Güleriz ağlanacak halimize...

Güleriz ağlanacak halimize” diye bir deyim vardır dilimizde; tam da şimdiki yaşantımız ve tavrımıza mukabil....
Ağlanacak hale gülen veya böylesi olaya aldırış etmeyene “deli” denmez de ne denir?
Ağlayacak kalp yoksa bari vur patlasın çal oynasın şeklinde eğlenmekten, vurdum duymazlıktan, hiç ölmeyecekmişiz gibi kahkahalardan utanalım....
“Benim bildiğimi bilseniz, az güler, çok ağlardınız.”
Ağlamayan, câhildir, Rasûl’ün bildiği özden haberi yoktur...
Onu ağlatan şeyi bilmeyen, Rasûl’ün getirdiğini de bilmez...
Ağlamak, ma’rifet ,Gonul ve Muminin işidir...

Ma’rifetullah’a sahip olanların, yani Allah’ı hakkıyla tanıyıp bilen, ma’rifetle dolanların gözleri boşalacak ve ağlayacaktır.

“Gözümün nuru namaz” diyordu O en büyük insan...
Namazın nasıl o kutlu gözlerin nuru olduğunu, namazın en kıymetli yeri secdede gözü nurla dolduran şeyin gözyaşı olduğunu anlıyoruz....
Bizim namazımız, O’nun namazına benzemediği müddetçe, gözümüzün nuru olamayacağı endişesi ile tekrar gözyaşı gerektiği bilincine varıyor, secdede ağlayamadığımıza ağlamak gerektiğini düşünüyoruz.
Hacca gidenler bilir, ne güzeldir, ne tatlıdır ..
Kâbe”nin kapısının eşiğine yüzünü dayayıp hıçkıra hıçkıra ağlamak...
Hangi mutluluk bundan daha tatlı, hangi lezzet, bundan daha içten olabilir?
“Nur beyaz mıdır, siyah mı?”
diye insan aklına acaip sorular getiren siyahlara bürünmüş Kâbe duvarında simsiyah zencilerin zeytin gözlerinden akan bembeyaz gözyaşlarının Hac’daki, Umre’deki unutulmayan manzaralarını görenler kolay unutamaz....
O güzel insanların gözlerinden dökülen nur tanelerini görmenin, onların.. ağladığını seyretmenin, bir çağlayanı seyretmekten daha güzel olduğunu görmeyenler bilemez.
“Ağlamayan gözden, huşû duymayan gönülden Sana sığınırım.”
İnsan, ağlayamayan gözünden ve gönlünden ne kadar şikâyetçi oluyor, ağlayanları gördüğünde. Ve anlıyor ki esnemek gibi, gülmek gibi...
ağlamak da bulaşıcıdır..Vesselam..