JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="ömr-ü diyar" data-source="post: 6247" data-attributes="member: 376">Genç adam, büyükçe bir eczanenin  kalfası idi. İstenilen ilaçları jet  gibi hazırlarken, bir yandan da  müşteriyle sohbet ederdi. Gelen  kişiler, ya kendileri ya da sevdikleri  hasta olduğu için, genellikle  keyifsiz insanlardı. Fakat kalfa onlarla  bir ortak nokta buluyor,  hepsinin gönlünü fethediyordu.   Eczanenin sahibi, yetmiş yaşın üstünde bir adamcağızdı. Bütün ikazlara   rağmen elli yıllık usulleri uygular, bu yüzden de hesaplarda açık   verirdi. Allah'tan ki kalfası çok becerikliydi. Eğer o da olmasa,   herhalde bu işi yürütemezdi.Genç kalfa, gerçekten de becerikliydi. Patronun saflığını fark edince,   en pahalı ilaçlardan aşırmaya başladı. Bunları el altından pazarlıyor,   maaşının üç katını  kazanıyordu.                                                  Kalfanın evi, gecekondu mahallesinde idi. Çok geçmeden eve bir kat daha   çıkıldı, pencere ve kapılar yenilendi, çatısına uydu anten takıldı.   Fakat hepsi bir yana, evden sık sık yükselen ızgara kokuları, dikkatleri   çok fazla çekiyordu. Mahallenin bayramdan bayrama et gören insanları,   duydukları kokular hakkında tahmin yürütür; bazıları buna köfte kokusu   derken, diğerleri pirzolada ısrar ederdi. Kokular akşama doğru iyice   arttığında, çevre gecekonduların pencereleri, özellikle çocukların   imrenmemesi için, birer birer kapatılıp perdeler çekilirdi.   Kalfanın eşi, bu durumu geç de olsa fark etmiş, komşuları daha fazla   zora sokmamak için, kocasını ikaz etmeye başlamıştı. Fakat kalfa ona   aldırmıyordu. Zaten çok inatçıydı. Biraz da insafsız biri tabi ki...Komşu gecekonduda, garip bir kadıncağız ve çocukları yaşardı. Babaları   genç yaşta vefat ettiğinden, geriye ne bir emekli maaşı, ne de başka bir   gelir bırakmıştı. Bu yüzden ailesi perişandı. Kalfanın eşi, onlara   yardım etmek istese de, kocasını ikna edemiyordu. Kalfa elbette ki   "devlet baba" değildi, herkese bakamazdı. Yetimlere bayram harçlığı   vermesi yeterdi. Kızlarına dar gelen, ya da artık dudak büktüğü için   komşulara dağıtılan elbiseler de, bu yardımın bir parçası sayılmalıydı.   Herkes o kadar verse, memlekette fakir diye bir şey  kalmazdı.                    Evin hanımı, arada bir de olsa, yetimlerin annesine yemek gönderiyordu.   Fakat kalfa, et vermeyi yasaklamıştı. Çünkü etin tadını alırlarsa,  başka  yemekleri beğenmezlerdi.Kalfanın kızı, gün aşırı et yemekten bıktığı için, “orası biraz yağlı,   burası kemikli” dediği pirzola ve bifteklere bir ısırık atıp   bırakıyordu. Ona göre bu etler, komşu bahçede toplanan kedi ve köpekler   için nefis bir ziyafetti. Oysaki kalfa, köpek milletinden nefret  ederdi.  Bu yüzden de etlerin o bahçeye atılmasını istememiş; fakat  sonunda,  şımarık kızına boyun eğmişti. Köpeklerin havlaması, özellikle  geceleri  onu çıldırtıyordu. Bu sesleri duyar duymaz balkona çıkar,  eline ne  geçerse fırlatırdı. Yetimlerin annesi de hep bahçede olurdu.  Anlaşılan  köpekler, onu da çok rahatsız ediyordu. Uyanık kalfa, yan bahçeyi mekân tutan köpekler için, zabıtaya defalarca   telefon etti. Buna rağmen bir sonuç çıkmayınca, problemi tek başına   çözmeye karar verdi. Bunun için de, pirzola ve bifteklerden geriye   kalanları, eczaneden getirdiği etkili bir haşere ilacıyla zehirleyip   bahçeye attı. Ondan günah gitmişti. Böylelikle kesin çözüm sağlanacaktı. Ertesi gün, yetimlerin öldüğünü duydular. Otopsi yapmak zorunda kalan doktorlar, anneleri asla kabul etmese bile, çocukların haşere ilacı içtiklerini söylüyorlardı. <img src="https://www.hercocuk.org/imgsize.php?img=images/articles/771.jpg&w=300" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /></blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günde beş vakit kıldığımız nedir?