- Katılım
- 4 Temmuz 2014
- Mesajlar
- 71
- Tepkime puanı
- 1
Bu yaşam tipi sadece bana mı özel bilemiyorum.Ancak günlerim çok anlamsız geçiyor.Büyük bir oranla da tüm yaz tatilim böyle geçecek.Ortalama saat 2'de falan kalkıyorum.Ardından bilgisayarın başına geçiyorum.Birkaç tane çok dolandığım forum sitesi var.Arada birde buraya geliyorum.Bir tanede online bir oyun oynuyorum.Bu şeyleri tekrar ederek ömrüm geçiyor.Bu hayat ritmi bana çok anlamsız gelmeye başladı.
Arkadaşlarım var.Ancak hiç benim kafama uyan bir insan yokmuş gibi hissediyorum.Kız arkadaşı olanlar var , takıldıkları insanlar var.Ancak buradan bir ablamız bana "Evcilik oynamaktan başka ne yapacaksın" demişti.Gerçekten düşündüğümde bu tip ikili ilişkiler çok anlamsız geldi.Erkek olan arkadaşlarımda tek bildikleri Playstation oynayıp , yemek yiyip , yürümekten ve karı kız işlerinden başka hiçbir iş yaptıkları yok.En yakın arkadaşımda çok yakışıklı bir çocuk.Bazen yanında kötü de hissetmiyor değilim.Yani bu kafalar da bana uymuyor.
Kendimi resmen aptal gibi hissediyorum.Bir tane kız var.Belki onunla ileride evleniriz dedim , ben onu beklerim dedim.Beklemekte çok zor , sabretmekte çok zor.En kötüsü de o kadar süre sabretsem bile sonuç ne olacak bunu bilememekte en az sabretmek kadar zor.Anlayacağınız hep derler ya Kafam çok karışık diye.Aksine benim kafam hiç karışık değil.Çünkü içi bomboş.Afedersiniz dana gibi yaşıyorum.
Düşünüyorum.Başka hayat tiplerine bakıyorum.Hiçbiri ilgimi çekmiyor.İlgimi çekebilecek tek bir insan var.Onunla evlenme ihtimalim de benim bu hayatta mutlu olma ihtimalim kadar zor.Şimdi hayatın çok kolay niye atarlanıyosun falan diyebilirsiniz.Ama size zor gelmeyen bazı şeyler bana gerçekten çok zor gelebiliyor.Bu benim zafiyetim mi yoksa yaratılıştan mı onu da bilemiyorum.
Arkadaşlarım var.Ancak hiç benim kafama uyan bir insan yokmuş gibi hissediyorum.Kız arkadaşı olanlar var , takıldıkları insanlar var.Ancak buradan bir ablamız bana "Evcilik oynamaktan başka ne yapacaksın" demişti.Gerçekten düşündüğümde bu tip ikili ilişkiler çok anlamsız geldi.Erkek olan arkadaşlarımda tek bildikleri Playstation oynayıp , yemek yiyip , yürümekten ve karı kız işlerinden başka hiçbir iş yaptıkları yok.En yakın arkadaşımda çok yakışıklı bir çocuk.Bazen yanında kötü de hissetmiyor değilim.Yani bu kafalar da bana uymuyor.
Kendimi resmen aptal gibi hissediyorum.Bir tane kız var.Belki onunla ileride evleniriz dedim , ben onu beklerim dedim.Beklemekte çok zor , sabretmekte çok zor.En kötüsü de o kadar süre sabretsem bile sonuç ne olacak bunu bilememekte en az sabretmek kadar zor.Anlayacağınız hep derler ya Kafam çok karışık diye.Aksine benim kafam hiç karışık değil.Çünkü içi bomboş.Afedersiniz dana gibi yaşıyorum.
Düşünüyorum.Başka hayat tiplerine bakıyorum.Hiçbiri ilgimi çekmiyor.İlgimi çekebilecek tek bir insan var.Onunla evlenme ihtimalim de benim bu hayatta mutlu olma ihtimalim kadar zor.Şimdi hayatın çok kolay niye atarlanıyosun falan diyebilirsiniz.Ama size zor gelmeyen bazı şeyler bana gerçekten çok zor gelebiliyor.Bu benim zafiyetim mi yoksa yaratılıştan mı onu da bilemiyorum.