JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="Elifgül" data-source="post: 47222" data-attributes="member: 1043">Değerli  bir okuyucumuz, dua ederken, açgözlü ve hırslı olmaktan korktuğunu dile  getirmiş ve öğrendiği bir hikâyenin zihnini karıştırdığını yazmıştı.   Hikâyeye  göre, büyük bir zâtın huzuruna iki adam çıkıyor. Çok şey isteyen ve  gözü yükseklerde olan biri yüksek koltuğa oturmak istiyor. Mekânın  sahibi büyük zât buna çok sinirleniyor. Çünkü O’nun huzuruna çıkmak bile  lütufken fazlasını istiyor.   Diğer  adam, mütevazi olduğu için kenarda bir köşe bulup oturuyor. O mekâna  kabul edilmeyi bile en büyük lütuf olarak değerlendiriyor. Bu tutum o  zâtın çok hoşuna gidiyor ve mütevazi adamı en yüksek koltuğa alıyor.   şöyle  soruyor okuyucumuz: Acaba biz duada çok isterken hikâyedeki yüksek  koltuğa oturmak isteyen hırslı adamın konumuna düşmeyecek miyiz?   Gerçekte,  yüksek koltuğa göz diken adamın tutumunun duayla, istemekle hiç ilgisi  yok. Aksine kıskançlıkla, bencillikle, tembellikle, gururla ve hırsla  ilgisi var.   iki türlü istemek vardır:  Birisinde yalnızca kendiniz için ister, başkasına verilmesini  kıskanırsınız. Aldığınızda dağıtmayacaksınız ve kendi nefsinize mal  edeceksiniz. Böylesi istekler ancak haris kalplerin eseri olabilir.   Diğer  istemek ise şükürle, acziyetle, fedakârlıkla yoğrulmuştur. Verenin kim  olduğunu bilir, herkesin de elde etmesini ister, istemesi sadece kendisi  için değildir. ılmi öğrenmek kadar, öğretmek için ister. Zenginliği  yaşamak kadar, dağıtmak için ister. Mutluluğu mutlu olmak kadar, mutlu  etmek için ister. ışte dua budur ve böylesi duanın sınırsızca yapılması  bir insanın şanına çok lâyıktır.   Yukarıdaki  hikâyedeki birinci adam öyle bir evladın haline benzer ki, babasını  koltuğundan kaldırıp yerine oturmak ister. Babasının küçük kardeşine  sunduğu hediyeyi kıskanır. Kıskançlık duygusu içerisinde dua edenler,  hırsızdırlar, nankördürler, saygısızdırlar. Onlar hak etmeye, lâyık  olmaya çalışmazlar. Onlar vermek için isteyenlerden değildirler.  Bencildirler, sadece kendi nefisleri için isterler.   Peygamber (a.s.m.) der ki,   “Kalbiniz incelip duygulandığında dua etmeyi ganimet bilin.”   “Biriniz dua ettiğinde bolca istesin. Çünkü, Rabbinden istemektedir.”   “Kendisi için istediğini başkası için de istemeyen bizden değildir.”   Bedeni  bir mikroba yenilecek kadar güçsüz insan; kalbi, ruhu küçücük bir  saygısızlıkla parçalanacak kadar hassas yaratılan insan, Rabbine  dayanmaktan başka hangi yolla teselli bulabilir?   Sözünü ettiğimiz çılgınca dua, hikâyedeki öyle bir evladın haline benzer ki, o evlat şöyle düşünür:   “Sevgili  annemiz ve babamız bizim için inanılmaz fedakârlıklara katlanıyorlar.  Gerekiyorsa yemiyorlar, bize yediriyorlar. Bizim eğitimimiz için her  türlü fedakârlığı göğüslüyorlar. ıçlerinden ve kalplerinden bizim  iyiliğimiz için cömertçe dua ediyorlar ve bizim başarımızı kıskanmak  söyle dursun, onur duyuyorlar.   Biz  neden annemize ve babamıza daha lâyık birer evlat olmayalım? Neden  zekamızı ve yeteneklerimizi geliştirmeye adanmayalım? Neden zenginleşip  annemiz ve babamız hayrına muhtaç insanların yardımına koşmayalım? Neden  onurumuzun yüksekliğiyle anne ve babamızın öldükten sonra da onurlarını  ve namlarını yükseltmeye çırpınmayalım?”   Bu örnekteki benzetmelerin penceresinden bakalım:   Allah’ın  en güzel ve en hassas yarattığı kulu için sunduğu ikram az mıdır? Her  şey bir yana, tüm melekleri insanın atasına secdeye davet etmemiş miydi?  En yakın huzuruna kabul ettiği tek varlık, insanların reisi olan Hz.  Muhammed (a.s.m.) değil miydi?   Allah  kendi sanat eseri olan insanın iyiliğini anne babanın evladı için  istemesinden az mı istiyor? Kul daha alim olsa, böylece Allah’ın  sanatının parlaklığını ilan etmeyecek midir? Kul helal kazanıp  fakirlerin yardımına koşsa, bu Allah’ın sevgisinin yayılmasına katkı  sağlamayacak mıdır?   Sordum  sorunun sahibi kardeşime: Sence Allah yürüyene neden koşar? Sence  insanların arasında Allah’tan sevgiyle söz eden kulu hakkında Allah,  Cebrail’e (a.s.) ve sema meleklerine neden övgüyle söz eder? Sence  sabahlara kadar uyuyan kullarının semasında, rahmetiyle sürekli “Yok mu  Benden af dileyen, yok mu Benden hayır dileyen?” mânâlarıyla dolu  nurları neden gönderir? Neden Kur’ân’da, “Duanız ve istemeniz olmazsa ne  öneminiz var?” buyurur; neden “ısteyin, icabet edeyim!” der!   Eğer  Allah çok ve çeşitli vermek istemese, neden bu denli çok ve çeşitli  yaratır? Neden yiyeceklerin binbirine bıktırmayacak ayrı renk, ayrı koku  ve ayrı tat katar? Neden her birini mevsimlere bölüştürür?   Neden  baharı da güzel, yazı da zevkli, kışı da sonbaharı da heyecan verici  güzelliklerle donatır? Neden O’nun yarattığı yağmur da güzeldir, kar da  heyecan vericidir, rüzgâr da coşturucudur? Neden O’nun bulutlarına  bakmaktan, gökyüzünü seyretmekten, denizine dokunmaktan, yıldızlarına  yönelmekten mutluluk duyarsınız? Neden uyumak da güzeldir, uyanmak da.  Neden yorulmak da zevk verir, dinlenmek de; açlık da keyiflidir, tokluk  da? Neden, gören kalpler için her detay ayrı bir güzellikle  donatılmıştır?   Çünkü O  vermek istiyor. Çünkü O isteyenler ve çalışanlar için beşyüz yıl  genişliğinde birer cennet yaratmıştır. Çünkü O, cömertliğinin  sınırsızlığını anlayabilecek kullar yaratmıştır. Çünkü O evreni, vermek  için ve ne kadar bağışlayıcı olduğunu göstermek için yaratmıştır.   O zaman  çılgınlar gibi dua et. Bunaldığında önce O’ndan istemek aklına gelsin.  Sevincini paylaşman gerektiğinde önce O’na koş. Sana çamurdan çıkarıp  paketleyerek sunduğu bir elmayı ısırırken, elindekinin kimin hediyesi  olduğunu farket. Bir damla balı Allah’ın emriyle sana sunabilmek uğrunda  ölümü göze alan kahraman arıları da hatırla.   Sonra  da senin peygamberinin (a.s.m.) sabahlara kadar secdeye kapanıp,  seccadesini ıslatan gözyaşları içerisinde hâlâ ve hâlâ isteyişini izle.  Her şeyi kendisine feda eden ve kendisine “Habibim” diye hitap eden  Rabbine dua etmekten bir türlü vazgeçemeyişini düşün.   O zaman, neden çok dua etmen gerektiğini hissedeceksin…       Muhammed Bozdağ</blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günün ilk namazı hangi namazdır