Kalbin ağlasın, ruhun vecdine kanıp aşkla yakarsın!

Bir başka
süretim sanki
Fıtratım figan ederken,
taklitler irademi kuşatırken

İzanım
daralıyor, sakin
ve kuytu mekanlar her
geçen gün sinemi cezbediyor

Yalnızlık
neden haz veriyor,
içselliğime yönelmek hangi
kakarım için azmime şevk veriyor

Yıldıran
bir tahakküm var
Sessiz ve derinden, fırsat
için zafiyetimi beklerken

Ruhuma
ve kalbime seslenen ne varsa,
umutlar onlarsız hazansa derken

Beni ben yapan,
nimetleriyle daim kılan,
nefesin hülyasında ki hidayete
kapı aralayana hamdetmeliyim

Ne kadar
serkeş yanım varsa
Adap ve muaşeret halimden
çok uzaksa, edeple öğrenmeliyim

Medeniyet
zarafet ve içsel devrimdir,
naiflikle içiçe olan sadeliktir,
aşkla hallenendir

Sevgi
ve muhabbeti önceleyen,
tahakküm ve esareti reddeten
evrensel bir telakkinin işvesidir

Rüzgar
nerden eserse essin
Yeterki kalp ve vicdan
hakikatin sadrında yerini alsın

Aklın
ve iraden hakktan
asla sapmasın, inayet adına
tasavvurun sevdasını anlasın

İrfan için
imtinadan kaçınmasın,
heveslerin ve hevanın
esraplaşan heyacanını hedef sanmasın

Vuslat
nedir, kimler içindir
Kul kimliği Rahmetin ve
mağfiretin en bariz tecellisidir

Aşk ve sevda
onun ilminden ve feyzinden
nükseden iksirdir, meftun eden cazibesidir

Nefs
terbiye edilirse
emrinde ki güzelliktir, had ve
hudut ehliyetin ve ihlasınla ancak fevktir

Kimseye
suratını asma, anla
Günah ve harama kim
bulaşmışsa, korkupta uzaklaşma

İnsan
zafiyeti var olan candır,
tevbe kapısı kapanmamıştır,
zahiren gönlünü kapatma

Hayır
ve iyilik yapanı gören
ve müddet veren biri var,
bahtın kapısı birgün açılacaktır unutma

Gönlünü
asla aç bırakma
Nefsin talepleri olacak,
aklına ve iradene ağır basacak avunma

Nefes
müddetine koşarken,
akıl hale ruhundan bahşedilen
sırken, vicdanın içinde yanarken

Bahaneler
için kuruma, ne kadar
ineyeti seversen, fedakar olmayı
becerirsen farksın, en latif hazzın



Mustafa CİLASUN