Gün ağarmadan!

Nefes nefese kalmıştım
Mecalimin iflas edeceğinin farkındaydım
Kalbim daralıyor,ter sanki halin suskunluğunu fırsat biliyordu
Lahza sessizce ima ediyordu, nedenlere ne vakit ineceksin diye sual eyliyordu

Ruhumun farkındamıyım
O hal üzere ne kadar anlamlıyım, sanki yitik saikim
Kalbimin sahifelerinden neden habersizim, nazargah der geçerim
Bin hüzün içinde yaptığım secdelerim, kıyama dururken bırakmayan kederim

Sevginin lisanını öğrenmeliyim
Ne derlere göre şekillenmeyi muhakkak ki ötelemeliyim
Aidiyetimin ve hilkatimin ne olduğunu iliklerime kadar talim etmeliyim
Hangi sözü verdimse, sadakat göstermeyi ve bu anlam üzre gözmeyi bilmeliyim

Hoyrat bir hal nefsin tabiatıdır
Neme lazımcılığın lahzasında ki ne acı bir gam-ı bühtandır
Hizmet ehli olmak, sakinin gönül sahrasında ki hilmini anlamak haktır
Edep kalbi ve ruhi manada firkattir, gönül ehli olmak insanlığın kulluk nişanıdır

Ehliyetimi elhak bilmeliyim
Mükellefliğime tebarüz eden ilimlerle iştigal etmeyi telakki etmeliyim
Hal bilgisinden, emri mağruf için seberlikten ictinap etmemeyi öğrenmeliyim
Her türlü asabiyeti terbiye etmeyi becermek için meşk ehlinin vecdine girmeliyim

Aşk ve ölümün ihsan şadını
Halimin derinliğinde kuşanmalı ve süruruyla yaşamalıyım
Korkunun bir bedeli var, hangi surkun duvarların ızrırbı var öğrenmeliyim
Nefesin azizliğinde, gönlün hakikate açılan sahnelerinde ihlasa bürünmeliyim



Mustafa CİLASUN