JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="Turab" data-source="post: 11080" data-attributes="member: 2">Çocuklara İffetli Olmayı Öğretelim         Her dinin bir ahlâkı vardır; İslâm'ın ahlâkı da hayadır. Bu prensip  dahilinde gençlere hayadan, iffetten, namustan bahsedince o kadar  şaşırıyorlar ki kendimi bir başka dünyadan gelmiş gibi hissediyorum. Bu  konuları anlatabilmek iğne deliğinden deveyi geçirmek kadar zor geliyor.       Bir eğitimci olarak etrafımda gelişen olayları daha dikkatli  gözlemleme ihtiyacı hissetmekteyim. İçinde bulunduğumuz olumsuz hayat  şartları, aile yapımızda çok büyük değişikliklere neden oluyor. Bu  değişikliklerin git gide olumsuz yönde artması doğrusu çok korkutucu.  Bütün olarak aile, birey olarak anne, baba, kız çocuk, erkek çocuk,  yaşlı ebeveyn, yakın akrabalar hak ve vazifelerini unutmuş ve bir  karmaşa içinde sürükleniyor.     Gezdiğim, gördüğüm yerlerde mutlu  insanlar göremiyorum. Herkes birbirini suçluyor. Hep karşıdaki suçlu.  Hiç kimse kendine bakmıyor. Evler birer kavga ortamı adeta. Herkes  kendini haklı gördüğü için, herkes herşeyi bildiği için, kimse ne  sevincini ne de üzüntüsünü paylaşmıyor. Anneyı-babayı dinlemiyor. Anne  her iki taraf arasında şaşkın. Herkes yalnız. Bu yalnızlık; babayı  sokağa veya işine, anneyi boş işlere, çocuğu arkadaşlara, içkiye,  sigaraya, uyuşturucuya yakınlaştırıyor. Öyle ki ne babanın işinden  annenin haberi var, ne de annenin gününü nasıl geçirdiğinden babanın.  Çocuğun okuldaki, sokaktaki hayatı kimseyi ilgilendirmiyor.       Evden ayrılırken "ALLAH'a ısmarladık ben çıkıyorum!!" deyip dışarı  fırlayan kızının, oğlunun girip çıktığı yerden haberi olmayan bir aile.  Öyle aşırılıklarla karşılaşıyor ki ne yapacağını şaşırıyor. Günün  birinde çantasını omuzuna alıp giden 13-14 yaşlarındaki kız, kaşları  yolunmuş, yahut kulağına üç dört delik açılmış, elinin parmakları  sigaradan sapsarı olmuş, elinde bira şişesi ile, oğlan arkadaşını koluna  takmış olarak karşısına dikilince, anne-baba şaşkınlıktan kriz  geçiriyor. "Biz ne yaptık veya ne yapmadık ki çocuğumuz böyle hatalar  işliyor" diye düşüneceklerine toplumu, okulu, çocuğun arkadaşlarını  suçlamaya başlıyorlar. Şaşkınlık geçtik2en sonra yaşananlar ise akla  hayale sığmıyacak, insanlık dışı olaylar.      Çocuklarımız daha  büyük yaşlarda daha büyük hata ve günahları kolayca işleyebiliyor.  Üniversite çağındaki gençler arasında kız erkek ilişkisi zaman zaman  ailelerinden habersiz aynı evi paylaşma noktasına varabiliyor. İşin en  garip tarafı dindar olduğunu iddia edenler bu işi imam nikahı (!) ile  meşrulaştırdıklarını sanıyorlar. Bu ne korkunç bir yozlaşma ve yüzsüzlük  (!) anlamakta güçlük çekiyorum. Okul bitince "sen sağ ben selamet"  deyip ayrılmak üzere birlikte yaşayan genç kız ve erkeklere  yaptıklarının hata olduğunu birilerinin anlatması gerek. Bu çocuklar  bizim çocuklarımız ve geleceğimiz.      Çocuklarımızın bu derece  yozlaşmasına, terbiye sınırını bu derece aşmalarına en büyük sebep mutlu  ve anlayışlı bir aile ortamı sağlanmamasıdır. Anne babasıyla aynı  sofrada yemek yemenin, aynı saatlerde kalkıp kahvaltı etmenin zevkini ve  mutluluğunu unutmuş, karşılıklı saygı ve sevgi alışverişinin tadını hiç  tatmamış aile ortamında yetişen bir çocuk, elbette ailenin kutsiyetini  bilmeyecektir.      Böylece saygı ve sevgiyi tatmadan büyüyüveren  çocuk, kendisini bağımsız bir ortamda bulunca ne yapacağını  şaşırmaktadır. Bu çocukları suçlamıyorum. Çünkü biz çocuklarımızı daha  doğar doğmaz dipsiz bir kuyuya atıyoruz, tutunacak bir ip veya  tırmanabileceği bir merdiven uzatmadan "bu kuyudan çıkmalısın diyoruz."  Oysa o kuyunun içinde yılanlar çıyanlar çocuğumuzu maddeten ve manen  tüketiyor. Çocuk hayatın gerçeklerini yaşadığı ortam zannediyor. Hz.  Ömer "İnandığınız gibi yaşamazsanız, yaşadığınız gibi inanmaya  başlarsınız." demiyor mu?      Çocuk, bazen olumsuzlukların farkına  varıyor, ancak çözümü yine o ortamda arıyor. Üzgün mü; hemen içki,  uyuşturucu serbest seks imdada yetişiyor. Ne yedin? Ne içtin? Kimle  beraber oldun? diye soran yok. "Oh ne güzel!!" demek geliyor ama güzel  değil. Çünkü yemek, içmek ve her türlü şehvetin kuranı olan insan  insanlıktan çıkar ve şehvetin yaygınlaştığı bir toplum pis ve rezil bir  toplumdur. İnsanlık basamaklarının en aşağısındadır.      Bu karmaşa içinde çocuklarımıza nasıl davranacağımız konusunu iyiden iyiye düşünüp davranış biçimi geliştirmek zorundayız. Bu  konuda, Merhum Muhammed Kutup, "Taklitlerin Çarpışması" adlı eserinde,  düşüncelerimize ne kadar güzel tercüman olmaktadır. Açık konuşalım...Bu gün içinde bulunduğumuz ahlâki çözülmenin bir takım "objektif" sebepleri var mıdır?...Hangi örf ve adetlerin kalması, hangilerinin silinip gitmesi lâzım geldiği konusunda açık bir kanaat ve görüşümüz mevcut mu?Genç kız ve delikanlılarımızın üzerinde bulunmalarını istediğimiz şekil hakkında bir fikre sahip miyiz?Onların kendilerini ne dereceye kadar hür kabul edecekler?Hangi kanun hayatlarını zabtu rapt altına alıp yön verecek?...Genç kız her tarafa gidecek mi?Kendine bir erkek arkadaş bulabilecek mi?Aile bunu bilecek mi yoksa sır olarak mı kalacak?Öğrendiği zaman kızacak mı yoksa tanımamazlıktan gelerek görmeyecek mi?Veya ellerini açıp delikanlıyı kucaklayacak mı?Genç kız nişanlısı ile birlikte sinemaya, tiyatroya, tenha bahçelere, veya hiç kimsenin görmeyeceği yerlere gidecek mi?Vücudunu  teşhir eden bir (robla) giysiyle dışarıya çıkacak mı? Bu giysinin  kumaşını kendisi seçip, bacaklarını, sırtını ve göğsünü açacak bir  stilde modasını kendisi mi tayin edecek? Yoksa bu işi aile mi yapacak?Dışarıya çıkarken nereye gittiği sorulacak mı?...Uzaktan yakından gözetilecek mi yoksa bütün bağları salınacak mı?Eve geç geldiğinde "nerede idin" diye sorulacak mı?..Yoksa bu onun özgürlük sınırı içinde bir hak olarak mı kalacak?..Şimdi  madalyonun diğer yüzüne gelelim. Genç delikanlı her tarafa gidecek,  kendisine hasıl olacak kolaylıklara göre cinsi ihtiyaçlarının tümünü  veya bazısını tatmin edeceği bir kız arkadaş bulabilecek mi?...Çocuğun babasına karşı durumu nasıl bir seyir takip edecek?Delikanlı evleneceği kız için kendisi mi dünürlüğe gidecek, yoksa başka birini mi gönderecek?Kiminle evlenecek?Yolda, sinemada, parkta tanıdığı, öğrenimde ve işte arkadaşlık ettiği veya hiç tanımadığı bir kızla mı evlenecek?Evlilikte ortaya koyacağı şartlar ne olacak ve evleneceği kızın bu şartları kabul edip etmeyeceğini bilebilecek mi?Bir kızla arkadaşlık edip, onunla yapacağını yaptıktan sonra, şayet beğenirse mi evlenmek için dünür gönderecek?Yoksa temiz bir dostluk mu kuracaklar? Bu temizliğin derece ve gayesi ne olacak?Kızın kendisine beslediği sevgiyi nasıl anlayacak?Bunlar ve daha bunlara benzer, yüzlerce binlerce misal zikredilebilir.       Evet bizim Millet, yazar ve düşünürler olarak bu konuda açık bir  fikrimiz, tayin edilmiş bir hedefimiz var mı? Yoksa işi şartlar neyi  gerektiriyorsa 0 olsun diyerek kendi haline ezdiğim, gördüğüm yerlerde  mutlu insanlar göremiyorum. Herkes birbirini suçluyor. Hep karşıdaki  suçlu. Hiç kimse kendine bakmıyor. Evler birer kavga ortamı adeta.  Herkes kendini haklı gördüğü için, herkes herşeyi bildiği için, kimse ne  sevincini ne de üzüntüsünü paylaşmıyor.      Merhum Muhammed  Kutup'un sorusuna "-Maalesef bunca zaman geçmesine rağmen, bu konuda  açık bir fikrimiz yok ve tayin edilmiş bir hedefimiz yok." diye cevap  vermek zorunda hissediyorum. Ve keşke bunca zaman içinde bir cevap  oluşturabilseydik diye hayıflanıyorum.      Her dinin bir ahlâkı  vardır; İslâm'ın ahlâkı da hayadır. Bu prensip dahilinde gençlere  hayadan, iffetten, namustan bahsedince o kadar şaşırıyorlar ki kendimi  bir başka dünyadan gelmiş gibi hissediyorum. Bu konuları anlatabilmek  iğne deliğinden deveyi geçirmek kadar zor geliyor. Eğitim sistemimiz ve  medya onları o kadar olumsuz etkiliyor ki iffetli olmak, namuslu olmak  önemsiz kavramlar olarak kabul ediliyor.      Sayın Veysel Gani'nin  Türkiye Gazetesinde Kasım 1998 de yayınlanan bir yazısında "Milli Eğitim  Bakanlığı"nca hazırlanmakta olan Orta öğretim kurumları Disiplin  yönetmeliği akıl ve bilimden çok, ideolojinin yönlendirdiği  değişiklikler içermektedir. "İffete aykırı bulunmak" yönetmelik  kapsamından çıkartılarak yerine çok muğlak. "Genel ahlâka aykırı  davranmak" füli ihdas edilmek istenmektedir. İffet namus ve temizlik  demek olduğuna göre Milli Eğitimde namus ve temizlikten rahatsız olan  bir zihniyet neyi amaçlamaktadır." Bölümünü okuyunca geçen yıl yaşadığım  bir olay aklıma geldi. Yaz tatillerinde ailelerin isteği ile bazı genç  kızlara Kur'ân, ilmihal ve ahlâk dersleri vermeye çalışırım.  Öğrencilerim, genellikle aile ortamında dini motiflerin çok yaşanmadığı  ancak "bize öğretmediler çocuklarımız öğrensin. İlerde bize bir Fatiha  okusun." zihniyetindeki ailelerin çocuklarıdır. Bu çocukların her biri  birer pırlanta. Öğrenmeye o kadar hevesliler ki sıhhat sorunlarıma  rağmen onlarla ilgilenmek çok zevk veriyor. Geçen yaz bir gün; yaşları  10-16 arasındaki kız öğrencilere toplum ilişkilerinden bahsederken;      - "Sakın bedeninize kimsenin dokunmasına müsaade etmeyin. Sizi  incitmelerine izin vermeyin." diye bir tavsiyede bulunmak istedim. Masa  başındaki çocuklar önce şaşkınlıkla birbirlerinin gözüne baktılar, sonra  başlarını öne eğdiler. Bunun üzerine,     - "Ne o çocuklar! çok mu  acayip konuştum, evet, siz istemezseniz kimse size dokunamaz"  deyince,Sosyal Demokrat düşünceye sahip bir ailenin kızı;     - "Siz  öyle sanın hocam, peki okulda merdivenlerden inerken pandik ten nasıl  korunacağız lütfen söyler misiniz?" deyince çocuklar arasında  kıkırdaşmalar oldu. Bu sefer şaşıran taraf ben olmuştum.     - "O da  ne demekmiş?" diye sorduğumda, uzun süren bir suskunluk yaşadık. Ayıp  bir şey olduğunu anlamıştım ancak doğruluğunu teyid etmek için.     -  "Hadi utanma söylediğin şeyin anlamını bilmiyorum anlat da öğreneyim.  Hep ben mi size öğreteceğim?" dediğimde;Aynı çocuk utana sıkıla;      - "Hocam okulumuz çok kalabalık ve merdivenler dar geliyor, acele acele  derse koşarken erkek arkadaşlar, kasten çeşitli yerlerimize  dokunuyorlar. İşte buna pandik deniyor" dedi.13 yaşındaki bir çocuğun bu  itirafı beni o kadar şaşırtmıştı ki bu konuda daha fazla bilgi almak  için masa başındaki bütün çocuklara tek tek baktım ve;     - "Böyle  bir şeye nasıl müsaade ediliyor, öğretmenleriniz görmüyor mu?" diye  sorduğumda aldığım cevapları her çocuğun ayrı ayrı başlarından  geçenleri, eğer yazacak olsam yazının bu bölümüne kocaman bir kırmızı  nokta koymak gerekir. Bu dersin sonunda orta öğretim çağındaki bu  çocuklara ve diğerlerine, sahip olmak gerektiğini bir kez daha  anlamıştım. Daha on yaşlarındayken bu şekilde hareketlere muhatap olan  kız çocukları ve onları bilinçli bir şekilde taciz eden erkek çocuklar,  Üniversite çağına gelince elbette bu kadar serbest olacaklar diye  düşündüm ve yüreğimden bir şeyler koptu. Erkek olsun kız olsun çocuklara  haya, iffet ve namus kavramları tanıtılıp öğretilmelidir.       Bütün olumsuzluklara rağmen bu başarılabilir. Bu konuda asla erkek-kadın  farkı gözetilmemelidir. Çünkü erkeklerin namuslu olmadığı bir toplumda,  kadınlar iffetli olmaya devam edemezler. Oysa memleketimizde  çocuklar cinselliklerinin dorukta olduğu çağlarında hiç bir ahlâk  kuralına uymaksızın erkek-kız diz dize eğitim almak zorunda. Bu dipsiz  kuyu değil de nedir? Çocuklarımıza ahlâki değerlere saygı ve ahlâklı  yaşamanın yücelikleri anlatılacak diye Din Bilgisi Ahlâk derslerini  kaldırmak ve bu derslerin okutulduğu okulları kapatmakla meşgul olan bir  sistemin içinde eğitmek zorundayız.      Hesapsız olarak şehevi  duygulara kapılmış olan toplumlar mahvolup yıkılmaya mahkum olan  toplumlardır. Zira şehvetin kol gezdiği bir toplumda aile yuvasının  huzurundan, çocukların mutluluğundan söz edilemez. Halbuki toplum  yapısındaki ilk birlik evdir. Ve bir yavrunun doğarak gelişme  basamadığında ilerlediği yegane yuva aile yuvasıdır. Onun için aile  yuvasının emniyetinin, güveninin, maddi manevi her türlü temizliğinin  sağlanması ve istikrarının korunması gerekir. Ve böyle bir havada ancak  anne ile baba birbirine güvenir ve yuvanın korunmasını temin  edebilirler, çocuklar terbiyeli huzurlu ve mutlu olabilirler.       Anne baba olarak çocuklarımıza karşı görevlerimizin ne olduğunu  öğrendikten veya hatırladıktan sonra onlara haklarını iade etmeliyiz. Bu  kadar bağımsızlığın içinde gençlerimiz mutsuz huzursuz ve perişan.  Artık çocuklarımıza sahip olma zamanı geldi. Lütfen onlarla biraz daha  yakından ilgilenelim. "Babanın çocuğuna iyi bir terbiye ve talim  vermekten daha güzel hediyesi olamaz." Eğer bir adım atacak olursak  onların iki adım geleceğinden eminim. Çünkü sanıldığı gibi çocuk aşırı  bağımsızlıktan hoşlanmaz. Onlara sevmeyi saymayı öğretmeliyiz. Sevgi  vermeliyiz ki onlarda sevsin ve saysınlar.          "Önemli olan bağı dağ olmadan bağ yapmaktır."</blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günde beş vakit kıldığımız nedir?