- Katılım
- 22 Şubat 2011
- Mesajlar
- 7,015
- Tepkime puanı
- 423
BAYINDIRIN TARİHİ
ANTİK DÖNEM
Bayındır İlçesinin bir yerleşim yeri olarak ne zaman kurulduğu, tam olarak bilinmemektedir. Araştırmalar yörede sırasıyla M.Ö. 3000’li yıllarda Hititlerin, 700’lü yıllarda Frigya ve Lidyalıların, M.S. 900’lü yıllarda Bizanslıların, 1084 yılından sonra Selçukluların ve 1425 yılından sonrada Osmanlıların Egemen olduğu ortaya koymaktadır.
TÜRK HÂKİMİYETİ DÖNEMİ
Bayındır ilçe merkezinde Bizanslılar döneminde yerleşimin bulunduğu ancak Selçukluların gelişi ile Orhan Gazi tarafından 14. yüzyılın başlarında 24 Oğuz boyundan Üçoklar’ dan biri olan Bayındır Türkmen Boyunun kendi adı ile yeni bir yerleşim oluşturduğu bilinmektedir. Bir rivayete göre ilk yerleşim yerinin Ergenli Deresi kenarında kurulmuş iken bu yerleşim taşkınlar yüzünden daha sonra ilçe merkezinin şimdi bulunduğu yere taşınmıştır.
Evliya Çelebi Seyahatnamesi’nde Bayındır’ ın Paşa Hası olduğu belirtilmektedir. Tapu kayıtlarına göre burası şehzadeliği döneminde II.Selim’e verilmiş, II.Selim padişah olunca da damatlarından Sadık Paşa’ ya 80 akçelik bir has olarak bağışlanmıştır. Şemsettin Sami Kamus-Ül Alam’ da Bayındır da 28 cami ve 1 medrese ve 2 Hıristiyan okulunun bulunduğunu, Aydın vilayetine bağlı İzmir Sancağı’nın bir kazası olduğunu, 400 kadar nüfuslu olduğunu yazmaktadır. Ancak Hıristiyan okulları günümüze kadar ulaşmamıştır. Katip Çelebi ve Alman Tarihçi Phlippson eserlerinde Bayındır’ın tarihi ile ilgili aynı paralelde ifadeler kullanmaktadırlar.
Bayındır önceleri bir nahiye merkezi iken 1871’ de Belediye, 1875’ de ilçe merkezi haline gelmiştir.
İlçe 30 Mayıs 1919 yılında Yunan işgaline uğramış ve 2,5 yıllık işgalden sonra 4 Eylül 1922 de kurtarılmıştır. Bu tarihe kadar Bayındır ilçesinin nüfus mozaiğinde Çoğunluğu Türk olmak üzere Rum, Ermeni ve Yahudilerinde yaşadığı göze çarpmaktadır. Cumhuriyetin ilanından sonra İzmir iline bağlı bir ilçe merkezi olan Bayındır’ da 1938 yılında ilk planlama haritaları yapılmıştır.
BAYINDIR COĞRAFYASI
İlçenin Konumu: Toplam yüzölçümü 588 Km²‘dir. Doğusunda Ödemiş, güneyinde Tire, batısında Torbalı, kuzeyinde Kemalpaşa ve Turgutlu İlçeleri bulunmaktadır. İlçenin kuzey-güney doğrultusundaki uzunluğu yaklaşık 16 km, doğu-batı doğrultusundaki uzunluğu ise 25 km’dir. İlçe merkezi Ege denizine dik olarak uzanan sıradağların üzerindeki Bayındır ve Basra tepelerinin güney yamaçlarına kurulmuştur. Doğusundan gelen Küçük Menderes Nehri ilçenin Tire ilçesi ile sınırını oluşturmaktadır.
İklimi: Yörede Akdeniz iklimi hâkimdir. Yazları sıcak ve kurak, kışları soğuk ve yağışlı geçmektedir. Kuzeye doğru çıkıldıkça iklimde farklılaşmalar göze çarpar. Yıllık yağışların önemli bir bölümü sonbahar ve kış aylarında düşer. Kar yağışı yüksek kesimlerde nadiren görülür. İlçemizde meteoroloji istasyonu bulunmadığı için meteorolojik kayıtlarla ilgili veriler sunulamamıştır.
Yeryüzü Şekilleri: İlçe alanının yüzey biçimi; kuzey kesimi doğu-batı doğrultulu dağlar ile kaplı olup, güney kesiminde ise Küçük Menderes Nehrinin bulunduğu vadi tabanında ve etek arazide bir şerit halinde uzanan alüvyal ve kolüvyal topraklar yer alır. Dağlık yörede doğal bitki örtüsü zeytin ve orman karışımıdır. Yükseklere doğru gidildikçe çam örtüsü yoğun olup, çeşitli meşe türleri, kızılçam ve karaçam oldukça geniş alanlar kaplar.
Akarsular/Göller: İlçenin en önemli akarsuyu Küçük Menderes nehridir. Bu nehir İlçenin Güney bölümünde doğu-batı doğrultusunda uzanmaktadır. İlçe sınırları içeresindeki Küçük Menderes nehrini besleyen zengin su kaynakları yoktur. Rejimleri düzensiz olan Başdeğirmen, Hıca, Destere ve Paşa suyu dereleri kış yağışlarının bol düşmesi halinde sularını Küçük Menderes nehrine ulaştırabilmektedir.
Nüfusu: 2010 yılı Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi sonuçlarına göre İlçe Merkezinin nüfusu 21.407 kişi, İlçeye bağlı köylerin nüfusu 19.837 kişi ve İlçenin toplam nüfusu 41.244 kişidir. Nüfusun mesleklere göre dağılımını gösteren kesin sayısal bilgiler bulunmamaktadır. Nüfusun eğitim durumunu gösterir sayısal bilgiler mevcut değildir. Okur-yazarlık oranının ülke geneline göre yüksek olduğu tahmin edilmektedir. İlçe nüfusunun 20.375’i erkek, 20.869’u kadındır
Sosyal ve Kültürel Yapı: İlçede 4700'ü merkezde, 9643’ü köylerde olmak üzere toplam 14.343 konut bulunmaktadır. Köylerdeki konutlar daha çok tek katlı yığma binalardır. Beldelerde ve İlçe merkezinde ki konutlar ise iki-üç katlı betonarme binalardır. İlçe genelinde binalar çatı ile kaplanmış olup insan ihtiyaçlarına ve sağlık gereklerine uygun şekilde yapılmıştır. Bir yandan ailelerin çekirdek aileye dönüşmesi, diğer yandan nitelikli konut talebinin artması konut sayısındaki yetersizliğin gün geçtikçe büyümesine neden olmaktadır.
İlçede sosyal yaşantı iki değişik sosyal yapının etkisi altındadır. Bir yandan çok yakında bulunan İzmir İlinin kentsel yapısı, diğer yandan İlçenin köylerinde mevcut Anadolu tipi kırsal yapı. Bu iki etki İlçe genelinde, kırsal yaşantıdan kentsel yaşantıya geçiş dönemi özelliklerini egemen kılmaktadır. Bir kısım insan ilişkileri köy tipi toplum geleneklerine göre yürütülürken diğer bir kısım insan ilişkileri de tamamen şehir toplumu yaşantısına göre yürütülmektedir. İlçede sosyal hareketlilik zayıftır. Sünnet, nişan ve düğün törenlerinin dışında yöre halkının ailece katıldığı sosyal ve kültürel faaliyetler yok denecek kadar azdır. Merkezde ve beldelerde köylü pazarı kurulmaktadır. İlçede her sene çiçek festivali, değişik yer ve zamanlarda da deve güreşleri düzenlenmektedir.
İlçede iş ve çalışma hayatı ekonomik yapı ile paralellik göstermektedir. Kırsal alanda tarımsal faaliyetler, ziraat, hayvancılık ve kısmen ormancılık egemendir. Bu alanda faaliyetler daha çok aile işletmesi şeklinde yürütülür. Dağ köylerinde işsizlik yüksek ve gelirde düşüktür. İlçe merkezinde, beldelerde ve merkezi köylerde tarımın yanında hizmet ve sanayi sektöründe çok sınırlı bir faaliyet görülür. Ancak bu faaliyetlerin çapı ilçenin ekonomisini tarıma dayalı olma özelliklerini değiştirecek seviyede değildir. Yaz aylarında mevsimlik tarım işçiliğinde hareketlilik görülmektedir.
İDARİ YAPI
Bayındır İlçesi merkez dâhil, 38 yerleşim biriminden meydana gelmektedir. Bu yerleşim yerlerinin 2’si belediye, 36'sı köydür. İlçe Merkezinde ve Zeytinova Beldelerinde Belediye teşkilatı bulunmaktadır.
İlçedeki yerleşimlerin bir bölümü dağların güneye bakan yamaçlarında, diğer bir bölümü ise ovadadır. İlçe merkezi 22 mahalleden oluşmaktadır.
Merkezde evler toplu olarak bir arada bulunmaktadır. Ancak, Belediye sınırları içinde bulunan ova arazisi üzerinde dağınık biçimde evlere rastlamak mümkündür
Ancak daha çok İlçe Merkezinin batısında, denize dik uzanan dağların güney eteklerinde kurulmuş bulunan bir kısım eski köylerin sakinleri, Küçük Menderes Nehri’nin kuruması ve taşkın tehdidinin ortadan kalkmasıyla bu nehrin kenarındaki verimli araziler üzerinde " Ova Mahallesi" ya da "Çayır Mahallesi" adıyla yeni yerleşimler oluşturmuşlardır.
Bu köylerin bir kısmında halk yazın ova mahallesinde kışın eski yerleşim yerinde oturmakta, diğer kısımlarda ise eski yerleşimi tamamen terk ederek ova mahallesinde yaşamaktadırlar.
İlçenin İdari yapısında etken olan unsurların başında vatandaşın geçim kaynağı ve işi gelmektedir. Dağ köylerinde sınırlı geçim kaynakları nüfusun hızla azalmasına, ova köylerinde verimli ovaların bulunması da kısmi nüfus artışına neden olmaktadır. Tarımın sanayi ve hizmet sektörü ile yeterince desteklenmemiş olması nüfusun ve buna bağlı olarak idari birimlerin gelişimini sınırlandırmaktadır.
BAYINDIR EKONOMİSİ
İlçe halkının büyük bölümü tarım ve hayvancılıkla uğraşmaktadır. Bunun dışındaki faaliyet alanları ticaret, hizmet sektöründe çeşitli meslekler ve çok sınırlı düzeyde sanayiciliktir
BAYINDIR’DA ÇİÇEKÇİLİK
Bayındır’da süs bitkileri üretimi yapan 230 adet küçük ve orta ölçekli işletme bulunmaktadır. Üretim kapalı (sera) ve açık alanda 631.150 m2 'de yapılmaktadır. İşletmelerde (ağaç çalı grubu), dış mekân mevsimlik ve iç mekân (saksılı) olmak üzere toplam 35.170.320 adet/yıl üretim yapılmaktadır. İlçemiz; son yıllarda üretimdeki artışla dış mekân süs bitkileri üretimde ilk sıraya yerleşmiştir. Üretilen dış mekân süs bitkileri özellikle belediyeler tarafından satın alınarak şehirlerimizin güzelleşmesine katkıda bulunmaktadır. Adı geçen işletmelerde 2000 kişinin istihdamı sağlanmaktadır (İlçe Tarım Müdürlüğü verileri).
Çiçekçilik ilçemizde geçmişi Osmanlı'ya dayanan bir üretim olarak karşımıza çıkmaktadır. Öyle ki ilçemizde geçmişe dayalı Gülbahçe adı ile bilinen bölgede gülfidanı yetiştirildiği, Osmanlı sarayları, medreseleri ve hastanelerine buradan gülfidanı gönderildiği ve bu bölgenin adının da Gülbahçe olarak ifade edildiği bilinmektedir. 1980'li yıllara kadar çiçek üretimi ev bahçelerinde küçük ölçekte yapıla gelmiş, bu üretilen çiçekler ilçe ve ilimizin semt pazarlarında kasalar içerisinde satılmaya başlanmıştır.1980'li yıllardan sonra çiçekçilik başlı başına bir gelir kaynağı olarak üreticiler tarafından geliştirilmiş, ürün çeşitliliği arttırılmış ve günümüzde bahçe, salon, mevsimlik, ağaç türü gibi zengin çeşitleriyle yurdumuzun her köşesine satış yapılmaktadır. Ayrıca Bayındır çiçekçiliğini tanıtmak, yeni pazarlar oluşturmak, iş istihdamını artırmak, çiçekçilik sektörünün gelişimini sağlamak amacıyla çiçek şenliği düzenlenmeye başlanmıştır.
Bayındır olarak ilçe gelirinin önemli bir payını oluşturan ve istihdamda ilçemiz nüfusunun önemli bir çoğunluğunun gelir kapısı olan çiçekçilik sektörü İlçemizin bacasız sanayisi olmuştur. İzmir Ticaret Odası ile Belediye Başkanlığı'nın girişimi neticesinde Sanayi ve Ticaret Bakanlığı tarafından İlçemizde Çiçekçilik Organize Sanayi Bölgesi kurulması yatırım programına alınmış ve yer seçim heyeti tarafından ilçemizde alan tespiti yapılmıştır. Çiçekçilik organize sanayinin kurulması ve faaliyete geçmesi ile ilçemizde çalışan nüfus sayısı aratacak ve ilçemizin gelirinde büyük artış sağlanacaktır.
Ayrıca Turan köyünde çiçek tanziminde kullanılmak üzere doğadan toplanan 20–25 çeşit çiçek, demetler halinde (yılda yaklaşık 200 milyon adet) kurutulup İzmir ve İstanbul'da ki çiçekçilere toptan satılmaktadır.
İlçemizde çiçekçilik faaliyetleri 25 yıl önce başlamış olup, zaman içersinde bu konuya üreticiler tarafından ilginin artması ve sera çiçekçiliğinin yapılma koşulları ile ekolojik ortamın uygun olması nedeniyle son yıllarda oldukça gelişmiştir. Yaklaşık olarak 172 süs bitkisi üreticisi tarafından; 2/2 dekar kapalı alan,4/3 dekar açık alanda süs bitkisi üretimi yapılmaktadır. İlçemizde çiçekçiliğin gelişmesi üzerine üreticilerin, bir kooperatif çatısı altında birleşmeleri sağlanmıştır. Kooperatif tarafından çiçekçilik ile ilgili ihtiyaçlarının tedarik edilmesi ve ürünlerinin pazarlanmasında üyelere yardımcı olunmakta ve üniversitelerin ilgili bölümleri ile işbirliği yapılarak ürünlerin ve üretim tekniklerinin geliştirilmesi için çalışmalar yapılmaktadır.
Kooperatifimiz aracılığı ile yurtiçi ve yurtdışında, belediyelere, otellere, site yönetimlerine, peyzaj düzenleme yapan şirketler ile diğer özel ve resmi kuruluşlara ihtiyaçları olan mevsimlik, yer örtücü, çalı ve ağaç grubu, saksılı süs bitkilerinin üretimi ve satışı yapılmaktadır. Satışa konu olan ve üretimi yapılan süs bitkilerinin teslimi hemen yapılabildiği gibi alıcıların istekleri doğrultusunda sipariş üzerine ve sözleşmeli olarak özel üretimde yapılmaktadır.
22.03.2002 tarihinde kurulmuştur. Kayıtlı 75 üyesi bulunmaktadır. Bayındır çiçekçiliğinin desteklenmesi, tanıtılması, yurt içinde ve yurt dışında pazarlanmasında çalışmalar yapmaktadır. Şu anda İtalya ve Türkmenistan ile bağlantı yapılmıştır.
BAŞLICA YETİŞTİRİLEN ÇİÇEK ÇEŞİTLERİ
Dayı gülü, Mimoza, Akasya, Akçaağaç, Ihlamur, Kaya kuduz otu, Kokarağaç, Gülibrişim, Alman papatyası, Aspidistra, Kartopu, Begonya, Akuba, Hanım tuzluğu, Gelin duvağı, Şimşir, Cezayir Menekşesi, Katalpa, Bodur akasya, Acemborusu, Katır Tırnağı, Sinameki, Menekşe, Kızılcık, Demir ağacı, Sedir, Erguvan, Japon Ayvası, Palmiye Gerdanya, Yalancı servi, Bodur palmiye, Dağ muşmulası, Servi, Mor Salkım, Karayemiş, Kardeşkanı, İğde, Funda, Ökaliptus, Avize Çiçeği, Kedi tırnağı, Aralya, Dişbudak, Koyungözü, Çayır Güzeli, Şakayık Sarmaşık, Çin gülü, Ağaçhatmi, Yasemin, Hanım Düğmesi, Süs Şeftalisi, Ardıç, Mercan, Oya ağacı, Ağaç minesi, Aslanağzı, Meşe, Defne, Lavanta, Hanımeli, Kurtbağrı, Papatya, Ateş Çiçeği, Mahonya, Manolya, Tesbih ağacı, Buz çiçeği, Ortanca, Çivit, Mersin, Zakkum, Amerikan sarmaşığı, Sardunya, Şebboy, Fırça çiçeği, Petunya, Fil bahri, Hurma ağacı, Çam Varbana, Kotanez, Pitospurum, Çınar, Kavak, Süs eriği, Horoz İbiği, Leylandi, Süs, Narı Ateş dikeni, Sumak, Yalancı Akasya, Mazan Milisa, Kuşdili, Söğüt, Mürvel, Lâvantin, Rozet Yer minesi, Damkoruğu, Bahçe kül çiçeği, Yalancı karabiber, Keçisakalı ve Süs Lahanası.
ANTİK DÖNEM
Bayındır İlçesinin bir yerleşim yeri olarak ne zaman kurulduğu, tam olarak bilinmemektedir. Araştırmalar yörede sırasıyla M.Ö. 3000’li yıllarda Hititlerin, 700’lü yıllarda Frigya ve Lidyalıların, M.S. 900’lü yıllarda Bizanslıların, 1084 yılından sonra Selçukluların ve 1425 yılından sonrada Osmanlıların Egemen olduğu ortaya koymaktadır.
TÜRK HÂKİMİYETİ DÖNEMİ
Bayındır ilçe merkezinde Bizanslılar döneminde yerleşimin bulunduğu ancak Selçukluların gelişi ile Orhan Gazi tarafından 14. yüzyılın başlarında 24 Oğuz boyundan Üçoklar’ dan biri olan Bayındır Türkmen Boyunun kendi adı ile yeni bir yerleşim oluşturduğu bilinmektedir. Bir rivayete göre ilk yerleşim yerinin Ergenli Deresi kenarında kurulmuş iken bu yerleşim taşkınlar yüzünden daha sonra ilçe merkezinin şimdi bulunduğu yere taşınmıştır.
Evliya Çelebi Seyahatnamesi’nde Bayındır’ ın Paşa Hası olduğu belirtilmektedir. Tapu kayıtlarına göre burası şehzadeliği döneminde II.Selim’e verilmiş, II.Selim padişah olunca da damatlarından Sadık Paşa’ ya 80 akçelik bir has olarak bağışlanmıştır. Şemsettin Sami Kamus-Ül Alam’ da Bayındır da 28 cami ve 1 medrese ve 2 Hıristiyan okulunun bulunduğunu, Aydın vilayetine bağlı İzmir Sancağı’nın bir kazası olduğunu, 400 kadar nüfuslu olduğunu yazmaktadır. Ancak Hıristiyan okulları günümüze kadar ulaşmamıştır. Katip Çelebi ve Alman Tarihçi Phlippson eserlerinde Bayındır’ın tarihi ile ilgili aynı paralelde ifadeler kullanmaktadırlar.
Bayındır önceleri bir nahiye merkezi iken 1871’ de Belediye, 1875’ de ilçe merkezi haline gelmiştir.
İlçe 30 Mayıs 1919 yılında Yunan işgaline uğramış ve 2,5 yıllık işgalden sonra 4 Eylül 1922 de kurtarılmıştır. Bu tarihe kadar Bayındır ilçesinin nüfus mozaiğinde Çoğunluğu Türk olmak üzere Rum, Ermeni ve Yahudilerinde yaşadığı göze çarpmaktadır. Cumhuriyetin ilanından sonra İzmir iline bağlı bir ilçe merkezi olan Bayındır’ da 1938 yılında ilk planlama haritaları yapılmıştır.
BAYINDIR COĞRAFYASI
İlçenin Konumu: Toplam yüzölçümü 588 Km²‘dir. Doğusunda Ödemiş, güneyinde Tire, batısında Torbalı, kuzeyinde Kemalpaşa ve Turgutlu İlçeleri bulunmaktadır. İlçenin kuzey-güney doğrultusundaki uzunluğu yaklaşık 16 km, doğu-batı doğrultusundaki uzunluğu ise 25 km’dir. İlçe merkezi Ege denizine dik olarak uzanan sıradağların üzerindeki Bayındır ve Basra tepelerinin güney yamaçlarına kurulmuştur. Doğusundan gelen Küçük Menderes Nehri ilçenin Tire ilçesi ile sınırını oluşturmaktadır.
İklimi: Yörede Akdeniz iklimi hâkimdir. Yazları sıcak ve kurak, kışları soğuk ve yağışlı geçmektedir. Kuzeye doğru çıkıldıkça iklimde farklılaşmalar göze çarpar. Yıllık yağışların önemli bir bölümü sonbahar ve kış aylarında düşer. Kar yağışı yüksek kesimlerde nadiren görülür. İlçemizde meteoroloji istasyonu bulunmadığı için meteorolojik kayıtlarla ilgili veriler sunulamamıştır.
Yeryüzü Şekilleri: İlçe alanının yüzey biçimi; kuzey kesimi doğu-batı doğrultulu dağlar ile kaplı olup, güney kesiminde ise Küçük Menderes Nehrinin bulunduğu vadi tabanında ve etek arazide bir şerit halinde uzanan alüvyal ve kolüvyal topraklar yer alır. Dağlık yörede doğal bitki örtüsü zeytin ve orman karışımıdır. Yükseklere doğru gidildikçe çam örtüsü yoğun olup, çeşitli meşe türleri, kızılçam ve karaçam oldukça geniş alanlar kaplar.
Akarsular/Göller: İlçenin en önemli akarsuyu Küçük Menderes nehridir. Bu nehir İlçenin Güney bölümünde doğu-batı doğrultusunda uzanmaktadır. İlçe sınırları içeresindeki Küçük Menderes nehrini besleyen zengin su kaynakları yoktur. Rejimleri düzensiz olan Başdeğirmen, Hıca, Destere ve Paşa suyu dereleri kış yağışlarının bol düşmesi halinde sularını Küçük Menderes nehrine ulaştırabilmektedir.
Nüfusu: 2010 yılı Adrese Dayalı Nüfus Kayıt Sistemi sonuçlarına göre İlçe Merkezinin nüfusu 21.407 kişi, İlçeye bağlı köylerin nüfusu 19.837 kişi ve İlçenin toplam nüfusu 41.244 kişidir. Nüfusun mesleklere göre dağılımını gösteren kesin sayısal bilgiler bulunmamaktadır. Nüfusun eğitim durumunu gösterir sayısal bilgiler mevcut değildir. Okur-yazarlık oranının ülke geneline göre yüksek olduğu tahmin edilmektedir. İlçe nüfusunun 20.375’i erkek, 20.869’u kadındır
Sosyal ve Kültürel Yapı: İlçede 4700'ü merkezde, 9643’ü köylerde olmak üzere toplam 14.343 konut bulunmaktadır. Köylerdeki konutlar daha çok tek katlı yığma binalardır. Beldelerde ve İlçe merkezinde ki konutlar ise iki-üç katlı betonarme binalardır. İlçe genelinde binalar çatı ile kaplanmış olup insan ihtiyaçlarına ve sağlık gereklerine uygun şekilde yapılmıştır. Bir yandan ailelerin çekirdek aileye dönüşmesi, diğer yandan nitelikli konut talebinin artması konut sayısındaki yetersizliğin gün geçtikçe büyümesine neden olmaktadır.
İlçede sosyal yaşantı iki değişik sosyal yapının etkisi altındadır. Bir yandan çok yakında bulunan İzmir İlinin kentsel yapısı, diğer yandan İlçenin köylerinde mevcut Anadolu tipi kırsal yapı. Bu iki etki İlçe genelinde, kırsal yaşantıdan kentsel yaşantıya geçiş dönemi özelliklerini egemen kılmaktadır. Bir kısım insan ilişkileri köy tipi toplum geleneklerine göre yürütülürken diğer bir kısım insan ilişkileri de tamamen şehir toplumu yaşantısına göre yürütülmektedir. İlçede sosyal hareketlilik zayıftır. Sünnet, nişan ve düğün törenlerinin dışında yöre halkının ailece katıldığı sosyal ve kültürel faaliyetler yok denecek kadar azdır. Merkezde ve beldelerde köylü pazarı kurulmaktadır. İlçede her sene çiçek festivali, değişik yer ve zamanlarda da deve güreşleri düzenlenmektedir.
İlçede iş ve çalışma hayatı ekonomik yapı ile paralellik göstermektedir. Kırsal alanda tarımsal faaliyetler, ziraat, hayvancılık ve kısmen ormancılık egemendir. Bu alanda faaliyetler daha çok aile işletmesi şeklinde yürütülür. Dağ köylerinde işsizlik yüksek ve gelirde düşüktür. İlçe merkezinde, beldelerde ve merkezi köylerde tarımın yanında hizmet ve sanayi sektöründe çok sınırlı bir faaliyet görülür. Ancak bu faaliyetlerin çapı ilçenin ekonomisini tarıma dayalı olma özelliklerini değiştirecek seviyede değildir. Yaz aylarında mevsimlik tarım işçiliğinde hareketlilik görülmektedir.
İDARİ YAPI
Bayındır İlçesi merkez dâhil, 38 yerleşim biriminden meydana gelmektedir. Bu yerleşim yerlerinin 2’si belediye, 36'sı köydür. İlçe Merkezinde ve Zeytinova Beldelerinde Belediye teşkilatı bulunmaktadır.
İlçedeki yerleşimlerin bir bölümü dağların güneye bakan yamaçlarında, diğer bir bölümü ise ovadadır. İlçe merkezi 22 mahalleden oluşmaktadır.
Merkezde evler toplu olarak bir arada bulunmaktadır. Ancak, Belediye sınırları içinde bulunan ova arazisi üzerinde dağınık biçimde evlere rastlamak mümkündür
Ancak daha çok İlçe Merkezinin batısında, denize dik uzanan dağların güney eteklerinde kurulmuş bulunan bir kısım eski köylerin sakinleri, Küçük Menderes Nehri’nin kuruması ve taşkın tehdidinin ortadan kalkmasıyla bu nehrin kenarındaki verimli araziler üzerinde " Ova Mahallesi" ya da "Çayır Mahallesi" adıyla yeni yerleşimler oluşturmuşlardır.
Bu köylerin bir kısmında halk yazın ova mahallesinde kışın eski yerleşim yerinde oturmakta, diğer kısımlarda ise eski yerleşimi tamamen terk ederek ova mahallesinde yaşamaktadırlar.
İlçenin İdari yapısında etken olan unsurların başında vatandaşın geçim kaynağı ve işi gelmektedir. Dağ köylerinde sınırlı geçim kaynakları nüfusun hızla azalmasına, ova köylerinde verimli ovaların bulunması da kısmi nüfus artışına neden olmaktadır. Tarımın sanayi ve hizmet sektörü ile yeterince desteklenmemiş olması nüfusun ve buna bağlı olarak idari birimlerin gelişimini sınırlandırmaktadır.
BAYINDIR EKONOMİSİ
İlçe halkının büyük bölümü tarım ve hayvancılıkla uğraşmaktadır. Bunun dışındaki faaliyet alanları ticaret, hizmet sektöründe çeşitli meslekler ve çok sınırlı düzeyde sanayiciliktir
BAYINDIR’DA ÇİÇEKÇİLİK
Bayındır’da süs bitkileri üretimi yapan 230 adet küçük ve orta ölçekli işletme bulunmaktadır. Üretim kapalı (sera) ve açık alanda 631.150 m2 'de yapılmaktadır. İşletmelerde (ağaç çalı grubu), dış mekân mevsimlik ve iç mekân (saksılı) olmak üzere toplam 35.170.320 adet/yıl üretim yapılmaktadır. İlçemiz; son yıllarda üretimdeki artışla dış mekân süs bitkileri üretimde ilk sıraya yerleşmiştir. Üretilen dış mekân süs bitkileri özellikle belediyeler tarafından satın alınarak şehirlerimizin güzelleşmesine katkıda bulunmaktadır. Adı geçen işletmelerde 2000 kişinin istihdamı sağlanmaktadır (İlçe Tarım Müdürlüğü verileri).
Çiçekçilik ilçemizde geçmişi Osmanlı'ya dayanan bir üretim olarak karşımıza çıkmaktadır. Öyle ki ilçemizde geçmişe dayalı Gülbahçe adı ile bilinen bölgede gülfidanı yetiştirildiği, Osmanlı sarayları, medreseleri ve hastanelerine buradan gülfidanı gönderildiği ve bu bölgenin adının da Gülbahçe olarak ifade edildiği bilinmektedir. 1980'li yıllara kadar çiçek üretimi ev bahçelerinde küçük ölçekte yapıla gelmiş, bu üretilen çiçekler ilçe ve ilimizin semt pazarlarında kasalar içerisinde satılmaya başlanmıştır.1980'li yıllardan sonra çiçekçilik başlı başına bir gelir kaynağı olarak üreticiler tarafından geliştirilmiş, ürün çeşitliliği arttırılmış ve günümüzde bahçe, salon, mevsimlik, ağaç türü gibi zengin çeşitleriyle yurdumuzun her köşesine satış yapılmaktadır. Ayrıca Bayındır çiçekçiliğini tanıtmak, yeni pazarlar oluşturmak, iş istihdamını artırmak, çiçekçilik sektörünün gelişimini sağlamak amacıyla çiçek şenliği düzenlenmeye başlanmıştır.
Bayındır olarak ilçe gelirinin önemli bir payını oluşturan ve istihdamda ilçemiz nüfusunun önemli bir çoğunluğunun gelir kapısı olan çiçekçilik sektörü İlçemizin bacasız sanayisi olmuştur. İzmir Ticaret Odası ile Belediye Başkanlığı'nın girişimi neticesinde Sanayi ve Ticaret Bakanlığı tarafından İlçemizde Çiçekçilik Organize Sanayi Bölgesi kurulması yatırım programına alınmış ve yer seçim heyeti tarafından ilçemizde alan tespiti yapılmıştır. Çiçekçilik organize sanayinin kurulması ve faaliyete geçmesi ile ilçemizde çalışan nüfus sayısı aratacak ve ilçemizin gelirinde büyük artış sağlanacaktır.
Ayrıca Turan köyünde çiçek tanziminde kullanılmak üzere doğadan toplanan 20–25 çeşit çiçek, demetler halinde (yılda yaklaşık 200 milyon adet) kurutulup İzmir ve İstanbul'da ki çiçekçilere toptan satılmaktadır.
İlçemizde çiçekçilik faaliyetleri 25 yıl önce başlamış olup, zaman içersinde bu konuya üreticiler tarafından ilginin artması ve sera çiçekçiliğinin yapılma koşulları ile ekolojik ortamın uygun olması nedeniyle son yıllarda oldukça gelişmiştir. Yaklaşık olarak 172 süs bitkisi üreticisi tarafından; 2/2 dekar kapalı alan,4/3 dekar açık alanda süs bitkisi üretimi yapılmaktadır. İlçemizde çiçekçiliğin gelişmesi üzerine üreticilerin, bir kooperatif çatısı altında birleşmeleri sağlanmıştır. Kooperatif tarafından çiçekçilik ile ilgili ihtiyaçlarının tedarik edilmesi ve ürünlerinin pazarlanmasında üyelere yardımcı olunmakta ve üniversitelerin ilgili bölümleri ile işbirliği yapılarak ürünlerin ve üretim tekniklerinin geliştirilmesi için çalışmalar yapılmaktadır.
Kooperatifimiz aracılığı ile yurtiçi ve yurtdışında, belediyelere, otellere, site yönetimlerine, peyzaj düzenleme yapan şirketler ile diğer özel ve resmi kuruluşlara ihtiyaçları olan mevsimlik, yer örtücü, çalı ve ağaç grubu, saksılı süs bitkilerinin üretimi ve satışı yapılmaktadır. Satışa konu olan ve üretimi yapılan süs bitkilerinin teslimi hemen yapılabildiği gibi alıcıların istekleri doğrultusunda sipariş üzerine ve sözleşmeli olarak özel üretimde yapılmaktadır.
22.03.2002 tarihinde kurulmuştur. Kayıtlı 75 üyesi bulunmaktadır. Bayındır çiçekçiliğinin desteklenmesi, tanıtılması, yurt içinde ve yurt dışında pazarlanmasında çalışmalar yapmaktadır. Şu anda İtalya ve Türkmenistan ile bağlantı yapılmıştır.
BAŞLICA YETİŞTİRİLEN ÇİÇEK ÇEŞİTLERİ
Dayı gülü, Mimoza, Akasya, Akçaağaç, Ihlamur, Kaya kuduz otu, Kokarağaç, Gülibrişim, Alman papatyası, Aspidistra, Kartopu, Begonya, Akuba, Hanım tuzluğu, Gelin duvağı, Şimşir, Cezayir Menekşesi, Katalpa, Bodur akasya, Acemborusu, Katır Tırnağı, Sinameki, Menekşe, Kızılcık, Demir ağacı, Sedir, Erguvan, Japon Ayvası, Palmiye Gerdanya, Yalancı servi, Bodur palmiye, Dağ muşmulası, Servi, Mor Salkım, Karayemiş, Kardeşkanı, İğde, Funda, Ökaliptus, Avize Çiçeği, Kedi tırnağı, Aralya, Dişbudak, Koyungözü, Çayır Güzeli, Şakayık Sarmaşık, Çin gülü, Ağaçhatmi, Yasemin, Hanım Düğmesi, Süs Şeftalisi, Ardıç, Mercan, Oya ağacı, Ağaç minesi, Aslanağzı, Meşe, Defne, Lavanta, Hanımeli, Kurtbağrı, Papatya, Ateş Çiçeği, Mahonya, Manolya, Tesbih ağacı, Buz çiçeği, Ortanca, Çivit, Mersin, Zakkum, Amerikan sarmaşığı, Sardunya, Şebboy, Fırça çiçeği, Petunya, Fil bahri, Hurma ağacı, Çam Varbana, Kotanez, Pitospurum, Çınar, Kavak, Süs eriği, Horoz İbiği, Leylandi, Süs, Narı Ateş dikeni, Sumak, Yalancı Akasya, Mazan Milisa, Kuşdili, Söğüt, Mürvel, Lâvantin, Rozet Yer minesi, Damkoruğu, Bahçe kül çiçeği, Yalancı karabiber, Keçisakalı ve Süs Lahanası.