JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="Elifgül" data-source="post: 42074" data-attributes="member: 1043">Ey ölüm! Ey, bu dünya hayatını öbür ikizine bağlayan göbek bağı!    Ey, dünya ile ahiret  arasındaki sırlı kapı! Ey, ölüm meleğinin bile geçmek zorunda olduğu  ğaybi dehliz! Ey, sevmeyeni seveninden çok olan kaçınılmaz kader! Ey,  çoklarının peşinen suizan ettiği tükürük hokkası!    ıyi ki varsın. Senin  olmadığın bir dünyada yaşamak istemezdim. Zaten böyle bir dünya  yaşanacak bir dünya da olmazdı. Düşünsene ey ölüm, farzı muhal sen  ölmüşsün, insan ölümsüzleşmiş. Ne olurdu şu yalan dünyanın hali? Kim  tutardı insanoğlunu? Ne frenlerdi insanoğlunun ihtirasını? Azgınları,  sapkınları, zalimleri, kafirleri, hainleri, gafilleri kim zaptederdi?    Nemrutlardan bunaldık  mı, “ölüm var” deyip teselli oluyoruz. Firavunların zulmünden gına  geldik mi, “ölüm var” deyip teselli oluyoruz. Zalimlerin pençesine  düştük mü, “ölüm var” deyip teselli oluyoruz. Eşkıya dünyaya hükümdar  oldu mu, “ölüm var” deyip teselli oluyoruz. Ya sen de olmasan, ne  teselli eder bizi?    Ha, yanlış  anlaşılmasın: Bizi teselli eden bizatihi senin varlığın değil. Asıl  teselliyi, seninle gelen “Hesap Günü” ile buluyoruz. Biz ölümü, büyük  mahkemeye çıkış için bir celp olarak anlıyoruz. Zaten, seninle teselli  olmamızın anlamı, “ilahi adalete” olan güvenimiz. Sen sadece bizi ilahi  adalete yaklaştıran bir araçsın.    Ey ölüm!    Sana hazır olmayanlar, seni kötü göstermek için ne kadar büyük gayret harcıyorlar? Onlara sormak geliyor içimden: Siz kaç kere öldünüz? Ölümü ne kadar tanıyorsunuz? Ölümü karalamakla ne umuyorsunuz?    Sana yapılan en büyük  iftira, senin bir “intikal” değil, bir “unutuluş” ve “yok oluş”  olduğunu söylemektir. Bunu söyleyenler, suçluluk psikolojisiyle sana  iftira ediyorlar. Mahkeme kaçağı bir suçlu gibi davranıyorlar. ılahi  adalet önünde yargılanmaktansa, yok olup gitmeyi, unutuluşa terk  edilmeyi tercih ediyorlar.    Dünyaya kazık çakmak  için elinden geleni yapan bu tip, neden ahiret diye bir hayatın olmasını  istemez ki ey ölüm? Bu uğurda, neden var oluşundan vazgeçmeye kalkar?  Nedir bu tipin gözünü bu kadar korkutan, aklını bu kadar dumura uğratan,  kanını tepesine sıçratan? Sahi, insan hiç yok olmayı, unutuluşa terk  edilmeyi ister mi? Bu talep, insanın kendi kendisini böceklerle,  sineklerle, amiplerle eşitlemesi değil de nedir? ınsan neden kendisine  bu hakareti reva görür? Ebedi bir hayatın kollarında yaşamak varken,  niçin “keşke toprak olup gitseydim” der?    Sebebi, vahyin  “küfür” dediği şeydir değil mi ey ölüm? Sebebi tek dünyalı bir hayat  yaşamaktır: tek dünyalı ve dünyacı, dünyaya meftun, dünyaya bağlı… Böyle  biri öbür dünya için hiçbir şey hazırlamaz. Değil mi ama; kim  inanmadığı bir dünya için bir şeyler biriktirir? Eğer inandığı halde bir  şeyler hazırlamamışsa, o da ayrı bir beladır. Suyu getirenle testiyi  kıranı kim bir tutar? Bu ALLAH’a iftira olmaz mı?    Sana yapılan bir  başka iftira, senin uyku olduğunu söylemektir. Bu iftira, aynı zamanda  bunun tersini söyleyen Hz. Peygamber’i de yalanlamaktır.    Sahi ey ölüm,  birileri omuzlarında taşıdıkları cesetleri toprağa gömerken, neden  “rahat uyu” derler. Bunu ölenin nasipsizliğine mi yormalı, gömenin  nasipsizliğine mi, yoksa her ikisinin nasipliğine mi?    Duydun mu ey ölüm bu  güruhun “ebedi istirahatgah” edebiyatını? Kim bilir sen bile  gülmüşsündür bu trajikomik duruma. Ebedi istirahatgâhmış. Bunlar  kendilerini ne sanıyorlar ey ölüm? Toprağın üstünde yürüttükleri  saltanatlarını toprağın altında da, hatta ahirette de yürüteceklerini mi  sanıyorlar?    Veya aslında bir şey  sandıkları yok da, ölüm karşısında yaşadıkları derin şaşkınlık ve  çaresizliği örtmek için, bu söylemleri bir tür zihni alkol ve uyuşturucu  olarak mı kullanıyorlar?    Doğru ya ey ölüm;  “ALLAH rahmet etsin” diyemezler ki? Hem nasip olmaz, hem dilleri varmaz.  Bunu demek için 1) ALLAH’a, 2) ahirete, 3) ilahi rahmete inanmaları  lazım. Hem ALLAH kimlere rahmet edeceğini, Haşr suresinin 10. ayetinde  açıkça buyurmuş. Bu ayette ALLAH müminlere kimler için rahmet  dileyeceklerini öğretiyor. Kendisine ALLAH’tan rahmet dilenecek  kimselerin olmazsa olmaz özelliği, ımanla göçüp gitmiş olmaları.    “ıman kalpte  gizlidir” diye üfürecek olanlara, söylenecek söz belli: Bir Müslüman da  zaten kalpte gizli olandan yola çıkarak rahmet dilemez, ölenin hayatına  bakarak diler.    Ey ölüm!    Sen hep konuş. Sen  konuşunca herkes susuyor. Senin sesin herkesinkinden gür çıkıyor. Ama  ahir zamanda bir güruh peyda oldu: Sen konuşunca, hatta bağırınca dahi  susmayan. Senin sesini bastırmak için gürültü patırtı yapan. Bu güruh da dahil,  hiç kimsenin senin elinden kaçamayacağını bilmek bizi teselli ediyor.  Asıl soru şu: Bizi teselli eden şey, neden onları bunca  küstahlaştırıyor?    M.ıSLAMOğLU   </blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günün ilk namazı hangi namazdır