Meğerse ne kadar mazlum ve mahsunsun!

Ey nefsi
hasbi olan can
Ne vakit sinende ki
burukluğu hissetsem içim titrer

Masumiyet
ne kadar yakışıyor sana,
adeta cezbetmek için fırsat kolluyor

En sönük
ve lal olmuş hislerimi
kapçılayıp, gözlerimden
sessizce kadreleri bıraktırıyor

Yetim ve
garip aramaya ne hacet
Yüreği vurgun yiyen o kadar
çok ki etrafımda, içim yanıyor

İbretle
temaşa etmem yetmiyor, sual
etmek istesemde hal mütereddit kalıyor

İşte
o zaman acabalar
izanımda yine artıyor, bir lahza
olsun deva için kalbim can atıyor

Ne vakit
teşebbüs etmek istesem
Bir nebze olsun çekingenliğin
yıldıran esaretinden kurtulsam

Bir selamla
başlasam ve içini burkan, sabırda
daim kılan, umutlarını kıranı bulsam

Yarım
asrı geçkin sefilliğimle
ilaç olmak için vesileler arasam
ve mahzunluğunu unuttursam

Ne hikmetse
sende çekiniyorsun
Nazarlarını gizliyorsun,ah u zar
ettiren hicranına sımsıkı kapanıyorsun

Sanki deva
olamıyacağımı sessizce zerkedip,
bin hüzün içinde nefeslenmeye başlıyorsun

İnsanız,
samimiyet ikliminde konuşmalıyız,
sadakati kata bırakmamalıyız,
kuşku ve zandan kaçınmalıyız

Kim ne yapar
ve davranırsa hesabidir
Mizan evvelemirin haşyetinden
kal eden en ibretli sebeptir

Şirazesi kaybolan
can nasıl bir mütmainlik içindedir,
taklit elbette değersiz ve mesnetsizdir

Tafsili olmak
için muhakeme gerekli,
eminlik adına akıl ve irade
vicdanın kitabından beslenmeli

Milliyetinden
bihaber nefes sefildir

Mazisini
öreten değer süret-i nedendir,
redd-i miras ne kadar kerihtir

Ruhun
lisanını öğrenmelisin
ve kalbinin nazargah olduğunu
bilmelisin, yeise düşmezsin

Hakkı
her zaman gözeten
ve nefsinin hesabını yapan
bir ihsan içinde vuslatı gaye edinmelisin

Kitabından
korkan ve tazim için saklayan
Meramını merak etmeden, ruh ve
yürek adına çaka satan kim varsa dikkat et

Maraz
nefsi hazdır, kalp
lekeden çekinen ummandır,
vicdanın her bakımdan duru olmalıdır

Yar derken
hevese bürünme,
aşkı zikrederken nefsine imrenme,
ne derler için heba olmak için serilme



Mustafa CİLASUN