G
gizlikalsın55
Kayıtsız
Misafir
Selam, ben Allahı hep sevmişimdir, her şeyi ondan isterdim ama son 2 yıldır başıma gelmeyen kalmadı. Bu yüzden de artık ondan ve hayattan umudu kestim. Şöyle ki, çocukluğumdan beri hep tipimle ilgili benle dalga geçerlerdi. Bu yüzden asosyal oldum, hiç bir yerde 3 günden uzun süre çalışamadım. 24 yaşımda 5 yıldır hayalini kurduğum işime sahip oldum, estetikle de olsa tipimi düzelttim. Artık özgüvenim vardı, param vardı, arkadaşlarım vardı, her kes beni beğeniyordu. 25 yaşımda sebepsiz yere işimi kaybettim, toparlamak için borçlandım. Başaramadım, elimi neye uzatsam elimde kaldı, hiç bir şey yapamadım. Her kesi, sağlığımı, psikolojimi, her şeyimi kaybettim, mahvoldum. Her kes hatta ailem bile beni başarısız, işe yaramaz biri olarak görüyor. Bir konuda doğru konuşsam bile kimse beni ciddiye almıyor. Bilseydin başardığın bir şey olurdu diyorlar. Şu an 26 yaşındayım ve dışarı çıkamaz oldum. Her kesi mutlu görüyorum, pahalı arabası, evleri olanlar, yakışıklı, güzel insanlar. Ben onları kıskanmıyorum, sadece benimde olsun istedim. Sanki Allah bana 24 yaşımda istediğim her şeyi verdi ama bu kadar mutlu oldun yeter diyerek 25 yaşımda her şeyimi aldı. Şu anda üzerimde çok fazla yük hissediyorum. Bu kadar zorluk beni hayattan soğutuyor ve artık sona geldiğimi düşünüyorum. Bazen sanki benim hayatım buraya kadarmış ve kaderimde intihar etmek varmış gibi geliyor. Çünkü artık ne yapsam da bu durumdan çıkamıyorum ve hiç bir şey elde edemiyorum. Ben işimde en iyisi olsam bile, başkaları benden daha başarılı. Hayalini kurduğum ne varsa başkaları yaşıyor. O zaman benim yaşamamın ne anlamı var? Yardımcı olursanız sevinirim. Kusura bakmayın uzun oldu, içimi dökmek ve farklı görüşler almak istedim. Zamanınızı aldıysam hakkınızı helal edin.
