ruju ojeyi bilen 25 yaşındaki insanları başıma mudur diye koyuyorlar.
Bu kadar amatörler..
Ben bütün gün orada emek veriyorum.
Ofis programları bilmeyen ,is disiplini oturtamayan coluk cocukla uğraşıyorum.
Müdür un işini ben yapıyorum.
Herkes kendi işini yapsin.
Bir tane aklı başında üst yetkili bulupda kendimi ifade edemiyorum. .
Ayrıca 70 magazanin içinde en düzgün olan , en başarılı olan, benim olduğum mağaza.
Satisi ben yapıyorum.
Ofis programlarini ben kullanıyorum.
Temizliği ben yapıyorum.
Onları ben telkin ediyorum.
Üzülüyorum çünkü kızlara ,senelerce satış danışmanı olarak çalışmışlar. Dışarıya yansitmiyorum ,burada bi yerlere gelsin ler.
Ben nasılsa 6 ay sonra evlenip yaşadığım şehire gideceğim.
Ama çok kiziyorum. Komple merkezden çalışanlarına kadar amatör.
Zaten yeni oluşan bir şirket.
Kameralar ile konuşuyorum ,sesimiz dinleniyor diye bunu ile yaptım.
Yoruluyorum mesleğimi özledim. Gerçekten özledim. Günde 13 saat çalışıyorum.
Ne elimi yuvamı kurabilecek maddi imkanım var.
Ne mesleğim var !
Ne ideallerim.
Ne ceyizim.
Nasıl bir imtihan içindeyim.
Kızların duruşu , hayata bakış acılarını değiştiremiyorum.
Bende yavaş yavaş duruşu mu sabrimi tüketmeye başladım.
Onlara benzemek istemiyorum.
Artık sinirlerimi kontrol edemiyorum.
İş arkadaşımı birbirlerinin yanlışlarını birbirine söylemeye başladım.
Müdür işini yapmayın ca , gelsin işinin başına işini yapsin diyorum , üstelik bunu mudur yardımcısına söylüyorum.
Müdür de müdür yardımcısına uyuz oluyor . Bir bakıyorum ki bende müdür yardımcısı ni eleştiriyorum.
Hayır ikisi bir araya gelse , soylediklerim doğru olsa bile ,sert konuşmalarim var.
Ayrıca ikiside beni çok seviyor.
Ayrıca ikisinide yakinim.
Birbirlerini kiskaniyorlar.
Ya ben Estağfurullah ya nasıl davranmam gerektigini gerçekten bilmiyorum.
Çok özledim , mesleğim çizimlerim, hergün ilanlara bakıyorum. Sektorumdeki küçük hesapçi, koltuk kaydiranlari bile özledim.
Meğer benim sektörümde insanlar ne kadar zeki ve elitlermis.
ama nasip işte .