“Rabbim! Bana “ıstememeyi” ısteyebilmeyi Nasib Et!”

Elifgül

Elifgül

Uzman Kardeşimiz
Üyemiz
Katılım
25 Temmuz 2011
Mesajlar
7,319
Tepkime puanı
118
“Rabbim! Bana “ıstememeyi” ısteyebilmeyi Nasib Et!”

<CENTER></CENTER><CENTER></CENTER>
262158.jpg





“Rabbim! Bana “ıstememeyi” ısteyebilmeyi Nasib Et!”​

Züleyha, gecesinin güzelliğini sererken Yûsuf’un gözlerinin önüne,​


Yûsuf da insandı. ıstek, insanın zaafıydı.​

Ama: “Rabbim, bana istememeyi isteyebilmeyi nasib et.”​

Her şeyin kalpte başlayıp kalpte bittiği mevsimde, her şeyin kalpteki rengine göre isim aldığı yerde Yûsuf, bu duasındaydı.​

Ve Yûsuf biraz da bu dua ile, bu duayı edebilmiş olma yürekliliğiyle peygamberdi:​

“Rabbim! Bana istememeyi isteyebilmeyi nasib et!”​

Değil mi ki ilk bakışta Züleyha Yûsuf’a ötelerden gelen bir ses, bir cennet çiçeği gibi,
susuzluğunun farkında bile olmayan çöl toprağına inen bir yağmur defteri..​

Züleyha sılaya davet, ilk bakışta..​

Çünkü nefis, sonsuzluğu vaad ederek yanıltıyor..​

şeytan; hayrı hayr, şerri şer göremeyeni, eşyanın hakikatine inemeyeni,​

ılk bakışta mavera ile kandırıyor..​

Vaad: Ezel sevinci, ebed muştusu, vera, ilk bakışta..​

Yasak bahçe, memnu meyve, zehirli sarmaşık aşeka:
Züleyha son bakışta..​

Üstelik Züleyha isteyici..​

Üstelik “Rabbinden bir işaret görmeseydi Yûsuf da onu isteyecekti”​

Yûsuf’un içinde işaretin gerçekleştirici gücü;​

Yûsuf içinde; “istememeyi isteyebileceği” işareti gördü..​

Yüzünü gök katlarına çevirdi de;​

“Rabbim dedi, kuyunun karanlığında beni yalnız bırakmayan,​

Karanlığın ve derinliğin korkusunu bir anda aydınlığa,​

Ümitsizliğimi bir anda muştuya çeviren o zaman,​

Hâlâ koruman altında değil miyim,​

Suç mu yazdın yoksa alnımdaki yazıya?..​

Bütün insanlarla birlikte benim de içimde taşıdığım,
gizli ya da aşikâr olan o meyil,​

şimdi daha derin bir kuyuda değil miyim,​

Ki insan değil miyim?..​

Sen tutmazsan elimden şüphesiz meyledenlerden olurum..​

Düştüğüm kuyudan daha derin ve karanlık bir kuyu değil mi güzeller güzeli Züleyha?.​

Tut elimden yoksa boş yere mi göründü o rüya bana?..”​

Rabbim, dedi, Yûsuf, sen bana, kendi isteğimin dışında şu iklimde ve şu odada bulunduğum şu anda, Züleyha’yı istememeyi isteyebilmeyi nasib et!..​

Katından bir esirgeme ver..​

Değil mi ki isteğe yaklaşınca, istememeyi istemek artık imkansızlaşır..​

Bu yüzden değil mi Rabbim, senden gelen yasaklar “yapma” ile değil “yaklaşma” emriyle başlar..​

Yaklaşırsam eğer şu içimdeki doğal olan akışla Züleyha’nın ırmağına, yaklaştıktan sonra “yapmam” diyemem.​

Üstelik yaklaşırsam eğer, yapmamayı da artık dua edemem.​

Daha kolay olan “yapma!” değil, “yaklaşma!”..​

Öyleyse aslolan: “Yaklaşma!”..​

Öyleyse Rabbim, insan yaratılmışlığımın sorumluluğuyla en fazla baş başa kaldığım şu anda, şu odada, sen bana istememeyi isteyebilmeyi nasib et!​

Beni, insan yaratılmışlığımın en doğal akışını kendine ait olmayandan sakındıracak güçle insan et!..​

Rabbim, diye devam etti Yûsuf duasına..​

ıstemeyi istemek kadar,​

ıstememeyi istemek te zor..​

Biliyorum ki katından bir koruma dökülmezse varlığıma, nefsimin altından kalkamam..​

Son hızla aşağı doğru ilerleyen bir teknenin içinde yukarı doğru koşarak Bahr-ı Umman’ı aşamam..​

Benim tedbirim senin takdirinden küçüktür..​

Böyle dua edince Yûsuf, O’na Rabbinden bir işaret geldi..​

Her şeyin kalpte başlayıp kalpte bittiği mevsimde, her şeyin kalpteki rengine göre isim aldığı yerde..​

Masun ve masum olan Yûsuf bu duayı etmiş olabilme yürekliliğiyle peygamberdi..​

Ve O iffet demekti..​


Nazan Bekiroglu​

<!-- / message -->
 
Üst Alt