JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="Ekrem" data-source="post: 33161" data-attributes="member: 3"><img src="https://www.islamiforumlar.net/resim/images/mevlanagn9.png" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" />   Yine hicran ile yaralı  gönlüm... Yine matemdeyim, günahlara dadandım... Her dakikasında  bir pişmanlık sarıyor beni. Oysa istemiyordum gözlerimle görmeyi, kulaklarımla  işitmeyi ve yüreğimle hissetmeyi günah olanı... Yenik düştüm... Bir çuval gibi  yerlere serdi beni nefis. Beni yıktı. Bir taraftan nefse mağlup olmanın verdiği  eziklik diğer taraftan Allah'ın azabının dehşeti sarıyor yüreğimi. Söz vermiştim  önceki mi'racımda. Bir daha olmayacak demiştim... Cezbeden cazibelerin  peşinde sürüklenmeyeceğim diye kıyama durmuştum, Rabbimin huzurunda. Bir köşede  çöküp oturdum. İki dizimi karnıma gömdüm. Boynumu büktüm utanıyordum. Her şey  benim hizmetim için yaratılmışken, doğru yolu bulayım diye Peygamber ve onunla  beraber bir kitap gönderilmişken, huzur içinde bir yaşam sürmenin, dünya ve  ahirette mutlu olmanın formülü elimdeyken ben günaha bulaşıp  nankörlük etmiştim. Belki bazılarının gözünde işlediğim günah o kadar önemli  değildir. Oldukça büyük ve ağır günahlar işleyenler vardı. Hayır!... Kendimi  aldatmamalıyım. Bu benim için bir teselli kaynağı olamaz. Ben bunu dahi  işlememeliydim. Yürek kırmak, yapılması gereken bir vazifeyi yapmamak günah  olarak yeter. Bir mü'minin işine koşmamak, onun sıkıntısını gidermeye çalışmamak  günah olarak yeter. Her şey anlamsız gelmeye başladı benim için. Göğümün  yıldızları tıpır tıpır dökülüyordu. Güneş, yaydığı ağını topladı. Her şey ve her  yer karardı birden. Sonra her yer ve her şey yeniden aydınlandı.  Ümidin yüreğimde yeniden çimlendiğini hissettim. Bir mecnun gibi suya  koştum. Arınmaya, yıkanmaya koştum. Çeşmenin başına ulaştığımda dilim tutulur  gibi oldu. Bildiğim duaları okumaya başladım. Allah'ım! Seni hatırlamak bile  rahatlatıcı. Arınmak ve dayanmak... Tevekkül... Duygularımın coşkun denizler  gibi sahile vurduğunu fark ettim. Titrek bir dokunuşla çeşmeyi açtım ve  ellerimi soğuk suyun sıcak iç dünyasına uzattım. Yüreğime saplanan hançeri  sökmeye çalıştığımı düşündüm. Yüreğimde izi kalacak olan hançeri... Bütün  azalarımı suyun arıtıcı kollarına bıraktım. Elimden ve yüzümden yere damlayan  sular, erimiş maden gibi düştüğü yeri yakıyor gibiydi. Buğulu gözlerimle  baktım semaya. Her şey ne kadar da güzeldi. Annemden doğduğum ilk gün gibi  hissettim kendimi. O kadar hafif ve o kadar endişesiz. Yüreğim huzurla  dolmuştu. Önce amacımı tespit etmeye çalıştım. Bu işteki niyetim neydi? Ben  ne yapmak istiyordum? Nereye yöneliyor, kimden medet umuyordum? Kendisinden af  ve mağfiret dileyeceğim merci, buna kadir miydi? Bana yardım edebilecek miydi?  Günahlarıma keffaret olması adına kılacağım namazdan nasıl haberdar olacaktı?  Görecek miydi, işitecek miydi? Yönelişimde gireceğim tavır nasıl olmalıydı? Ve  daha nice sorulara yanıt bulmalıydım önce. Önce her soruya verebileceğim cevabım  olmalıydı. Seccademin sınırlarından içeri girdiğimde mescidin kapısından  içeri girdiğimi hissettim. Şimdi iki ayağımla seccademin üstünde ve kıyamdaydım.  İki elimin avuç içiyle kıbleye yönelerek Rabbimi ta'zim ettim. Düşüncelerim  buhar olup uçtu. Kutsal beldede Ka'be-i Muazzama'nın hemen yanındaydım. Ka'be'yi  karşıma aldım. Öyle olmalıydım ki cenneti ve cehennemi görebilmeli, sıratın  üzerinde yürüdüğümü aklımdan hiç çıkarmamalıydım. Hislerim bu potada  yoğunlaşarak beni sırlı dünyalara taşıdı. Bir kuş kadar hafif, bir dağ kadar  sağlam yerine oturmuş halimle nefsimin esaretinden kurtulabilmenin mücadelesini  veriyordum. Ne anlamlı bir manzaraydı. Hata yaptığını bilen bir kula tevbe ne de  yakışıyordu. Namaz sadece iadesi gereken bir borç değil, aynı  zamanda bir tevbe saatiydi. Bu tarzda yaklaşılsa mevzuya, namaz hak  ettiği konuma gelirdi. Rükua vardım. Ellerimi dizlerime bürerek bir süre  tesbihat yaptım. Ben buydum işte. Aciz kulun biri... Beni yoktan var edip,  kulluk için yeryüzüne gönderene karşı girdiğim bu yarıştan boynu bükük ve mahcup  olarak çıktım. Yanıldım. Hata ettim. Allah ululanmadığı zaman nefis ve şeytan  ululanmıştır. Allah ile nefis ve şeytan arasında ululanacak, ta'zim edilecek  yegane güç Allah'tır. Secdede daha yakınım Rahman'a. Şimdi her güzel olan  hissi yaşıyorum. Hoşnutluk, şefkat ve merhamet adına, sevgi adına ne varsa...  Doyumsuz bir ilişki. Kul ile Rabbi arasında kopuksuz bir diyalog. Şimdi ne  meramınız varsa anlatın. Açıklayın hislerinizi.Dökün içinizi sahibinize. Şimdi  isteyin Rabbinizden. Dünya ve ahiret adına... Konuşun duygu dünyanızın sevdalı  kelimeleriyle. Sevda adına dizilmiş mısralarla yalvarın. Göz yaşlarınızdan  boncuklar dizin gözlerinizin önünde oluşmuş ince çizgilere. Bir dilekçe  ulaştırmak istiyorsanız o makama, ekte göz yaşlarınız bulunsun, sizi temize  çıkaracak. Gönlünüzdeki paklığı, gün ışığına vuracak göz yaşlarınızla süsleyin  yalvarış dakikalarını. Her mi'racınızda seccadenizi ıslatacak göz yaşlarınız  olsun. Çünkü günahlarınız yıkanacak. Secdeli dakikalar hiç bitmesin. Beyin  yapısıyla kainata meydan okuyan insanın "pes" dediği ve yüce yaratıcısına boyun  eğip, başını yere koyduğu anlar... Düşüncesini kendisine borçlu olduğu Rabbine  karşı bu sevimli eylemi, belki de onu affettirip yüceltecek. Ellerimi semaya  kaldırıp dualarda bulunuyorum. Dua; yalvarış seslerinden derin mana içeren  şiirler. Dua yakarış. Hali arz ve pişmanlık belirten sözler... Hücrelerime kadar  hissetmeliyim. Duyurmalıyım eylemime ait sloganlarımı. Benimle beraber bütün  azalarım pişmanlığımı, perişanlığımı iletmeli. Ellerimle arz ediyorum. Sadece  bir isteme şekli değil el açma. Halimi arz ediyorum avuçlarımı semaya dikip,  sonuna kadar açarak. Birkaç damla gözyaşımı avuçlarımda sunuyorum. Şimdi ellerim  daha münevver. Daha arı ve berrak. Sessizliğimde gizlediğim mana da ne?  Neden sadece hıçkırıklar yükseliyor bu şen dakikalarda. Neden kalbim daha hızlı  çarpıyor? Neden gözlerim kızarmış? Neden dudaklarım içine kilitlenmiş?  Neden, yanaklarımda parıltılar? Kurumuş dudaklarımdan çıkan her sessiz kelime,  hedefine nasıl ulaşıyor? Neden diye sorduğum soruların hepsinin de cevabı  bende. Ben, avuçlarımı semaya tutarken, secdeli dakikalar yaşarken, boyun büküp  el bağlamış kıyamdayken hep affedilmeyi ve razı olunmayı düşündüm. Duygularım bu  yoğun ortamın çölünde daha sıcak yaktı yüreğimi. Göz yaşlarım daha coşkundu,  daha parlaktı ve daha sevgi doluydu. Arşı titreten sesler işitiyordum.  İçimde kıyametler kopuyordu. Korkuyordum. Ya dilekçem reddedilirse? diye. İçten  yalvarıyordum. Suçumu kabul ediyordum. Ama pişmandım. Henüz ölmüş de  değildim. Dünya defterim dürülmemişti. Ben bunca yalvarış seslerini iletiyordum  makama. Ben halimi arz ederek af diliyordum. Rahman'dan ümit kesilmezdi. Belki  de bağışlanacaktım. Hayatımın bundan sonrası çok önemliydi. Tevbemde samimi olup  olmadığım ortaya çıkacaktı. Safiyetimi korumalı, aynı hali her an  yaşamalıydım. Secdeli dakikalar hiç bitmesin. Dua için semaya diktiğimiz  eller inmesin. Secdemiz, seccademiz ve göz yaşlarımızın aydınlığında güzel  günler temennisiyle... (alıntıdır..) </blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günün ilk namazı hangi namazdır