JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="Elifgül" data-source="post: 44715" data-attributes="member: 1043"> <img src="https://i248.photobucket.com/albums/gg174/yakarisvedirilis/aglayankafe_hat.jpg?t=1248764420" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /> “Yusuf” yazdı Züleyha,sayfanın ortasına.Hala hitaptaydı kalemi,bir satır ileri geçemedi. Bir satır ileri geçsem hitaptan,dedi,yanacağım.Ses verdi içinden bir ses:”Yan o zaman,yan o zaman!” Züleyha devam etti: “Ah benim Yusuf’um,ah benim,ah/senim,dedi,başka bir şey diyemedi.” Züleyha  Yusuf’a bir mektup yazmaya başlayınca “Yusuf “diye başladı,”Yusuf ”  diye bitirdi. Gördü ki hitaptan öteye geçemedi. Anladı ki aşkın namesinde  ser-nameden öte kelam yok. Ve Züleyha’nın lügatinde “Yusuf”tan öte sözcük  yok. “Yusuf,dedi,kelamım  artık sende hükümsüz. Ama kelamımın hükümsüz kaldığı bu yerde beni  küçümseme. Bil ki kelamdan da ötede sadece ah var,ah ki dünya onun  üzerinde durur,gökkubbe onun hararetiyle döner..” Züleyha’nın gülümsemesi<img src="https://ahududu.net/wp-includes/js/tinymce/plugins/wordpress/img/trans.gif" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /> “Bir  gün Züleyha, arkalığına beyaz sümbül dalları işlenmiş tahtırevanıyla  geçiyordu kütüphanelerin ve tapınakların kenti olan kentinin  sokaklarından. Görkemli  bir alayla geldiğini görenler saygı ve hayranlıkla kenara çekiliyor ve  Züleyha’ya yol açıyorlardı. Zengin ve güçlüydü, en fazla da güzeldi. Ve  kimse kırmızı gülleri saçına Züleyha gibi takamazdı. Birden  bir meczub, ehil arslanları, atları ve arabaları aşarak Züleyha’nın  tahtırevanının önünde dikiliverdi, yürüyüş durdu. Züleyha tül cibinliği  aralayarak bu duraklamanın nedeninin anlamak istedi. Gözlerini  kaldırarak Züleyha’nın yüzüne bakmaya başladı meczub, “Züleyha…” dedi,  “sevindir beni!” Züleyha kölelerine meczubun sevindirilmesi için işaret  etti. Köleler mor renkli kadife bir keseyi uzattılar avucuna; ama meczub oralı bile olmadı. “Züleyha…” dedi, “Sevindir beni, bana gülümse! Başka bir şey istemem.” Züleyha  bu sesi hatırladı ve yüzüne dikkatlice bakınca, aşkını reddettiği silik  bir yığın sima arasından bir zamanların ordu kumandanını tanıdı. Usulca  gülümsedi. Başını önüne eğen meczub sessiz ve sakin geldiği gibi çekiliverdi. O günden sonra Mısır’ın lisanına “sadaka vermek” anlamına gelen yeni bir deyim yerleşti: Züleyha’nın gülümsemesi.” Alıntı.. </blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günün ilk namazı hangi namazdır