- Katılım
- 22 Şubat 2011
- Mesajlar
- 9,107
- Tepkime puanı
- 81
Sevmek özlemektir ölesiye!...Sevmek her an, her saniye onu düşünmektir. Sevmek her an onunla olmak istemektir. Hayallerini hep onun üzerine kurmaktır sevmek...Onu hatırladıkça kalbinde inceden inceye bir sızı hissetmektir. Hatta onunla aynı anda aynı şeyleri hissetmektir. Acıyı, hüznü ,mutluluğu, açlığı ve susuzluğu bile aynı anda hissetmektir. Bu kadar bir olabilmektir sevmek...
Gözlerine baktığında ruhuna sevda akıtabilmektir ve bunu 30-40 yıl birlikte yaşasan da yine yapabilmektir sevmek...Onun sitemlerini, kaprislerini, kıskançlıklarını bile sevebilmektir sevmek...Karşılık beklemeden verebilmektir. Yağmur olup kuraklıktan çatlayan topraklara yağabilmektir! Etraf karakış olsa da kardelen gibi gülümseyebilmektir hayata...
Sevmek ölümü bile göze alabilmektir onun için...Gözden ırak olsa da gönlüne saraylar kurmaktır onun için...Ve hatırladıkça onu alev alev yanmaktır. Onun yokluğunu düşününce ölmektir sevmek...Aslında onun varlığında bile benliğini öldürebilmektir...
Sesini duyduğunda kalp atışlarının hızlanması, "Gideceğim" dediği anda ise kalbinin durmasıdır sevmek...Onun bir tel saçına zarar gelmesin diye gece gündüz yalvarmaktır. Ondan haber alamadığın zaman çıldırmaktır.
Yemyeşil ve kır çiçekleriyle dolu bir vadide saatlerce yürürken, yanında sadece onun olmasını istemektir sevmek...Yağmur altında ıslanırken onunla ıslanmak istemektir. Ve ölürken sadece onu görmek istemektir...
Kaçımız böyle bir sevdayı yaşayabildik? Ya da kaçımız böylesine güzel sevebildik? Sevemedik, sevilemedik...Çağlayan gibi dünyaya akan sevgiden, bir damla bile nasiplenemedik. Çünkü kaynaktan çok uzaklaşmıştık. Sevgiyi, aşkı yaratandan çok uzaklaşmıştık...Sevdayı, aşkı "Sen olmasaydın habibim, alemleri yaratmazdım." diyenden öğrenmeliydik. Heyhat!!! Çağlayanlara sırtımızı dönüp, musluktan akan bir damla suya kul olduk...
O'nu sevebilseydik, O'nun bizi sevdiği kadar; O da bizi sevdirecekti diğer insanlara...Yani bahaneler aramayalım mutsuzluğumuza, aşksızlığımıza...Ne zaman O'nu tam anlamıyla seversek, işte o zaman sevda yağacaktır sağnak sağnak başımıza!...
( alıntı )
Kaç kişi böyle sevebildi ?
Gözlerine baktığında ruhuna sevda akıtabilmektir ve bunu 30-40 yıl birlikte yaşasan da yine yapabilmektir sevmek...Onun sitemlerini, kaprislerini, kıskançlıklarını bile sevebilmektir sevmek...Karşılık beklemeden verebilmektir. Yağmur olup kuraklıktan çatlayan topraklara yağabilmektir! Etraf karakış olsa da kardelen gibi gülümseyebilmektir hayata...
Sevmek ölümü bile göze alabilmektir onun için...Gözden ırak olsa da gönlüne saraylar kurmaktır onun için...Ve hatırladıkça onu alev alev yanmaktır. Onun yokluğunu düşününce ölmektir sevmek...Aslında onun varlığında bile benliğini öldürebilmektir...
Sesini duyduğunda kalp atışlarının hızlanması, "Gideceğim" dediği anda ise kalbinin durmasıdır sevmek...Onun bir tel saçına zarar gelmesin diye gece gündüz yalvarmaktır. Ondan haber alamadığın zaman çıldırmaktır.
Yemyeşil ve kır çiçekleriyle dolu bir vadide saatlerce yürürken, yanında sadece onun olmasını istemektir sevmek...Yağmur altında ıslanırken onunla ıslanmak istemektir. Ve ölürken sadece onu görmek istemektir...
Kaçımız böyle bir sevdayı yaşayabildik? Ya da kaçımız böylesine güzel sevebildik? Sevemedik, sevilemedik...Çağlayan gibi dünyaya akan sevgiden, bir damla bile nasiplenemedik. Çünkü kaynaktan çok uzaklaşmıştık. Sevgiyi, aşkı yaratandan çok uzaklaşmıştık...Sevdayı, aşkı "Sen olmasaydın habibim, alemleri yaratmazdım." diyenden öğrenmeliydik. Heyhat!!! Çağlayanlara sırtımızı dönüp, musluktan akan bir damla suya kul olduk...
O'nu sevebilseydik, O'nun bizi sevdiği kadar; O da bizi sevdirecekti diğer insanlara...Yani bahaneler aramayalım mutsuzluğumuza, aşksızlığımıza...Ne zaman O'nu tam anlamıyla seversek, işte o zaman sevda yağacaktır sağnak sağnak başımıza!...
( alıntı )
Kaç kişi böyle sevebildi ?
