JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="Elifgül" data-source="post: 40031" data-attributes="member: 1043">YALNIZLIK KAPINI ÇALMADAN... Hep kaçtığın yalnızlık   Farz et ki artık yalnızsın… Aynaya  her döndüğünde, ömrünün son demlerini yaşadığını hatırlıyorsun. Kuru  bir yaprak gibi günbegün sararıp soluyorsun. Ruhun ve bedenin nefes  almakta zorlanıyor artık…   <img src="https://www.gulistandergisi.com/resimler/R1012901.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" />   “Bu  kırışan yüz, bükülen bel benim mi?” Diye soruyorsun kendine. Şimdi,  görmekten hoşlanmadığın bedenin haykırıyor “Bitti, bitti!” Diye.  Tükeniyorsun…   Esen  yelle savrulup giden hazan yaprakları gibi solgun bir yaprak olmayı  tercih ediyorsun, insan olmak yerine. Öylesine ağır geliyor ki zamanın  yükü, her geçen dakika daha çok telaşlanıyorsun. Korkuyorsun, her an  hayatın kayıp gidecek diye ellerinden… İstemediğin yalnızlık kapında şimdi. Farz etki artık yalnızsın… Bitmez  sandığın gençliğinden eser kalmadığını görüyorsun. Delice harcadığın  zamanlar aklına her gelişinde, yere düşürüyorsun yüzünü. Saatler senin  için ilerliyor, uçup giden ve seni hiç bırakmayacak sandığın gençliğine,  güzelliğine söyleniyorsun. Ama faydasız. Giden gitmiştir, üstelik hiç  acımadan, vefasızca, habersizce çekip gitmişlerdir.   Oysa  ne kadar da kıymetliydiler değil mi senin için? Hiç düşünmezdin  değilmi, hayatın mum misali erimeye mahkûm olduğunu ve yalnızlığın bir  gün kapını çalacağını? Sen buyur etmesen de misafirin olacağını?   Farz et ki artık yalnızsın… Aynalar  da artık senden yana değil. Küsüyorsun aynalara, seni yalnız bırakan  gençliğine ama kimsenin umurunda değil. Geri istiyorsun kaybettiklerini,  iç çekiyorsun sessizce, ağlıyorsun kimseler görmeden. Sonra… Ağlamaya  bile geç kaldığını anlıyorsun.   Yitirdiğin  vakitler aklına her gelişinde, çaresizliğin verdiği pişmanlıkla  kıvranıyorsun. Hoyratça davranmıştın hani zamana, şimdi de zaman sana  hoyratça davranırsa ne yapacaksın?   Yalnızlığın  durakları geliyor aklına, korkuyorsun. Korkular çaresiz, sen  çaresizsin. Oysa hep yalnızdın zaten. Kalabalıkların içindeyken bile  yapayalnızdın...   Duymak  istemeyen, kabullenmeyen sendin. Biliyordun, hazırlanmalıydın, seni  yalnız bırakmayacak olan Rabbi’ne kulluğunu eksiksiz yapmalıydın. Ya  şimdi, kim yanında olacak? Son nefesinde kim giderecek korkularını?   Kim girecek seninle kabrin kuytusuna? Kimde teselli bulacaksın, mahşer kalabalığında?... Hatırla…   Bencilleşen  dünyanın bencillikle yoğrulan bir dişlisi de sen olmuştun. Sadece sen  vardın hayatının merkezinde. Sen de aciz bir varlıkken koymamalıydın  kendini hayatın merkezine. Bu kadar önemsememeliydin kendini. Seni  önemseyeni tercih etmeliydin.   Oysa şimdi… Vazgeçilmezlerin çoktan vazgeçmiş senden!   <img src="https://www.gulistandergisi.com/resimler/R1012902.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" />   Seni  bırakmayan ve her daim elinden tutan Yaradan’a vefasızlığın mahkûm etti  seni yalnızlığa. Yalnız bırakmayacağının müjdesini de vermişti üstelik,  duymak istemeyen sendin. Ve sen yalnız bıraktın, nefsinin arzularını  tercih ederek; O’na götüren yolları, seccadeni yalnız bıraktın, yetimin  gülüşünde saklı olan rızasını yalnız bıraktın, gecenin pişmanlığa  çağıran demlerini yalnız bıraktın.   Ya şimdi?... Onlar seni yalnız bırakırsa ne yapacaksın!   Bak!  Varlığın önemsenmiyor artık. Dost bildiklerin çoktan çekip gittiler.  Oysa seni önemseyen, sana asıl dost olacak biri hep vardı. O Bir’e, o  Tek’e sırtını dönen sendin…   Gün sayıyorsun şimdi, yalnızlığın duraklarına. Uçurumun eşiğine getirdi de seni unuttukların, fark edemedin!   Kabir  geliyor aklına. Hayatında gördüğün birçok kişi son yolculuğuna gelecek  ama kimse girmeyecek seninle beraber kabre… Ürperiyorsun, hesap  melekleri gelince yanına, ne yapacağını düşünüyorsun, çaresizce...   Tekrar Rabbin geliyor aklına. Eyvahlar  olsun! Yeni mi hatırlıyorsun sonsuzluğun sahibini! Neden unuttun O’nu?  Neden kabirde de yalnızlığa mahkûm ettin kendini? Şimdide Rabbin seni  yalnız bırakırsa ne olacak halin!   Mahşerin  kalabalığında da yalnızlığa mahkûm olacağın geliyor aklına. Kabir gibi  orada da mı kimsesiz kalacaksın? Öyle ya çok dostun, çok sevenin vardı.  Peki, orada da olacaklar mı? Yalnız geldin dünyaya. Yalnız gideceğini  neden unuttun?...   Uçurumlara  sürükleyen nefsini dost mu sandın kendine! Yalnızlığın yokuşlarında,  seni çoktan yalnız bıraktı oysa dost bildiklerin. Seni yalnız  bırakmaması için niyazda bulunmadın hiç değil mi Rabbine...   Oysa  bunu hep istemeliydin hem de hıçkıra hıçkıra. Gözyaşların şahit  olmalıydı, sadece Rabbine güvendiğine ve sadece O’nu istediğine.   Yalnızlığını  unutturacak işlerle meşguldün hep. Unuttuğun güzellikleri görmeyecek  kadar hırslandıkça hırslandın, yozlaşmış dünyada. Oysa ibretin en  büyüğüne şahit oluyordun, her gün yeniden. Ölüm’dü hani adı…   <img src="https://www.gulistandergisi.com/resimler/R1012903.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" />   Bir  kefen parçasından başka hiç bir şey götürmedi gidenler. Buna rağmen  maddeyle sınırladın hayat çizgini. Yazık etmedin mi kendine?...   Kardeşlik neydi? Sılai rahim neydi? Tövbe etmek neydi?... Unuttun bunun gibi daha nice güzellikleri.   Dur ve düşün! Bir soluklan, nereye koşuyorsun bir bak!...   Yüzleş  kendinle, dön içine. Ne kadar yararı var sana, peşinden koşturup  durduğun hayatın? Hazır mısın yalnızlığa? Bir sor kendine. Seni yalnız  bırakmayacak bir şeyler hazırladın mı öteye, bir düşün!   Şimdi  bir muhasebe yap kendinle. Hesap vermeye gitmeden, hesapla artılarını  ve eksilerini. Düşün ki ömrünün son demlerindesin ve yalnızlığı  yaşıyorsun. Nasıl olmayı düşlerdin? Ardına baktığında nelerin olmasını  isterdin? Dürüstçe cevap ver kendine… Bir de şöyle düşün   Şimdi dur! Bir de şöyle düşün… Düşün  ki Rabbinin rızasını gözeterek, ömrünün basamaklarını birer birer  geride bıraktın. O basamakları, seni yalnız bırakmayacak olan  güzelliklerle donattın…   En önemlisi de her adımında salih ameller işleyerek arkanda sarılacak birçok umut dalı bıraktın…   Anneni  babanı duacı ettin kendine. Ailen ve eşin senden razı. Akraba ve  komşuların, senin müşfik elini bir ömür boyu hep hissetti üzerlerinde.  Yetimi gözettin, fakiri doyurdun… Dinine her fırsatta hizmet ettin,  edemediğinde de edenlerin elinden tuttun, destekledin.   İnsanlardan uzak kaldığın anlarında, gözyaşları içinde yalvardın durdun Rabbine…   O  Yüceler Yücesini andın saatler boyu. Tespihin döndü durdu, dilin ve  kalbinle birlikte… Nefsinin arzularına karşı bir nöbet ki bekledin ömür  boyu… Şeytanı adeta çıldırttın takva ve irfanınla…   <img src="https://www.gulistandergisi.com/resimler/R1012904.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /> Ne güzel değil mi?...   “İyi ki de kul olmayı bilmişim” diyorsun şimdi kendi kendine. “İyi ki de kul olmayı bildirmişsin ey Rabbim!” diyorsun yeniden.   Umudun  var şimdi. Kimseler yanında olmasa da mühim değil, Rabbin var ya! Bu  yeter sana. Unutmamanın ve yalnız bırakmamanın sevincini ve huzurunu  yaşıyorsun şimdi.   İyilikte  kusur etmediğin, akraban, komşun, arkadaşın da vefalı sana. Çocukların,  hatta torunların bile üzerine titriyor. Güzellik eden güzellik buluyor…   Ölümü  beklerken heyecan duyuyorsun artık. Vuslat oluyor, Hz. Mevlana misali  düğün oluyor ölüm senin için. Korkular yerini ümide bırakmış. Seccaden  ve her günahın ardında burkulan yüreğinin tövbeleri, yalnız bırakmıyor  seni, ne güzel… Zamanı  da hiç yalnız bırakmadığını farz et. Ne mutlu sana! Dakikaları saat,  günleri yıllar hükmüne çevirmişsin. Şimdi onlar da gelecek ardından ve  kapısını her daim çaldığın Rabbin yalnız bırakmayacak seni, müjdeler  olsun!...   Yalnız değilsin. Tebessüm ediyorsun, kul olmayı tercih ettiğin için insan olmaktan öte… ZEYNEP YETER ARSLAN   </blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günün ilk namazı hangi namazdır