JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="Elifgül" data-source="post: 44720" data-attributes="member: 1043">Yusuf’un Güzelliği     Güzeldi Yusuf. O kadar ki, adı Mah-ı Ken’an’dı. Yani Ken’an’ın dolunayı.     Güzeldi  Yusuf. O kadar ki, o geçerken kentinin gecesinde kentinin  sokaklarından, evlerinin sahibi olan kadınlar duvara vuran ışığın  şavkımasından, Yusuf geçiyor, diye fısıldarlar da sevinçle birbirlerine,  kandillerini söndürürlerdi. Işık gökten yere değil o geçerken, yerden  göğe ağardı.     Güzeldi  Yusuf. O kadar ki, her güzellik gibi onun da güzelliğinin olduğu yerde  kıskançlık ve muhabbet bir arada yaşardı. Ve her güzellik gibi Yusuf’un  güzelliğinin de kendisine zararı vardı. Ama sadece ilk anda, çünkü Yusuf  dar zamanlar için değil geniş zamanlar ve uzun yollar için  yaratılmıştı.     Güzeldi  Yusuf, o kadar güzeldi ki Yusuf’u hiç görmemiş bir yazıcı onun  güzelliğini anlatmaya gelince sıra, sadece susardı ve onun güzelliğini  ancak özetleyebilirdi. Çünkü güzelliğinin özeti yazıcının sözcüklerinden  çok okuyucunun muhayyilesi demekti. Sözcük sınırlı muhayyile ise  sınırsızlıktı.     Öyleyse Yusuf’un güzelliği sözcüklerle sınırlı değil ancak hayalin ufukları ile sınırsızdı.    Öykü: Bedevinin Yusuf’a Bir Ayna Armağan Etmesi   Bir gün  Yusuf’un güzellik şöhretini duyan bir bedevi, çöller aşıp seraplara  kanmadan, vahalara duraklayıp en fazla, hiç yolundan sapmadan. Yusuf’u  görmek için Ken’an iline varmıştı.  Yanına  vardığı zaman, Yusuf, o güzellik güneşi, çocukça bir sevinçle  gülümsedi. Ve dedi: De bakalım ey bedevi, bunca yolu aştın ve geldin. Bir yükün olmalı. Sözün hazinesinden ya da mera denizinden ne getirdin  bana?      Yoksul bedevi gülümsedi.  Dedi:  Yusuf, ey Ken’an’a doğan dolunay! Ey varlıklara sebep olandan nişane  olan! Gülümsedin. İçim aydınlandı. Baktın ve konuştun ya benimle artık  yitmem, eskimem. Lakin güzelliğin denizinde yekta inci iken sen, benim  gibi yoksul bir bedevi sana ne verilebilir ki? Sende olmayan bende, ne  olabilir ki?     Böyle diyerek bedevi, sırtındaki devetüyü heybeden bir ayna çıkardı usulca. Küçük, yuvarlak bir el aynası, kıymetsiz bir şey.          Sana, dedi en uygun armağan bir ayna olabilir yine de.        Bir ayna k ona baktığında kendi güzelliğini göresin.         Ve nasıl yansıyorsa senin güzelliğin şu aynaya, nasıl sen olmasan bir büyük boşluktan başka bir şey düşmeyecekse şu aynaya.  İşte öylece bilesin ki o en parlak ışığın yansımasından başka bir şey değildir senin de güzelliğin.             Sen suretsin O asıl. Sen fersin O mana.       Sen bedensin O ruh. Sen gurbetsin O yurt.       Sen parçasın O bütün. Sen gölgesin O ışık     Böyle  söyleyip de geldiği uzun yolları aşmak üzere geri dönerken bedevi,  Yusuf baktı elindeki aynaya. Ve bildim, dedi. Her şey O’ndan, sen de  O’ndan, ben de O’ndan! Bunu söylemek istiyorsun. Ve ben bunu biliyorum.Alıntı..</blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günün ilk namazı hangi namazdır