JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="Elifgül" data-source="post: 45817" data-attributes="member: 1043">Bazen  etrafımda olup biten her şey bana son derece olağan görünüyor. Açmış  yine çiçekler, yapraklar mesela. Nereye dek sürecek bu şaşmaz düzen  böyle? Açma desek açmayacaklar mı? Bizim sözümüzden bağımsız bir biçimde  itaat ediyor onlar. Başka bir emre. Hava sıcaklığının mevsim normallerinin altında olması da  fark etmiyor. Açıveriyorlar. Kelebekler ışığa değdikçe parçalanıyor  kanatları. Yanıyor, eriyorlar bir çırpıda. Anlamak gerekmeden  kabullenmişiz tabiattaki her eylemi. Her şey tekrar ede ede  olağanlaşmış, koparak ilk anlamından.  Rüzgarın esmesini, bulutun yağmur bırakmasını hep neden sonuç  ilişkilerine dayanarak açıklamışız. İlk neden gibi kabullenmişiz.  Dünyanın aynı yörüngede dönmesini, güneşin, ayın hareketlerini, nasıl  olup da, hangi iradeye teslim olarak hareketlerini halen sürdürmekte  olduklarını akletme gereği duymadan yerçekimi kanununu, olasılık  hesaplamayı öğrenmişiz.  İnsana ve hayata ait hiçbir şeyin hakikatini olasılık hesaplarıyla  çözümleme maharetimiz yok. Hesaptan öte bir bakış, daha derinlikli bir  bakış gerekiyor belki de, varoluş hikmetini daha bütünlüklü olarak  kavrayabilmemiz için.  Varlıkların ilahi niteliği  Yaklaşıyorum saksı çiçeklerime. Naneleri, açelyaları, gülleri  inceliyorum. Kokluyorum. Ve yeniden hayret ediyorum bu bahar da. İlk kez  görüyormuş gibi bakıyorum yaprağa. İnsan kendi gözlerine hiçbir zaman  bir yansıma olmadan (mesela ayna olmadan) bakamaz. Böylesine eksik bir  bakış ile kendi hakikatimizin tamamını kuşatma imkanımız var mıdır?  (Yoksa hakikate hepimizin birer yansıma olduğumuz gerçeğini kavradıkça  mı yaklaşırız?) Yaprağı görme olasılığımız kendimizi görme imkanımızdan  daha fazlayken kendi zirvemize kibirle yükseliyoruz oysa hep.  İnsanı kibirden ve başka insanlara tahakküm etmeye olan eğiliminden  vazgeçirecek olan kendindeki mahrem duygusu, muammasıdır belki de.  Kendine bakamadığı gözün gerçeğidir. Mahrem mefhumu oluşmadığında  derinlik, giz, gerçeğin katmanlı yapısı, hakikatin kabukları, anlam  devşirmeleri, metaforlar da yoktur. Görünenin ötesi yoksa, öteler yoksa,  aşkın bir anlam yoksa her şey yüzeyde belirdiği kadardır. Aynada  kendini gören göz kadardır. Metafizik yoksa, materyalizmin diyalektiği  (hep ikincil nedenlerde) tutar bizi. Varlığın birliğine varabilmek için  metafizik hakikate açılmak gerekir. Tabii sanata, imana; yani aşka.  Aşk yüzeyde bir buluşma olduğu kadar derinde bir kaybolma, erimedir.  Işıkta yanan pervane gibi. Aşk insanın mecazıdır. Nerededir mecazları  insanın? Mahreminde saklıdır. Mahremin olmadığı yerde kural da yoktur,  sınır da. İnsanın kendine çizdiği bir sınır anlayışı yoksa, özgürlük de  yoktur. Zira özgürlüğün tanımı için bir hudut tanımı gerekmektedir. Her  şeyin başıbozuk ve keyfi bir şekilde vuku bulması değildir özgürlük. O  hududu bize tanımlayacak olan da kendi mahremimizin sınırlarıdır  kuşkusuz.  Baktığım her şeyin mecazı vardır kainatta. Çünkü her şeyi gören, benden  aşkın, benim gözlerimi ve bakışımı gören, kapsayan bir bakış vardır.  Bana tüm mahremimi, gizemimi ve derinliğimi emanet eden bir bakış.  Kendine bakamayan gözümle tecellilerini her yerde ve her şeyde gördüğüm  bu bakış, beni sıradanlaşmaktan kurtaran, başıboşluğun olasılık  denklemlerinden çekip alan, bana belli bir sınır çizerek yücelmemi  sağlayan bir bakıştır. Beni en güzel suret kılandır o.  Onu sadece görmekle değil, işitmekle, hissetmekle, aramızdaki ilişkiyi  fark edebilmekle ve yüreğimizden bilmekle yükümlüyüm. Ancak o vakit  baktığım her şeyin göreceli algılar içinde sabit bir niteliği olduğunu  akledebilirim. Sabit nitelik derken bir denklemle tarif edilebilir  olmayan bir nitelikten bahsediyorum. Emanet edilen, adıyla müsemma  kılınan bir nitelikten bahsediyorum. Bakış açıları genişledikçe idrak  oranlarının arttığı, aşkın bir nitelikten.  Bakış açıları genişledikçe hakikat algısı da genişliyorsa, insana,  eşyaya veya yaprağa olağan bakmanın sadece büyük bir sığlık değil, aynı  zamanda büyük bir yanılgı olduğu da çıkıyor ortaya.  Her şeydeki aşk  Varlıkların ilahi niteliğini görmezden gelerek hakikati o kadar  eksiltiyoruz ki, salt kendi nefsimiz, kendi egomuz için sürdürüyoruz  yaşamı. Derinlikler almıyor içine gözlerimizi. Yaşam da daralıyor  giderek. Bizim zaaflarımızla, takıntılarımızla, öfke, korku veya  arzularımızla çerçevelenmiş, mahremi ve gizi eksik kalmış, sınırsız haz  ve zevkle kutsanmış bir niteliğe bürünüyor. Sığlaşıyor.  Başka insanları ve onların hakikatini kendi gizeminde, kendi otantik  zamanında muhafaza etmemiz gerek. Yoksa hakikate bizi götüren anlam  katmanlarına gerek kalmazdı. Hepimiz her baktığımızda aynı şeyi  algılardık. Varlığın ilahi niteliği olmasaydı, insan salt nefsani bir  varlık olurdu. Hayvandan farksız olurduk. O vakit de vicdan, akıl, irade  gibi insana ait mefhumların bir anlamı kalmaz, sığ su birikintilerinde  kuruyup giderdi bu nitelikler.  Nefsin sınırlı terimlerinin ötesinde ruh bütünlüğü vardır. Ruhun olduğu  yerde aşk vardır. Aşkın olduğu yerde ise hiçbir şey olağan değildir.  Bunu görmeyi becerdiğimiz sürece hakikati de olduğu gibi görmeyi  öğrenebiliriz. ‘Olduğu gibi’ olan her şeydeki ‘olağan dışı’ aşk ile.Alıntı...   </blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günün ilk namazı hangi namazdır