Tuzak

Tuzak (Abdullah Alp)

Aslanın biri bir ağacın dibine uzanmış uyuyormuş.
Öteden bir fare çıkıp gelmiş. Bir süre aslanın etrafında dolaşmış. Sonra da tırmanıp üstünde gezinmeye başlanmış.
Aslan, üzerinde birşeyin kıpırdadığını farkedince uyanmış.
Bakmış ki bir fare! Pençesini sallayıp fareyi yakalamış.
Fare, korkmuş. Canı da yanıyormuş. Bakmış ki durum çok ciddi. Aslana yalvarmağa başlamış:
"Aman efendim! Ben ettim sen etme. Ne olur beni bırak! Bakarsın bir gün gelir, benim de sana bir iyiliğim dokunur. Böylece borcumu ödemiş olurum."
Farenin bu sözü, aslanın hoşuna gitmiş. Bir süre katıla katıla gülmüş. Sonra da:
“Haydi git! Seni affettim.” diye onu serbest bırakmış.
Bu olayın üzerinden bir hayli zaman geçmiş. Günlerden bir gün aslan avcıların kurduğu bir tuzağa yakalanmış.
Çırpınmış, çabalamış ama boşuna. Tuzaktan bir türlü kurtulamamış.
Avcılar, aslanı tutup bir ağaca sımsıkı bağlamışlar.
Aslanın salıverdiği fare ise, o civarda dolaşıyormuş. Bir inleme sesi duyunca, o yöne doğru gelmiş.
Bakmış ki kendisini serbest bırakan aslan. Zavallı, çaresiz bir halde öylece duruyormuş.
Durumu görür görmez, ne yapacağını anlamış. Hemen ipleri kemirmeğe başlamış.
Kemire kemire nihayet ipleri koparmış. Sonunda aslan iplerden kurtulmuş.
Fare, aslana:
"Geçmiş olsun!” demiş.
Aslan:
“Sağol! Sana teşekkür ederim. Beni bu zalimlerin elinden kurtardın.” deyince fare:
“Beni tanıdın mı?" diye sormuş.
Aslan minnettarlık içinde:
"Tabi ki tanıdım!" demiş.
Fare bu defa:
"Demek ki, yeri gelir koca bir aslan bile küçücük bir fareye muhtaç olabilir. Onun için kimsenin sahip olduklarıyla övünüp başkalarını küçümsemesi doğru değil." diyerek sitem etmiş.
Güçlülerin güçleri ilelebed aynı kalacak yahut da kendilerinden daha güçlüsü çıkmayacak diye bir kural yoktur. Gün gelir güçlü zayıf, zayıf da güçlü olur.