JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="elifgibi" data-source="post: 8797" data-attributes="member: 149">Hani bulmacalar vardır ya hafta sonu gazete eklerinde : “İki resim  arasındaki farkı bulun!” Hafta sonu da okuyabileceğiniz yazımı iki resim  eşliğinde sunuyorum. Biri, beyin ölümünün gerçekleştiği söylenen kızına  veda busesi kondurmaya çalışan mahzun bir babanın canlı  fotoğrafı. Diğeri, az önce beyin ölümü gerçekleştiği için organları  bağışlanmış bir kız çocuğu bedeninden-biz doktorların mekanik deyimiyle  kadavradan- “doku parçaları” almak için bekleyen soğukkanlı sağlık  görevlileri. İki fotoğraf arasında bir benzerlik yok ki farklarını  bulasınız. İki fotoğraf da aynı mekanda ve ihtimal aynı günde  çekildi. Fotoğrafın altına, “Babadan kızına veda busesi” yazılmış.  Fotoğrafa haksızlık bu. Çok yükleniyorlar renklere, ışığa ve biçimlere. Fotoğraf  nasıl anlatsın ki vedayı! Renklerin haddine mi düşmüş bir buseyi  resmetmek! Hıh! * Bir veda… Hem de babadan kızına… Hem de  kızını dünyada bir daha göremeyeceğini bile bile… Hem de babanın da kızının da  razı olmadığı bir veda… Hiç beklemedikleri, öncesini hesap edemedikleri, hiç  hazırlanamadıkları… Bir veda… Tek taraflı… Biri güle güle diyor ama  diğeri suskun… <img src="https://img29.imageshack.us/img29/8156/42661.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /> Hani bulmacalar vardır ya hafta sonu gazete eklerinde : “İki  resim arasındaki farkı bulun!” Hafta sonu da okuyabileceğiniz yazımı iki  resim eşliğinde sunuyorum. Biri, beyin ölümünün gerçekleştiği söylenen  kızına veda busesi kondurmaya çalışan mahzun bir babanın canlı  fotoğrafı. Diğeri, az önce beyin ölümü gerçekleştiği için organları  bağışlanmış bir kız çocuğu bedeninden-biz doktorların mekanik deyimiyle  kadavradan- “doku parçaları” almak için bekleyen soğukkanlı sağlık  görevlileri. İki fotoğraf arasında bir benzerlik yok ki farklarını  bulasınız. İki fotoğraf da aynı mekanda ve ihtimal aynı günde  çekildi. Fotoğrafın altına, “Babadan kızına veda busesi” yazılmış.  Fotoğrafa haksızlık bu. Çok yükleniyorlar renklere, ışığa ve biçimlere. Fotoğraf  nasıl anlatsın ki vedayı! Renklerin haddine mi düşmüş bir buseyi  resmetmek! Hıh! * Bir veda… Hem de babadan kızına… Hem de  kızını dünyada bir daha göremeyeceğini bile bile… Hem de babanın da kızının da  razı olmadığı bir veda… Hiç beklemedikleri, öncesini hesap edemedikleri, hiç  hazırlanamadıkları… Bir veda… Tek taraflı… Biri güle güle diyor ama  diğeri suskun… Bir buse… Babadan kızına… Babanın dudağı sımsıca,  kızın yüzü soluk ve soğuk. Babanın gözleri kızının yüzünde geziniyor, kızının  gözleri babasına dönmüyor bile. Küçük de olsa bir işmar, bir kıpırtı, bir göz  kaçırma yok. Bir buse… Canlı dudaktan cansız yanağa. Babanın  hayallerinde, rüyalarında koşuyor, gülüyor, coşuyor kızı… Babaya dair bir  hayalin teselli edici bir kıvılcımı bile değmiyor babanın yüreğine.  Veda… Biri özlediği/özleyeceği hissedilsin istiyor, diğeri ‘özleyeceğim’  bile diyemiyor. Biri dünya dolusu bir hasreti gökyüzü yapıp kızının gözlerine  dökmek istiyor, diğeri solunum cihazının kişiliksiz nefesleri arasında yüzünü  bile dönmüyor/dönemiyor. ** İki beden görünüyor fotoğrafta… Biri  yaşça büyük, hayatta ve ayakta. Diğeri çok küçük… Çocuk. Yaşıyor sanılıyor ama  yaşamayacağına dair rapor veriliyor. “Organları kendisine yaramayacak…” deniyor.  Nefes aldırıp verdiren cihazları bağlamaya değmeyecek kadar gözden çıkarılmış…  Kalp atışı monitörler için bile kayda değer değil. Fotoğraftan bize  yansıyan bunlar. Yansımayacaklar da var fotoğraftan. Ne kadar sık  bakarsak bakalım varlığını somutlaştıramayacağız. Ne kadar çok çoğaltırsak  çoğaltalım bir kez olsun var edemeyeceğimiz… Işıkla görülebilir şeyler  değil o yansımayanlar; üzerine ışık değmeyecek kadar uçarı, renklere ve  biçimlere dökülmeyecek kadar ötelerde… Bir bakıştan sonra unutacağımız  kadar gelip geçici. Bir hatırlamadan sonra kenara bırakacağımız, dert  edinmeyeceğimiz kadar kararsız. Ama var… Var  ama.. *** Kelimeler anlamlara dar gelir çoğu  zaman. Tasvirler gerçeğin özgür çırpınışlarını kafesler,  hapseder. Bir deniz köpüğü taklidi yapabilmek için önce deniz olmalı önce  değil mi insan? Denizin hakkını vermeden köpüğün hakkını kim  verebilmiş? Deniz olmayı göze almak gerek bir köpük olarak göze girmek  için… Denizce mavi. Denizce derin. Denizce  bol. Denizce kıyıları olmak gerek; upuzun. Denizce serin durmak  gerek bir anda eriyiveren köpük olabilmek için. Deniz olmak gerek var yok  arası titrek ve elde avuçta kalmayası uçarı bir köpük taklidi yapmak için  bile. Olamazsın ki… Olsan bile en fazla taklit edersin, en fazla  köpüğünü taklit edebilirsin. *** <img src="https://img169.imageshack.us/img169/2259/42662.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /> Ellerinde kutularla bekleyen adamlar yoğun bakım  cihazlarına bağlı o bedenin sakladığı ruha baba değiller. Az sonra parçalarını  alacakları bedene üflenen o ruh, elleri kutulu adamların kızı olarak üflenmiş  değil. Gövdesinden kaçıp giden o ruh, o nefha, o nefes, kutulu adamları hiç kız  tebessümü göndermedi ki… Bir kız tebessümünü “görebilmek” için o kıza baba olmak  gerek… Olmak gerek ama, olmak… Fotoğrafın birinde baba-kız olmuş iki  beden var. Diğerinde ise babaların kızları görünmüyor; adamlar kızlarının  babaları olarak duruyor değil. “Baba-kız” olmak kelimelerin taşıyabileceği bir  şey değil. Karı-koca olmak da öyle. Dost olmak da. Sevilen-seven olmak da öyle…  Kelimeler köpük taklidi yapabilir sadece. Deniz olmak başka, bambaşka… Az sonra  bölüştürülecek o bedene “kızım” diye bakan biri olmaktır deniz  olmak. *** Deniz olmak o mahzun veda busesini konduran adama düştü  bu defa. O adam da, ellerinde kutularla bekleyen adamlardan biri, ellerinde  kutularla bekleyen adamların fotoğrafını seyreden adamlardan biri, ellerinde  kutularla bekleyen adamların fotoğrafları üzerine yazı yazan/okuyan adamlardan  olabilirdi şimdi. Tıpkı benim gibi. Tıpkı senin gibi. O adam da biliyor  ki o parçalanacak beden değil kızı. Kızı, o yüzü resmeden et ve kemikten daha  ötesi, daha fazlası. Birini kızı olmak bir takdirdir, bir ruh üflemelik  ayrıcalıktır. Bir defalığınadır, tekrarı yoktur, eşi benzeri  üretilemez. Kızımız olmak denen o sırlı ve biricik, özel ve tanıdık nefes  üflenmiştir, üflenmektedir her an kızlarımıza. Üflenmiştir ve üflenmektedir her  an ‘baba olmaklık’ da bedenlerimize. O fotoğrafa bakınca asla  göremeyeceğimiz, şeffaf ama her şeyden daha kalıcı ve sahici o nefesi, o  nefhayı, o fotoğrafın içinde olunca görebiliyoruz ancak. Deniz olunca yani.  Deniz olmak da bir kereliğine.. Son kez olduğunda anlaşılıyor, hakkı veriliyor  ancak. Son buseden önce anlamak neredeyse imkansız. Belki son buse de  yetmeyecek. *** Bulmacayı birlikte çözelim: O fotoğrafın  içindeyiz şu an. Yüzünün solacağını bile bile öpüyoruz  kızlarımızı. Yüzümüzün soğuyacağını bekleyerek öpüyor kızlarımız biz  babalarını/annelerini. Et ve kemik dağılıyor, ten ve beden  pörsüyor. O kudsi nefha, o Rabbani üfleme hep yeni kalıyor,  yineleniyor. O nefha, o fotoğrafların içine sahici bir deniz olarak  yerleştiriyor bizi. Deniz gibi derin. Denizce mavi. Denizce  sahici. Yoksa, dolduracak tek şeyleri soğuk kutular olan adamların  fotoğrafında yer alırız. Yoksa, anlamlarını bir kutuyu dolduracak  bedenleriyle tamamlamayacak adamlar olarak kalıveririz. *** İki  fotoğraf arasına fark koymak için… …varlığını ev, ofis, araba kutularını  doldurmaktan fazlasıyla anlamlandır, nefeslendir. Önemsendiğini, pek  önemsenmeyen gönlünden ve ruhundan bil… İşte burada kızınlasın,  oğlunlasın, babasın, annesin.. Bir nefhalık bir fırsatın, bir nefeslik  özel ve biricik deneyimin ortasındasın. Veda etmeye değer, veda edilmeye  değer kılınmışsın. Ruh: ağır bildiğin her şeyin tartıcısı. Ruh:  değerli bildiğin her varlığın mayası, aslı. Ruh: Yaratan’ın nefesi.. Ne  O’nun kendisi, ne O’ndan ayrı anlaşılası. Sorulmayası… Senai  Demirci </blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günün ilk namazı hangi namazdır