Söyle gülşen-i hüssüne kimler varıyor!

Zor geliyor
Yadetmek kifayet etmiyor,feryadım niye dinmiyor
Her lahzada gözlerim seğeriyor, acabalar an be an sinemde şekilleniyor
Gözlerim bizar birşekilde hazana tevessül ediyor, zemheriyi içimde yaşıtıyor

Hasret sinemde
Figan ettiren firkatin ruhumun sessiz derinliğinde
Kalbim umut için şevke gelince,kale dönüşen bu melalim sevinince
Gözlerim boşalıyor, yüreğimde fırtınalar başlıyor, ah u feryadım yetmiyor

Ne oldu bu kalbime
Alıp göteren feyzin serdettiği kederli deruniliğine
Hüznün dilimi lal ettiren burukluğuna,içimi açıtan solgunluğuma
Nerdesin, hangi umudun eşiğinde yanarsın, yar dedirten sevdanın şiarısın

Yazamaz oldum artık
Evet, kolum kanadımda bir takat kalmadı sanki kırık
Ümitlenmek,nasibin kadrinde tefekküre çekilmek acziyetime açılan aralık
Yoksa aklım mı tutukluk yaşıyor, sevda karalara davet ediyor, halim sanki sanık

Güneş çekiliyor
Şevk-i umudum fersiz birşekilde hala nefes nefes kalıyor
Bu içinden çıkılmayan feryadımı kimseler bilmiyor, gözlerim ey Hak diyor
Sessizlik kendi içine çekiyor, kalan nefesim solgun bir yağrak misali sürükleniyor

Bilmem ki ne ettim
Devasına muhtaç olduğum elemi sinemde filizlendirdim
Hangi vecdin inhisarında bu kadar samimi olarak dirilmek için can çektim
Hevesler için mi bir gama girdim, emellerin girdabında ömrümü hebaya yöneldim



Mustafa CİLASUN