Selamun aleykum arkadaslar, Cocuk, ana baba elinde bir emanettir. Kuran-ı Kerimde mealen buyuruluyor ki: Kendinizi ve aile efradınızı Cehennem ateşinden koruyun!
*
Allah (cc) Kuran-ı Kerimde, nefislerimizi ve aile efradımızı, yakıtı insan ve taş olan Cehennem ateşinden korumamızı emretmektedir. Onun için bizde kısa bir hayat için yavrularımızı dünya fahşiyatından korumaya çalışmalıyız. Bir babanın, evladını Cehennem ateşinden koruması, dünya ateşinden korumasından daha mühimdir. Cehennem ateşinden korumak içinde, imanı ve farzları ve haramları öğretmek gerekir. Sen hiçbir şey öğretmeden bunları yapma oğlum demenin bir faydası olmaz. Çocuklarına dinlerini öğretmeyenler mesuldür.
*
Çocuk altı yaşına kadar terbiye edilmez, zorlanmaz anne babanın yanına girer çıkar. 0-6 yaşlarında sevgi verirsin, sevgi ile büyütürsün. Merhameti öğretirsin. Fakat altı yaşında oldu mu, çocuğa terbiye vermeye başlayacağız, çünkü mektebe de zaten altı yaşında başlıyorlar. Altı yaşından sonra çocuğa yavaş yavaş terbiye öğreteceğiz. Ondan sonra çocuk dokuz yaşına girince kız çocuğunun ve erkek çocuğunun yataklarını da odalarını da ayıracağız.
*
Ne zaman çocukta iyi bir hareket görülürse, onu takdir etmeli, mükâfatlandırmalıdır! İnsanların yanında bazen onu övmelidir. Bakın benim çocuğum böyle yaptı diyerek onure etmelidir. Bir kabahat işler veya kötü bir söz söylerse birkaç defa görmezden gelmeli, onu yapma dememeli, azarlamamalıdır. Sık sık azarlanan çocuk, cesaretlenir, gizli yaptıklarını açıktan yapmaya başlar. Yaptığı kötü işlerin zararı, kendisine tatlı dil ile anlatılmalı, ikaz edilmelidir! Yapılan iş, dine aykırı ise işin zararı, fenalığı ve neticesi anlatılarak, o kötü işe mani olmalıdır.
*
Allah (cc) Kuran-ı Kerimde, nefislerimizi ve aile efradımızı, yakıtı insan ve taş olan Cehennem ateşinden korumamızı emretmektedir. Onun için bizde kısa bir hayat için yavrularımızı dünya fahşiyatından korumaya çalışmalıyız. Bir babanın, evladını Cehennem ateşinden koruması, dünya ateşinden korumasından daha mühimdir. Cehennem ateşinden korumak içinde, imanı ve farzları ve haramları öğretmek gerekir. Sen hiçbir şey öğretmeden bunları yapma oğlum demenin bir faydası olmaz. Çocuklarına dinlerini öğretmeyenler mesuldür.
*
Çocuk altı yaşına kadar terbiye edilmez, zorlanmaz anne babanın yanına girer çıkar. 0-6 yaşlarında sevgi verirsin, sevgi ile büyütürsün. Merhameti öğretirsin. Fakat altı yaşında oldu mu, çocuğa terbiye vermeye başlayacağız, çünkü mektebe de zaten altı yaşında başlıyorlar. Altı yaşından sonra çocuğa yavaş yavaş terbiye öğreteceğiz. Ondan sonra çocuk dokuz yaşına girince kız çocuğunun ve erkek çocuğunun yataklarını da odalarını da ayıracağız.
*
Ne zaman çocukta iyi bir hareket görülürse, onu takdir etmeli, mükâfatlandırmalıdır! İnsanların yanında bazen onu övmelidir. Bakın benim çocuğum böyle yaptı diyerek onure etmelidir. Bir kabahat işler veya kötü bir söz söylerse birkaç defa görmezden gelmeli, onu yapma dememeli, azarlamamalıdır. Sık sık azarlanan çocuk, cesaretlenir, gizli yaptıklarını açıktan yapmaya başlar. Yaptığı kötü işlerin zararı, kendisine tatlı dil ile anlatılmalı, ikaz edilmelidir! Yapılan iş, dine aykırı ise işin zararı, fenalığı ve neticesi anlatılarak, o kötü işe mani olmalıdır.