JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="Ekrem" data-source="post: 48908" data-attributes="member: 3"> Özellikle  Hz Hüseyin’in şahadetinden sonra kendisine şia (taraftar) adını veren  gruplar,  imamlara giydirdikleri masum zırhı ile,  imamlar adına  oluşturdukları akideleri, hissi, bilgisiz, cahil insanlar tarafından  kabulünü sağlandıkça faaliyetlerini artırarak güçlendiler. İmamların  adını kullanarak sağladıkları bu güçle, zulme baş kaldıran ehlibeyt  mensuplarına bile  kafa tutmaya başladıklarını  görüyoruz. ( Bunun  örneklerinden biri hatta en belirgin olanı Hz Zeyd’e yapılandır. Zeyd  (r.a.), Raşid imamları kötüleyenlerle birlikte yürümezdi ve onun Ebu  Bekir, Ömer ve Osman (r.a.) hakkında hayırdan başka söz söylediği  bilinmemektedir. Ayrıca o, bu imamları kötüleyen ve Hz. Ali ailesine  muhabbet duyan Şiilerin sevgisini yapma*cık sayardı. Hatta onları utanç  vesilesi addederdi. Bundan dolayı onun bazı Şiilere şöyle dediği rivayet  edilmiştir: "Ey insanlar, bizi İslam muhabbetiyle seviniz! Sizin  sevginiz, bize utançtan başka bir şey getirmedi. Hatta insanların bize  nefretle bakmasına sebep ol*dunuz." Bu değerli konuşmada o. muhabbette  sının aşanların sevgilerinin İslam dairesi ve adabı içerisinde olmasına,  Nebi (s.a.v.)in kendisine yaklaştırdığı adil kişileri kötüle*memeye, bu  kişilerin Rasulullah'a nisbetle, Hz. İsa'ya nisbetle Havarilerin durumu  gibi olduğunu anlamaya davet ediyordu. Yine  rivayet olunur ki. Iraklılardan bir gurup meclisine gelerek, Ebu Bekir  ve Ömer'i anıp kötülediler. Sonra sıra Osman'a geldi. Onlara şöyle  söyledi: Söyleyin bakalım siz”mal ve yurtlarından koparılan, Allah'ın  fazlı ve hoşnutluğunu kazanan, Allah ve Resulüm''" yardımına koşan ilk  muhacirlerden. "( Haşr 8)  misiniz? Onlar: - Hayır, dediler. Allah'ın "Muhacirlerden önce Medine'yi yurt ve iman evi edinenler, kendilerine hicret edip gelenlere sevgi beslerler”.(Haşr 9)Buyurduklarından mısınız? - Hayır, dediler. Onlara şöyle söyledi: —Demek  siz ne onlardan, ne de bunlardan olmadığınıza nefisleriniz üzerine  şahitlik yaptınız. Ama ben, Allah Teala'nın şöyle buyurduğu üçüncü  fırkadan olmadığınıza şa*hitlik ederim: "Onlardan sonra gelenler şöyle  derler: - Ey Rabbimİz! Bizi ve iman ile bizden evvel geçmiş olan  kardeşlerimizi bağışla; iman etmiş olanlar için kalplerimizde bir kin  bırakma"( Haşr 10)  Yanımdan kalkıp gidin! Allah ne size rahmet eylesin, ne de o rahmeti  evlerinize yaklaştırsın. Siz İslam ehli değil, onunla alay edenlersiniz!  “(lBidaye  Ve'n- N'haye 9/107) Bu rivayet Muhammed Bakır b. Ali Zeynel Abidin'e hirH fK vk nakledilmiştir) Onun,  dedesi Ali (kv) ye olan sevgisi aşırılık boyutlarında değildi. Bu sevgi  ona gö*re dinde tam olarak yerini bulamayan durumları benimsemeye  kendisini sürüklemiyordu. Nitekim  onun zamanında bazı şiiler Hz. Ali'nin tekrar döneceğini iddia  ediyorlardı. Bu husus Ali Zeynel Abidin'e iletilerek, birisi ona şöyle  söyledi: — Ali ne zaman tekrar dirilecek? Şöyle cevap verdi: — VAllahi yalnız nefsinin kendisini ilgilendireceği bir vaziyette kıyamet günü dirile*cektir. Bu onurlu duruşu gösteren ve bundan asla taviz vermeyen Hz. Zeyd, Zeynelabidin’in oğlu (698 -740). Yıllarında yaşamıştır.İlk  derslerini babası Zeynelabidin'den (ra) aldı. Babasının dışında,  aralarında ağabeyi Muhammed Bakır'ın da bulunduğu çok sayıdaki alimden  dersler aldı. Hadis ilminde önemli bir birikime sahip oldu ve öğrendiği  hadisleri rivayet etti. İlim tahsil etmek maksadıyla Medine dışına çıktı  ve birçok İslam beldesini dolaştı. Bu arada bazı sahabelerle görüşme  imkânı buldu. "İmamet" vasfına haiz olmak için alim olmak ve ilim tahsil  etmek gerektiğini, bizzat ilim öğrenmeye çalışarak göstermiş oldu. Bu  fiili hareketiyle, "imamlara vahiy geldiği" veya "onlara Allah'ın  bildirmesi" şeklindeki görüşlere inanmadığını göstermiş oldu. Çünkü o  zamana kadar bu iddialar ortaya atılmakta ve "imam" telakki edilenlere  muhtelif vasıflar ve özellikler verilmekteydi.  İlme karşı doyumsuzluğu onu çağındaki âlimlerle sıkı bir münasebet  kurmaya yöneltti.  O dönemdeki birçok insan ondan ilim tahsil  etmişlerdir. Vâsi b. Atâ ve İmam Ebu Hanife de bunlardandır. Zeydiler imamlığın ona ve soyuna geçtiğine inanırlar. Büyük bir fıkıh âlimi ve ilm-i kelamcı olan Hz.  Zeyd, emevilere karşı ayaklanmıştır. İmamı Azam Ebu Hanife ona bu  mücadelesinde gerek maddi acıdan gerekse manevi acıdan yanında olmuş,  yaptığı vaaz ve nasihatlerinde onun haklılığı ve ehlibeyte destek  olunması yönünde halkı telkinde bulunmuş, başarısı için çok büyük gayret  göstermiştir. Zeyd bin Zeynelâbidîn Emevî ordusuna karşı  sa*vaşa çıktığında Ebu Hanife onun hakkında: «Zeyd'in bu çıkı*şı,  Resululîah (S.A.V.)'in Bedir savaşındaki çıkışına benzer.» diyerek  desteğinin çok güçlü tutmuştur. İmamı  Azam’ın desteğine çok içerleyen zamanın valisi İmamı Azam ın oğlunu  hapsettirmiş, zeyde olan desteğini çekmezse daha kötü gelişmelerin  yaşanacağı konusunda onu tehdit etmiştir. Hatta İmamı Azamın  hapsedilmesi işkence ile zindanda şehit edilmesi yine bu yüzden  olmuştur. İşte bu süreçte Zeyd  bin Zeynelâbidîn Kûfe'ye gelince, Ehl-i beyt taraftârı gözüken ve  Eshâb-ı kirâmın bazılarına kötü sözler sarf eden kimseler onu halifeye  karşı kışkırtarak halife tarafından yakalattırılacağını söylediler. Zeyd  bin Zeynelâbidîn bu endişeyle hazırlanmaya başladı. Kendisine taraftar  gözüken on beş bin kadar kimse bîat etti. Halîfe Hişam bin Abdülmelik  de, Zeyd bin Zeynelâbidîn ve taraftarları üzerine kuvvet gönderdi.  Halifenin askerleri Kûfe'ye yaklaştıkları sırada, kendisine taraftâr  gözüken o günün en büyük şia grupları  «Zeyd'le Yusuf b. Arar es-Sakafi  arasında sa*vaş şiddetlenince, taraftarları Zeyd'e şöyle demişlerdir:   «Biz  sana, deden Ali b. Ebi Talib'e zulmeden Ebubekir ve Ömer hakkındaki  gö*rüşünü bize bildirdikten   sonra yardım edeceğiz.» Bunun üzerine Zeyd  şöyle dedi. «Ben Ebubekir ve Ömer hakkında iyiliklerinden baş*ka bir  şey söyleyemem. Ben, Emevilere karşı çıktım. Çünkü onlar, de*dem  Hüseyin'i öldürdüler, «Harre» savaşında Medine'yi yağma etti*ler. Sonra  Beytullah'a mancınıkla, taşlar atıp ateşe verdiler.» Bunun üzerine  arkadaşları Zeyd'den ayrıldılar.» (Bağdadi'nin  «el-Fark Beynelürak» adlı eseri )                                                                                                                        Yine bir başka kaynakta"  Ebu Bekir ve  Ömer’i nasıl bildiği ve birinci halifeliğin kimin hakkı  olduğu” konusunda soru yöneltmişlerdir.  İmam da "Ben gerçekten Ebubekir  ve Ömer hakkında kötü düşünmem. Babam da, dedelerim de düşünmezdi.  Ancak, halifelik hakkı dedemindi” demiştir. Bunun üzerine şia grup  liderleri “ o zaman Ebû Bekr ve Ömer'e  düşman ol!" dediler. Zeyd bin Zeynelâbidîn; "Büyük dedem olan Resûlullah'ın sall<img src="https://www.islamiforum.info/images/smilies/Allah.gif" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" />ü  aleyhi ve sellemin sevdiği iyi kimselere düşmanlık edemem" cevabını  verdi. Onları bu tür sözler sarf etmekten men etti. Bunun üzerine dört  yüz kişi hâriç diğerleri savaş alanını terk ettiler. Bizler  Ebu Bekir’e Ömer’e düşman olan, onların aleyhinde bulunan başka  ehlibeyti bulur ona biat eder destek veririz, onunla mücadelemize devam  ederiz diyerek Zeyd’e en dar dönemde ihanet ederek terk etmişlerdir. Evladı  resule en büyük zulümleri kendilerinin etmesine rağmen, onların  üzerinden prim yapmaktan geri kalmamışlardır.  Tarih boyunca Şiilerin  kalpleri hep ehlibeytin yanında, kılıçları ise karşılarında olmuştur.  Hz. Ali, Hasan, Hz. Hüseyin, imam Zeyd gibi ehlibeyt büyüklerine  etmediklerini bırakmamışlardır. Bu durumu imam Zeyd’in şu vecizesi  tamamen özetlemektedir.  “Rafızîlerin bize yaptıklarını kanımıza giren Emeviler yapmamıştır. (Mahmud Şakir, Hz. Âdem'den Bugüne İslam Tarihi, c.4, s.47) Sonuçta  taraftarının ihaneti ile gücü azalan zeyd atası Hz Hüseyin gibi  mücadelemsinde ihanetle karşılaştığı için yenik düşüp şehit edilmiştir.    Zeyd  yerine Yahya geçti. O da Emevilerin son dönemlerinde öldürüldü. Yerine  Ebu Hanife'nin hocası Ab*dullah b. Hasan'ın iki oğlu Mulıammed el-İmam  ve İbrahim el-İmam geçti. Nitekim bu olayın benzeri süreç babası İmam-ı Zeynelabidin’in de başına gelmişti.  Şii  âlimlerinden kadi Nurullah Şüşteri, Cila-ül-uyun adlı eserinde, İmam-ı  Zeynelabidin’in Kufe şehrine getirilince,  katillerimiz Şiilerdir dediği  açıkca yazılıdır. Aynı dönemde Hz  Ali seven ve onun şiası olarak vasıflandırılan küfe halkı da Hz. Ebu  Bekir ve Hz Ömer’e son derece saygı duyar sever ve hayırla yâd  ederlerdi. Ehlibeyti  hakiki sevip onun yolunu takip ettiğini söyleyen grupların, İmam zeydin  şehit edilmesinden sonra bu sevgiyi bir tarafa bırakarak, Şia’yı Şiacılığa acımasızca dönüştürdüğünü  görüyoruz. Yezit döneminden başlamak üzere camiden uzak kalan bu  sebeple islamdan bihaber kalan  bu grupların, İslam adına sadece Ali ve  evlatlarını sevmeleri onları hakiki İslam anlayışı içinde tutamamıştır.  Bir takım fitne hareketlerinin güdümüyle hakikatlerin hissiyatın  gölgesinde yok olup gittiğini fark edememişlerdir.      Bu olaydan sonra Şiilere  "Rafızi" (ayrılanlar) denilmiştir. Bu  sürecin devamında ehlibeyt imamlarının içinde olmadığı fakat ehlibeyt  adının kullanıldığı ayrı bir mezhebi oluşturdular. Bunlarda kendi  aralarında bölünmeler yaşadı. Her ayrı grup kendini hak yolda olduğunu  göstermek için ehlibeyt mensuplarını bu sürecin içine müdahil kılmaya  çalıştılar. Bunların ortak kullandığı zemin ehlibeyt sevgisi, ehlibeyt  mektebi, sahabe düşmanlığı gibi söylemleri mevcuttur. Hz Ali den  yaklaşık iki asır sonra,  onun vaazlarından derlendiği iddia edilen  özüne ilaveler yapılan Nehcul Belaga’nın tercümesi bile farklı  farklıdır. Her grup kendisinin hak diğerlerinin batıl olduğunu iddia  etmektedirler. Her ne hikmetse bu kitabın toparlanması, Hz Ali evlatları  na değil de  iki azıli şiiye kalmış.!  Bu sebepten dolayı bu inancın  içinde olanlar kendileri dışındakileri “Gullat” olarak adlandırmaktalar.  Bu alanın geniş bir araştırılması sonucunda görülen şudur ki; ehlibeyt  mensuplarının büyük bir çoğunluğu bu grubun ne içinde,  ne de yanında  olmuştur. Ancak bazıları tamamen insanı duygular eşliğinde, zulme  duydukları öfke,  Emevi ve Abbasi lerin kendilerine karşı tutum ve  davranışlarından duydukları rahatsız nedeniyle zaman zaman aynı safta  yer almış olabilirler. Ancak bu grupların niyetlerini anladıkları an  İmamı Bakır İmamı Cafer, , İmamı Zeyd gibi onlardan beri olmasını  bilmişlerdir. Mesela  İmam Muhammed Bakır Hz.  Ebû Bekir ve Hz. Ömer'i çok severdi. Zamanında ba'zı kimselerin bunlara  düşmanlıkta bulunduklarını ve bunu da Ehl-i beyte olan sevgilerinden  yaptıklarını iddia ettiklerini duyunca çok üzüldü. Buyurdu ki, "Ben Hz.  Ebû Bekir'le, Hz. Ömer'e düşmanlık eden kimselerden uzağım. Onlar da  benden uzaktır."( İslam Ansiklobedisi cilt 2) Özellikle  şu hususun altı çizilmelidir ki, hiçbir ehlibeyt mensuplarının itikadı  ve İslami düşüncesi bugünkü  “ehlibeyt mektebi” felsefesiyle ile bire  bir örtüşmemekte ve sahabe düşmanlığı fikrini taşımamaktadırlar. Bunun  aksini iddia eden yalancıdır. İftiracıdır. Şiacıdır. (Alıntı)</blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günün ilk namazı hangi namazdır