SONBAHAR bir başka GÜZEL bir başka HÜZÜNLÜDÜR

Bugün Ogluşumu okulla biraktigimda bir kardeşimizin bir sözu ile uzunca bir yürüse ciktim..
Bir kardeşimiz Sonbaharin muhteşem guzeligini fotograf makina ile cekiyordu..kim bili belki Face bookuna mi koyacakti..
derken camimizin velisi mi delisi mi belli olmiyan bir kardesimiz dediki

"Heyy be Gafil asli varken..niye kopya, taklid, sahtesine bakip kendini oyalarsin.." deyip ve cekip gitmişti..
Dogru demisti.. biz Bilgisayardaki guzel resimlere hayran kaliriz oysa kendi cevremizdeki, yaşiyan, nefes alan,bize tebbesum eden bize selam veren dost ve guzelikleri hic fark edemeyiz..
Bu teknoloji her şeyin degerini kaybettirdi sanki..

ve ben sonbaharda etrafimdaki guzelikleri gorebilmek etrafimi tefekur ile seyr edebilmek icin uzunca bir yuruyuşe ciktim..
dışarida nefis bir hava vardı.
Nasıl anlatmalı bilmem ki,yumuşacık,huzur veren..ana gibi okşiyan...insana huzur ve mutluluk veren bir ruzgar esiyordu..
o kadar güzel ki ..Tam cennet havası,ne sıcak ne soğuk..
Cennette de böyle olacakmış,Rabbim yaşamayı hepimize nasip eder inşallah..
Ağaçlar sonbaharlık kıyafetlerine bürünmüşler,yapraklar renk değiştirmişler...
kimisi kirmizi, kimisi bordo, sari ve yeşil turuncu renginde...
sanki son demlerini zirvede yasiyorlardi..ben burdayim.. ama gidecegim bahara tekrar geri gelecegim der gibi haşamet ve teslimiyet ile yere tek, tek duşuyorlardi..

aslinda Sonbahar mevsimi bize bir şey anlatmaya calişiyordu...ağaçlardan dökülen kızıl yapraklar gibi hayattimizdan eksilen her bir yaprak
ömrümüzden hızlıca, hatta fark etmeden… kaybedigimiz günlerdi..
her bir yaprak yaşadigimiz bir hatıradır!!
ama tatlı ama hüzünlü ama kötü. Hepsinin ortak özelliği, ağaçtan düşmüş olmaları, idi...
bir an Kendimi, sevdiklerimi, geçmişe gömdüklerimi ve yaşadığım şehri düşündüm...
Ahh Gurbet hüzünlü GURBET...şimdi Sonbaharda istanbulda olmak vardi....
Ah İstanbul! Sonbaharda Sen başka bir güzelsin! Güzel ama hüzünlü...ve kiymettini bilmiyen insanlar ile dolusun..

Yaşamımın ,cocuklugumun geçmiş sonbaharlarını hatırladim bir an
ve yüreğime inen hüzünlü şarkılarda, varoluş ve yokoluşların anıları sardi benligimi..
keşke tekrar bir an icin de olsa cocuk olabilseydim...
o istanbul sokaklarinda camurun ile oyuncak yapip ellerim kirlenseydi...sonra da düşen yapraklar ile ellerimi temizleseydim..agla..:,

aslinda Her mevsim kendi özünde güzeldir yaşamasini..kiymettini bilene...
inşallah bugunumuzun de kiymetini bilip en iyi şekilde degerlendirmesini biliriz...Ömrümün sonbaharindayim ...
ama Benim icin Sonbahar Özlem dir..,yetimlik dir!hüzünlüdür ..Çünkü ben Sonbaharda 15 kasım da annemi kaybettim yetim kaldim.

Uzgunnn

Ben derdimi,Gurbetligimi, kimsesizligimi günlük sorunlarımı kimseye anlatmıyorum ve anlatma gereği de duymuyorum.
Bunun iki sebebi var. Birincisi başkalarına derdimi anlatarak onları rahatsız etmek ve üzmek istemiyorum.
Zaten herkesin başında yeteri kadar dert ve sıkıntı var, bir de benimkiyle mi uğraşsınlar!
İkincisi onlar benim derdime çare olamazlar ki... Onlar da benim gibi zayıf ve zavallı insanlardır.
Neden benim gibi zayıf ve zavallı insanlara derdimi anlatayım! Fakat insanların çoğu sanırım bunları hiç akıllarına bile getirmiyor.
Rastladıkları ilk kişiye hemen her şeylerini anlatıyorlar, başkalarının bundan hoşlanıp hoşlanmadığına bakmıyorlar.
Sanki hiç kimsenin derdi yokmuş gibi davranıyorlar.

Ben derdimi ne dostuma söylerim, Nede düşmanıma...
Zira; Dostum üzülür. Düşmanım sevinir...
Beni en iyi Rabbim anlar ve bilir...

Yâkub A.S ) şöyle dedi: “Ben kederimi ve hüznümü sadece Allah'a arz ederim (şikâyet ederim).
Ve sizin bilmediğiniz şey(ler)i ben Allah'tan (Allah'ın bildirmesi ile) bilirim."
12 / YÛSUF - 86

sararmış ,oradan oraya savrulan cansiz yapraklar arasından birazcık hüzün, azıcık özlem , çocukluğumun muhacir yalnızlığı ile yürüyorum.
Her taraf çıplak korkuluk gibi görünüyor gözüme...korkuyorum bu koca Gurbette Yanlizim! Rabbim..
Kâinat sarı ve hüzün ile kaplanmış sanki... Süslerini ,kaybeden ve giderek çıplaklaşan ağaçların altında yürürken, sonbaharın adı geçtiğinde
yüreği saran o duygu, yani hüzün kapladı içimi... Çünkü ben Sonbaharda 15 kasım da kaybettim annemi..

Gurbette yalnız, hem garip, hem yetim olmanın acısını, çekenler bilir ancak... Sapsarı yapraklar üzerinde yürürken, düşen her yaprağın bir umut olduğunu ve düşerken, umutları da alıp götürdüğünü...Son düşen yaprağın beni yetim yetim bıraktığını kim bilebilir ki.........

Hep böyle birbiri ardınca gider seneler... Yaz geçer... Bahar geçer... Yaprak düşer... Ney gibi yetimler iniler.
Sarar sonbaharın sapsarı hüznü hepimizi... Otu, kuşu, dalı, yaprağı, ağacı, kâinatı... Ve anlarız ki göç mevsimindeyiz...
bekle beni Anneee...........

Mekanı cennet olsun sizin vesilenizle onun ilminden bizde sebebleniyoruz buradan aklıma geldikcede dua ediyorum anneniz için,öyle güzel bir insanın anneniz olması ne güzel kısmetlisiniz vesselam gönül dostum dün akşam anneme haramı anlatamayınca bunu birkez daha anladımbu ayrılık geçiçi sayılı gün üzülmeyin kavuşuruz inşallah sevdiklerimize bizde,ölüm hepimiz için o yüzden artık ölümle ayrıldıklarım için üzülmek yerine duayla ve kavuşacak olmanın sevinciyle sabırla bekliyorum.