- Katılım
- 22 Şubat 2011
- Mesajlar
- 9,107
- Tepkime puanı
- 81
Yarınlara bağışladık umutlarımızı, bugüne hiç bir şey kalmadı.
Geçmişe kalabalık yalnızlıklarımızı ekledik, takvim yaprakları hayallerimizi boşa çıkardı.
Sevinçlerde yarımdı hüzünlerde...
Yokluğun varlığına hiç alışamadık.
Başka yollar vardı yürüdüğümüz başka ufuklar.
İlk kez dinlediğimiz bir şarkı gibi eşsiz gelmişti duygularımız.
Oysa şimdi şarkılarda birbirinin aynıydı, bizimkisi farklı sandık.
Yeni alınmış elbiselerle bayramlık sevinçlerini yaşayan çocuklar kadar sabırsızdık ama
bayramların çocuksu mutluluklarda kaldığını anımsayamadık.
Yağmurun toprakla buluştuğunda etrafa yayılan o muhtesem kokusu kadar tutkulu bir sele saldık duyguları.
Çölleşmiş yürekler vardı umursamadık, biz yağmur bilmeyen çöllerin dilinden hiç anlamadık.
Onlar seraplara vurgundu, bir gün belki dediler ama duymadık.
Gönlümüz limanlara uğramayan gemiler kadar tutkundu maviye, o uçsuz bucaksız denizi hep mavi sandık.
Renklerin hiç biriyle rakip görmedik sevdamızı, ona yaşamın tüm anlamlarını yükleyen bir çift gözle sakınarak baktık.
Teslim olmayı güçsüzlüki gururu zafer saydık.
Haklıydık belki aksini anlatacak kimse karşımıza çıkmadı.
Büyütürken dünyadaki varlığımız, kaybolup giden hislerimize çare bulamadık.
Mutluluk oyunlarıla avunmak zamanı doldurmak için gerekliydi belki.
Başka bir olasılık varmıydı hiç hesaplamadık.
Yıllar sırtımıza birer ok saplayarak geçiyordu yaraların kapanmasına izin vermiyordu vakit.
Her ele merhem olur umuduyla uzandık.
Kanıtlanmış formullerle denetik aşkın varlığını sonuçlar yanıltıcıydı ama dikkate almadık.
Yaşadıklarımız başkalarından farklı olamazdı ya! mutlak yazılan çizilen kavramların doğruluğu vardı, kendimizi kandırmamız bizden tüm sevgilerle inancımızı çaldı.
Her şeye rağmen bir enstümanın tellerinde yeniden besteleyebilirdik hayalerimizi.
Yeniden yazabilirdik yenik düşmüş tarihleri, her acımızı sevince dönüştürecek anları yakalayabiliridi el ele...
Ama denemedik...
Sevdiğim kadar yakınsın sanıyordum sevdiğine, ruhuna ama dönüş yoktur sonların başlangıcına.
Yeni yolculuklar için biletin varsa hala...
Başka bir yerde...
Başka bir zamanda...
Belki yeniden...
Aslında ilk kez...
Kimbilir...
Geçmişe kalabalık yalnızlıklarımızı ekledik, takvim yaprakları hayallerimizi boşa çıkardı.
Sevinçlerde yarımdı hüzünlerde...
Yokluğun varlığına hiç alışamadık.
Başka yollar vardı yürüdüğümüz başka ufuklar.
İlk kez dinlediğimiz bir şarkı gibi eşsiz gelmişti duygularımız.
Oysa şimdi şarkılarda birbirinin aynıydı, bizimkisi farklı sandık.
Yeni alınmış elbiselerle bayramlık sevinçlerini yaşayan çocuklar kadar sabırsızdık ama
bayramların çocuksu mutluluklarda kaldığını anımsayamadık.
Yağmurun toprakla buluştuğunda etrafa yayılan o muhtesem kokusu kadar tutkulu bir sele saldık duyguları.
Çölleşmiş yürekler vardı umursamadık, biz yağmur bilmeyen çöllerin dilinden hiç anlamadık.
Onlar seraplara vurgundu, bir gün belki dediler ama duymadık.
Gönlümüz limanlara uğramayan gemiler kadar tutkundu maviye, o uçsuz bucaksız denizi hep mavi sandık.
Renklerin hiç biriyle rakip görmedik sevdamızı, ona yaşamın tüm anlamlarını yükleyen bir çift gözle sakınarak baktık.
Teslim olmayı güçsüzlüki gururu zafer saydık.
Haklıydık belki aksini anlatacak kimse karşımıza çıkmadı.
Büyütürken dünyadaki varlığımız, kaybolup giden hislerimize çare bulamadık.
Mutluluk oyunlarıla avunmak zamanı doldurmak için gerekliydi belki.
Başka bir olasılık varmıydı hiç hesaplamadık.
Yıllar sırtımıza birer ok saplayarak geçiyordu yaraların kapanmasına izin vermiyordu vakit.
Her ele merhem olur umuduyla uzandık.
Kanıtlanmış formullerle denetik aşkın varlığını sonuçlar yanıltıcıydı ama dikkate almadık.
Yaşadıklarımız başkalarından farklı olamazdı ya! mutlak yazılan çizilen kavramların doğruluğu vardı, kendimizi kandırmamız bizden tüm sevgilerle inancımızı çaldı.
Her şeye rağmen bir enstümanın tellerinde yeniden besteleyebilirdik hayalerimizi.
Yeniden yazabilirdik yenik düşmüş tarihleri, her acımızı sevince dönüştürecek anları yakalayabiliridi el ele...
Ama denemedik...
Sevdiğim kadar yakınsın sanıyordum sevdiğine, ruhuna ama dönüş yoktur sonların başlangıcına.
Yeni yolculuklar için biletin varsa hala...
Başka bir yerde...
Başka bir zamanda...
Belki yeniden...
Aslında ilk kez...
Kimbilir...
