Selamünaleyküm
Eskiden gayet huzurlu, mutluyken ne oldu bana?
Allah'a inancım var. Zaten beni ayakta tutan, teselli eden tek şey inancım. Ama öyle zamanlar oluyor ki kendimi çok güçsüz hissediyorum. 4-5 sene önce evlendim eşim iyi birisi, fakat evlendikten sonra kendimi ailem tarafından dışlanmış hissettim. Annem "keşke evlenmeseydin , niye evlendin, çocuk yapma" tarzında şeyler söyledi uzun süre. Düğünüm olduğu zaman da bana hiç destek olmadılar her şeyimi kendim yapmaya çalıştım. Düğünüme 1-2 ay kalmıştı ama evde gelin gidecek kız değil de hala evde oturmaya devam edecek ev sahibi gibi davranıyorlardı. Hem çalışıyordum hemde eve gelip ev işi ve düğün hazırlıklarıyla uğraşıyordum. Maddi olarak zaten hiç bir şeye dokundurtmadım, ama manevi yönden beklentilerim de hiç karşılanmadı. Evlendikten 2 sene sonra hamile kaldım. Fakat annemin arkamdan beddua ettiğini öğrendim, çok üzüldüm. Akraba ve komşulara eşimin hakkında sürekli olumsuz şeyler söylüyor.
Bütün bunları belkide beni sürekli yanın da istemesinden de kaynaklanıyor olabilir. Çünkü ablalarım evlendikten sonra elinde tek ben kalmıştım ve her şeyi ile ben ilgileniyordum.
Bunu bildiğim içinde eşimin memleketine yerleşmeyip annemlere yakın oturuyorum. Evlendikten sonra da sürekli ilgilendim eviyle,hastanesiyle...fakat annemin tutumları bitmedi. Ben de çok yoruldum, o kadar çok hakkımda konuşuyor ki çevremden bana acıyarak bakan gözler görmeye başladım. 1 sene önce erkek kardeşim evlendi, yapılan düğünü görmeliydiniz. Kız tarafı bir istedi annem iki verdi. Kız tarafından gelen bütün olumsuzluklar, görmemezlikten gelindi. Bunları görünce aramızda yapılan ayrımdan dolayı üzüldüm. Anneme kızamıyorum ama içim de acımıyor değil. Ben de onun bir evladıyım elbet vardır bir sebebi.
Eskiden gayet huzurlu, mutluyken ne oldu bana?
Allah'a inancım var. Zaten beni ayakta tutan, teselli eden tek şey inancım. Ama öyle zamanlar oluyor ki kendimi çok güçsüz hissediyorum. 4-5 sene önce evlendim eşim iyi birisi, fakat evlendikten sonra kendimi ailem tarafından dışlanmış hissettim. Annem "keşke evlenmeseydin , niye evlendin, çocuk yapma" tarzında şeyler söyledi uzun süre. Düğünüm olduğu zaman da bana hiç destek olmadılar her şeyimi kendim yapmaya çalıştım. Düğünüme 1-2 ay kalmıştı ama evde gelin gidecek kız değil de hala evde oturmaya devam edecek ev sahibi gibi davranıyorlardı. Hem çalışıyordum hemde eve gelip ev işi ve düğün hazırlıklarıyla uğraşıyordum. Maddi olarak zaten hiç bir şeye dokundurtmadım, ama manevi yönden beklentilerim de hiç karşılanmadı. Evlendikten 2 sene sonra hamile kaldım. Fakat annemin arkamdan beddua ettiğini öğrendim, çok üzüldüm. Akraba ve komşulara eşimin hakkında sürekli olumsuz şeyler söylüyor.
Bütün bunları belkide beni sürekli yanın da istemesinden de kaynaklanıyor olabilir. Çünkü ablalarım evlendikten sonra elinde tek ben kalmıştım ve her şeyi ile ben ilgileniyordum.
Bunu bildiğim içinde eşimin memleketine yerleşmeyip annemlere yakın oturuyorum. Evlendikten sonra da sürekli ilgilendim eviyle,hastanesiyle...fakat annemin tutumları bitmedi. Ben de çok yoruldum, o kadar çok hakkımda konuşuyor ki çevremden bana acıyarak bakan gözler görmeye başladım. 1 sene önce erkek kardeşim evlendi, yapılan düğünü görmeliydiniz. Kız tarafı bir istedi annem iki verdi. Kız tarafından gelen bütün olumsuzluklar, görmemezlikten gelindi. Bunları görünce aramızda yapılan ayrımdan dolayı üzüldüm. Anneme kızamıyorum ama içim de acımıyor değil. Ben de onun bir evladıyım elbet vardır bir sebebi.
