JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="ömr-ü diyar" data-source="post: 11879" data-attributes="member: 376">Aziz yolcu, …Yolculuğuna gücü yetenlerin haccetmesi, Allah’ın insanlar üzerinde bir hakkıdır… [Âli-İmran, 97] Gözünü aç da dikkatle cana bak! Ben onu tuttum ezel bayramında kurban etmek için çeke çeke sevgiliye götürüyorum.[Hz. Pir Mevlana]  <img src="https://umutrehberi.files.wordpress.com/2010/11/hacarafattir.jpg?w=450&h=600" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /> İşte geldi iyd-ü edha*,İdelim canlar fedâGidelim hac yoluna,Eyleyelim Haccı eda.  Râzı olsun kullarındanMağfiret etsin HüdaDinle âşık bu kelâmı,Olma aşkından cüdâ (*Kurban Bayramı)  Saba  temcidin güftesinde gelen bayram olsa da bu topraklarda mevsim Hac  mevsimidir belki de bu yüzdendir komşuların “Bayram ancak Ramazan, Hac  illa Arafat’tır” darb-ı meselleri… İşte o gün kişi kardeşinden, annesinden ve babasından, eşinden ve evlatlarından bile kaçar. [Abese, 34-36] El  Hak; gelecek olan gün gelecek… Kıyamet kopup diriliş için sûra  üfürüldükten sonra bütün insanların hesap vermek üzere toplanacak… Bu  büyük mahşerin dünyadaki küçük misali ise Arafat Mahşeri’dir. Arafât,  kabirden kıyâmet sabâhına kalkışı ve fevc fevc mahşer meydanında  toplanışı hatırlatır. Bütün kullar, Allâh’ın huzûrunda âciz ve muhtaç  bir halde af beklerler. Aynı zamanda bu af, Hazret-i Âdem ile Havvâ  vâlidemizin Arafât Vâdisi’nde buluşup ağlaşarak istiğfâr etmelerinin bir  sembolüdür. Öyle ki, ihsân ve keremi sonsuz olan Cenâb-ı Hakk, onların  duâlarını kabûl etmenin yanında, bir de onların neslinden olup kıyâmete  kadar her sene aynı gün ve saatte oraya gelip af taleb edecek olanların  cümlesini de affetmek vaad ve lütfunda bulunmuştur. Sanki  mahşerdeki gibi bir şefaatçi arayışı… Gözyaşı ve ter… Şahsi  günahlarımızdan, ümmet olarak zalim güçlerin, baskı ve sömürüsünden  kurtulma arayışı… Canı ve alemi zilletten tekrar eski izzet günlerine  döndürme umudu… Çaresizlik ve ümidin yan yana olduğu, duygu ve  heyecanların doruğa çıktığı anlar bunlar… Mahşerdeki bekleyişin Şefaat-i  Muhammedi ile neticeleneceği gibi, Arafat’taki yalvarış, yakarış ve  arayışın da dünyevi ve uhrevî bir kurtuluşla neticeleneceği umudu… …Hac esnasında kadına yaklaşmak(rafes), günah sayılan davranışlara yönelmek(füsuk), kavga etmek(cidal) yoktur… [Bakara, 197] Hac,  fiziki coğrafyada kâinatın kalbine, Mekke-i Mükerreme’ye bir yolculuk  olduğu kadar, zaman tünelinden hem geçmişe hem de geleceğe bir  yolculuktur. Geçmişe yolculuktur; çünkü hac mekânları ilk insan Hz. Âdem  ile Hz. Havva’nın cennetten yeryüzüne indirildikten sonraki buluşma  alanlarıdır. Kâbe, ilk defa Hz. Âdem tarafından inşâ edilmiştir. Hacda  “rafes yasağı” ile âdetâ cennetteki Âdem ile Havvâ’nın yaşadığı hayata  bir dönüş ve ilk varoluş sürecini idrak vardır. “Füsûk yasağı” ise  cennette Âdem ile Havvâ’nın şeytan tarafından günaha düşürülmesi gibi  insanların hacda şeytanın tuzağına düşmemeye direnmesidir. “Cidâl  yasağı” ile şeytanın, kendisi yüzünden taşlanıp kovulduğu Âdem ve evlâdı  ile mücâdelesi hatıra gelmektedir. İnsan hacda başkalarıyla tartışıp  kavga ederek böyle bir akıbete düşmekten sakındırılmaktadır. Dolayısıyla  insan hacda, ihram yasaklarının câri olduğu süre içinde ilk insanın  yaşadığı tecrübeleri yaşamakta ve ilk devirlere seyahat etmektedir. Nihayet  insan, Allah Rasûlü’nün Arafat’ta toplanan 124 000 sahabeye Cebel-i  Rahme’den irâd buyurduğu insan hakları evrensel beyannamesi  niteliğindeki hutbeyi dinler gibi olmaktadır. Orada insanlığa ilân  edilen gerçekler yüreklere nakşolunmakta, Arafat’tan ayrılırken Allah  Rasûlü’nün ashâbına söylediği şu sözler gönüllere düşmektedir: “Burada  beni dinleyenler sözlerimi burada bulunmayanlara ulaştırsınlar. Umulur ki burada bulunup da dinleyenlerden bulunmayıp da duyanlar sözlerimi daha iyi anlarlar”  hacda bulunanlar bu sözü kendisine verilmiş bir emanet gibi düşünüp hac  dönüşü çevrelerine ve ulaşabildikleri herkese taşımalıdır. Çünkü 124  000 kişilik sahâbe ordusu öyle yapmış ve bu sözleri yeni yüreklere ve  yeni ufuklara taşımak için Orta Asya içlerine, Afrika’ya, Endülüs’e ve  İstanbul’a kadar koşmuşlardı. Hacceden  insan zaman tünelindeki yolculuğunu geçmişten geleceğe de çevirerek  âhiret yurduna doğru kanat açmakta ve ölmeden evvel ölmenin sırrına  ermeye çalışarak bir âhiret provası yapmaktadır. Arafat meydanını Arasât  meydanı gibi düşünüp dîvân-ı ilâhide hesap vereceğini düşünmeli beyaz  kefeniyle âdeta ba’sü bâde’l-mevti; öldükten sonra dirilmeyi  yaşamalıdır. Ölüm terbiyesi insana Müslüman olarak ölmeye hazırlık  sağlar. Çünkü insan nasıl yaşarsa öyle ölür. Nasıl ölürse de öyle  haşrolunur. Bu dünyada nihâi gaye Hazret-i insan olup Müslüman olarak  ölmektir. Ey  iman edenler! Allah’a karşı gelmekten nasıl sakınmak gerekirse öylece  sakının! Ona lâyık olduğu tazimi gösterin ve ancak O’na teslim olan  Müslüman olarak can verin! [Âli-imrân, 102] Hac  mektebinde ihram ile kendisine meşrû ve helâl olan şeyleri süreli  olarak yasaklayan insanoğlu aslında irâde eğitiminin en yükseğine talib  olmaktadır. Helâl ve meşru şeylere bile Allah için tenezzül etmediğini;  tercihini kendi nefsani arzularından yana değil Allah’ın rızasından yana  koyduğunu; dünya ve mâsivânın kendisini ilgilendirmediğini ifâde etmiş  olmaktadır. Hem nice işaretler  mahfuzdur bünyesinde; özellikle şeytan taşlama, nefsi taşlamayı, traş  olma dünya ile kalbi bağı kesmeyi, kurban nefsi, dünyayı ve masivayı  kurban etmeyi sembolize etmektedir. Kâbe’nin etrafında tavâf, sevgilinin yüzünü görmek isteyen âşıkın sevgilisinin evinin etrafında dolaşmasını andırmaktadır. Emirlerin  her birinde bir derinlik ve ince mânâ vardır. Bu emir ve hükümler hacc  boyunca insanı eğitmeye yönelik duygular aşılamaktadır. Hayvana  ve yeşile zarar vermeyi yasaklayan ihram yasağı ise ziraata elverişli  olmayan o vâdide çevre bilincini aşılayan ve ekolojik dengeyi ilâhî bir  emirle muhafaza etmeyi emreden bir hükümdür. Tâbiîn  büyüklerinden Mutarrif ibni Abdullah’ın hassasiyeti ile niyaza  duruyoruz: O ki Bir hac mevsiminde Arafat’ta, “Allahım!” diye yalvardı.  “Bu kadar güzel insanın duasını ne olur benim yüzümden reddetme!” Duanın en makbulü Arefe günü (Arafatta yapılan) duadır [Tirmizî, Duavât 122] Vedâ haccı esnasında, Arafatta Sevgili Resülüne “Bu gün dininizi kemâle erdirdim, size olan nimetimi tamamladım ve sizin için din olarak İslâm’ı seçtim.”  âyetini indirip Müslümanlara müjdelerin en büyüğünü verdin. Bu mükemmel  ve seçilmiş dine sahip olmak, bu tamamlanmış ilâhî nimeti tam da  yerinde solumak, bizim burada bulunuşumuzun ve şu anda yüce huzurunda  duruşumuzun gerçek manasını oluşturmaktadır. Bizleri bu oluşa, bu duruşa  ve bu dine lâyık olanlardan eyle ya Rab! “…Âdem Rabbine karşı geldi de yolunu şaşırdı. Sonra Rabbi, onu seçti de tevbesini kabul buyurdu ve ona doğru yolu gösterdi.”  buyurdun. İnsanlık tarihinin ta başlangıç noktasında olan biteni  bizlere duyurdun. Biz de Hz. Âdem’in çocuklarıyız. Bizi de bağışla ya  Rab! Bu yerde, şu Arafât vadisinde sevgili Peygamberimizin ifadesiyle  “Babamız İbrahim’in miras bıraktığı bu yerler” de vakfede bulunan  bizler, senin sınırsız rahmetini diliyoruz, mahrum eyleme ya Rabb! Bize  müstehak olduğumuz hal ile değil de şanına lâyık bir surette, cemal  tecellileriyle muamele eyle ya Rabb! Rabbimiz,  bizlere tevekkül ve teslîmiyyet içinde bir ömür bahşeylesin!  Sığınağımız ve barınağımız yalnız kendisi olsun! Hisseden bir gönül ile  haccetmeyi müyesser kılsın! Rabbimiz bizlere Harameyn’in rûhâniyetinden  istifâde ederek yanık bir gönülle müslümanca bir ömür nasîb buyursun! Âmin Yâ Mûin  Huccac-ı müslimine selametler ihsan ola, kurbanlarınız makbul ola, canlar Hakkı bula ya huuu Gönül kulağıma gelse bir sâda Ey kulum gel eyle haccını eyle edâ Etsem malı mülkü canımı feda Geçip mâsivadan vuslata ersem Nurunla mest olup feyzinle doysam Tecelli-i Zatı ruhumda duysam İlahi aşkınla tutuşup yansam Deryayı rahmetinle ruhen yıkansam Dünyada kendimi cennette sansam Diyerek Lebbeyk, Allahümme Lebbeyk Lebbeyke la şerike leke Lebbeyk</blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günde beş vakit kıldığımız nedir?