JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="Ekrem" data-source="post: 10058" data-attributes="member: 3">Mevcut  dünyamızda yitirmiş olduğumuz, çok kıymet taşıyan bir özellikten  bahsetmek istiyorum: Vefa… Unuttuğumuz ya da unutturulduğumuz çok güzel  bir haslettir vefa… Çok yakın bir zamana kadar var olan ama günümüzde  çok az rastladığımız bir özellik vefa… Toplumu toplum yapan, cemaati  cemaat yapan bir güzelliktir vefa… Dostlar arasında, kardeşler arasında  olmazsa olmaz bir haslettir vefa… Bir  âşığın maşukuna, bir dava adamının davasına ve bir idealistin ülküsüne  her şeye rağmen sadık kalmasıdır vefa. Bu uğurda her şeye katlanması ve  her şeyi sineye çekmesi, gerçek dava adamına düşen vazifelerin en  önemlisidir belki de, davasına karşı vefa göstermesi. Niceleri var ki, o  vefa sayesinde hedefine ulaşmış ve tarihe mâl olmuştur. Sözlükler,  vefayı şöyle açıklıyor; “Sözünde durmak, sevgi ve dostlukta sebat ve  devam. Ödemek, yetişmek.” İnsanların birbiriyle kaynaşıp bütünleşmesini  temin eden, fertleri birbirine bağlayan yüce bir duygu, bir mıknatıstır  âdeta. Yuva, vefa duygusu üzerine kurulmuş ise, devam eder ve canlı  kalır. Millet, bu yüce duygu ile faziletlere erer. Devlet, kendi vatandaşına karşı ancak bu duygu ile itibarını korur.  Vefa,  sevgide devamlılık demektir. Vefa demek, ihtiyaç hâlinde ona yardım  etmektir. Arkadaş, öldükten sonra, onun çoluk çocuğunu, yakınlarını  sevmek, onlarla ilgiyi kesmemek de vefadandır. Müslüman  vefakâr olur. Vefa, dostlukta, bağlılıkta sebat etmektir. Arkadaşına  yaptığı iyiliği az görüp, onun yaptığını çok bilmektir. Vefa demek,  gerek hayatta iken ve gerekse öldükten sonra sevgi ve ilgiyi devam  ettirmek demektir. Şair ne güzel söylemiş:  “Vefalı çıkarır dostluğun tadını,  Vefasızlar alır dostunun âhını.”  Eski zatlardan birinin oğluna vasiyeti şöyledir:  “Oğlum,  herkesle arkadaşlık edilmez. İhtiyaç içinde olduğun zaman senden  uzaklaşan, genişlik zamanında malına göz diken ve yükseldiği vakit sana  üstünlük taslayan kimse ile arkadaş olma!”  Atalarımız,  “Bir fincan kahvenin kırk yıl hatırı vardır.” derken vefanın ne kadar  önem arz ettiğini ve yıllar öncesinde bu özelliğin nasıl yaşandığını  bizlere anlatmışlardır. Ya şimdi? Bu güzellikten ne kadar da uzak  yaşamaktayız. Bizi biz yapan değerler arasında olan vefadan ne kadar da  uzaktayız.  Her  sene bir çok kimselerle karşılaşmakta, tanışmaktayız. Bunlarla muhabbet  eder, kimisinin manevi, kimisinin de maddi dertlerinin çözümü için  gayret sarfederiz. Kimiyle bir yıl, kimiyle dört yıl beraber olur,  beraber çalışır, beraber koşuştururuz. Yeri gelir bir çok sıkıntılarına  göğüs gereriz. Yediğimizden yedirir, içiririz. Manen huzura kavuşmaları  için, gerek dünya ve gerekse ukbada rahat etmeleri için elimizden geleni  yaparız. Rabbim kabul buyursun.  Bunlardan  kimi işi bitince bir daha aramaz sormaz. Menfaati bitmiş, bu yüzden de  bizleri unutmuş, yaşanan güzellikleri eliyle bir kenara itmiş, insanın  nankör olduğunu bir kez daha göstermiştir. Kimisiyle ise, çok güzel  dostluklara yelken açarız elhamdülillah. Hem bu dünya için, hem de  ahiret için dostluğa devam ederiz. O dostlar “bir fincan kahvenin  hatırını” değil kırk yıl, bir ömür boyu devam ettirirler. Hatta ahirette  de…  Kimiyle  bir yemeklik kadar, birkaç sohbetlik kadar muhabbetimiz olur ama yıllar  sonra görüştüğümüzde hemen hatırlar ve “hakkınızı nasıl ödeyebiliriz”  diyerek gözyaşlarıyla kucaklaşırız. Böyleleri bize vefayı hatırlatır. O  güzel hasletin ne kadar önemli olduğunu gösterir. Kimiyle ise yıllarca  beraber olursunuz ama “Hakkını helal etse de, etmese de benim için  önemli değil, bu benim sorunum değil, kendi sorunu.” diyerek vefasızlığı  ortaya koyar, insanın nasıl nankör olabileceğini gösterir.  Elbetteki Rabbimiz bizi bizden iyi tanıyor ve bu özelliğimizi güzelce ortaya koyuyor:  “Eğer  bu çağrıya sırtlarını dönerlerse, hoş biz de seni üzerlerine bekçi  göndermedik ya! Senin görevin sadece tebliğdir. Biz insana tarafımızdan  bir nimet tattırırsak ferahlar, şımarır. Ama başlarına, yine kendi  işledikleri hatalar sebebiyle bir sıkıntı gelirse insan hemen  nankörleşir.” (Şura, 48)  Hak  hukuk deyince İmam-ı Azam Efendimizin babası Sabit’in hali aklımıza  geliyor. Bir kıssadır ama hissesi büyüktür. Bir gün Sabit hazretleri bir  akan suya düşen elmayı görür ve gayri ihtiyarı elmayı sudan alır ve  ısırır. O anda haram olma hususu aklına gelir ve ısırdığı  lokmayı yutmaz. Ancak ısırmış olduğu elmanın suyunu tatmıştır. Hemen  akan suyu takip eder ve akarsuya sarkan elma ağacını bulur.  Sahibini  arar ve helallik diler. Ancak bahçe sahibi “Hakkımı helal etmem. Şayet  dilediğim kadar benim yanımda karın tokluğuna çalışırsan!” der. Sabit  hazretleri kabul eder.  Rivayetlere  göre yedi yıl karın tokluğuna çalışır. Tekrar helallik ister, ama bahçe  sahibi bu sefer de başka bir şart koşar. “Benim bir kızım var, gözü  kör, kulağı sağır, dilsiz, elleri ve ayakları sakat. Bu kızımla  evlenirsen sana hakkımı helal ederim” der.  Sabit  hazretleri boynunu eğer ve kabul eder. Gerdek gecesi odaya girince çok  güzel bir kızla karşılaşır ve hemen yanlış odaya girdim diye odadan  dışarı çıkar.  Dışarıda  kayınpederini bekler bulur ve “neden odadan çıktığını” sorunca “yanlış  odaya girdiğini, içeride bahsedilen kusurlarda bir kızın olmadığını, çok  güzel bir kızın olduğunu” söyler.  Kayınpederi  ise, “Gözü kör dedim; çünkü harama bakmaz da o yüzden. Kulağı sağır  dedim; harama kulak asmaz, dinlemez. Dilsiz dedim; haram yemez, haram  konuşmaz. Elleri sakat dedim; harama el uzatmaz. Ayakları sakat dedim;  haram yerlere adım atmaz.”  İşte  bir elma için, onu helal ettirmek için katlanılan çile. Ecdadımız,  büyüklerimiz buna çok dikkat ederlerdi. “bana ne, benim için önemli  değil, benim meselem değil” demezlerdi. Çok hassaslardı. Ve onlardan  İmam-ı Azam’lar dünyaya geldi. Ya şimdi…  Vefa  deyince akla hemen “ahde vefa” da gelir. Çünkü çok önemli bir  özelliktir. Vefasızlık, münafıklık alametlerindendir. Böyle ahdini  yerine getirmeyen vefasızlar, dünyada rezil olacağı gibi, kıyamette de  teşhir edilerek rezil edilecektir. Bu konuda Efendimiz (s.a.v.) şöyle  buyurmaktadır:  “Kıyamet gününde her vefasız için bir sancak (dikilecek). Bu filanın vefasızlığıdır, denilecektir.”  Ahde  vefa mü’minin işidir. Vefasız olanlar, şahsiyetsiz, dönek tabiatlı  kişilerdir. Böyle insanlarla değil bir çalışma yapmak, yola dahi  çıkılmaz. Seni çok çabuk satar ve yolda bırakır. Hem de hiç acımadan,  vicdanları sızlamadan…  İbnu Abbâs (ra) şöyle der: “Ahdine kim vefasızlık edip bozarsa, Allah mutlaka ona bir düşman musallat eder.”  Hz. Ebu Hüreyre (ra): “Rasulullah (SAV) buyurdular ki:  “Allahu  Zülcelâl hazretleri buyurdu ki: “Biri diğerine ihanet etmediği müddetçe  iki ortağın üçüncüsü ben olurum. Biri arkadaşına ihanet etti mi ben  aralarından çekilirim.”  Rabbim  bizleri ahdinde sadık olanlardan eylesin. Vefayı bilen ve canı pahasına  da olsa vefakar olanlardan eylesin. Vefasızlardan uzak eylesin, onlarla  karşılaştırmasın. Hakkı hukuku bilen ve ona göre hayatını devam  ettirenlerden eylesin. AMİN Kaynak: Ilkadim dergisi. Alıntı: Asrısadet </blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günün ilk namazı hangi namazdır