JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="Elifgül" data-source="post: 45061" data-attributes="member: 1043"><img src="https://www.turkishcookbook.com/images/GulYapraklari.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /> Her ikisinin de farkına, mevsimi geçtikten sonra vardık. Bilemedik gülün renginden, güzelliğinden, kokusundan… Ayıramadık aşkın sesini yüreğimizdeki diğer seslerden… Baskın çıktı gürültüler aşkın çağrısından… Gülü az olan ya da ona gerektiği kadar önem verilmeyen bir coğrafyada yaşadığımızdan mı bütün güller (çiçekler) aynı göründü gözümüze ve onun için de böyle oldu?.. Hepsinin aynı zamanda açtığını, tomurcuklandığını ve kokularının da aynı olduğunu sanır; gülle lâle, menekşeyle leylâk arasındaki farkları pek bilmezdik. Hem zaten; leylâk kokan, iğde kokan, gül kokan, erguvan kokan sokaklardan ne zaman geçtik ki? Kim elimizden tutup bizi bu sokaklara götürdü, kim bunları gösterdi ki bize? Kim kılavuzluk etti ki? Gerçi farkına varsalar da, kimin zamanı vardı ki bunlardan söz etmeye? Cihanı velveleye veren bu görüntüler; çoğu karla kapla taşra günlerinin ne kadarında bulunurdu ki… Biz gülü geç tanıdık, aşkı geç anladık. Hep beyaz gecelerde, kış mehtabına karşı haykırdık acılarımızı… Dondurucu zemherilerde yeşile, çiçeğe, güle, ağaca hasret büyüdük. Gül büyütemedik koynumuzda, gül suyu yürümedi damarlarımızda… Gül büyütmenin ne demek olduğunu bilemedik. Gülden bir nefes alıp, güle bir nefes veremedik. Gülü ötelerde hayal edip, uzakları düşündük hep. Koparılmış bir gülün başında oturup, matemini çekemedik. Gül büyütenlere özgü bir hâlle hâllenemedik. Gülün kokusuyla sarhoş, gülün bakışıyla meyhoş olamadık; sitemimizi güle diyemedik. Güle benzetsek de bazı şeyleri, tam anlamıyla gülün ne olduğunu bilemedik. Sesimiz  güle yetişmedi, elimiz güle ermedi, yüreğimizden kopup gelen hüzün  meltemleri güle değmedi. Sokaklar acıyı serpti yüreğimize, dağlarda  yankılandı sesimiz, dağlar hüznümüzü katmerleştirdi. Biz gülü geç tanıdık, aşkı geç anladık. Büyüdüğümüzde,  aşkı az çok anlayacak çağa yaklaştığımızda, aşkın yakıcı elini  yüreğimizin üstünde hissettiğimizde, aşk çoktan uzaktan bakar olmuş,  ateşiyle yakar olmuştu bizi artık. Gününde,  zamanında bizim de içimizde bir yerlerde aşk vardı; aşkı anlamasak da  aşkı duyabiliyorduk, aşkı okuyabiliyorduk kelimelerden… Aşk üzerine  düşünmeyi bilmesek de, yüreğimizin kıpır kıpır etmesi bizde de bir  şeylerin olduğunu, bize de aşktan bir nefes üflendiğini haber veriyordu. Ne  var ki, sevgi ırmağında yıkanarak hayatı sürdürmenin önemini  kavrayamamıştık. Gelecekteki hayatımızda bunun ne derece önemli  olduğunu, onu anlamaya çalışmanın, onunla bir kez bile birlikte olmanın,  onun da bizi önemsemesinin hayatımızın akışını nasıl değiştireceğini  hesap edememiştik. Hep korku, hep utanma ve hep içindekini demenin ayıp  olduğu düşüncesi galip gelmişti. Gönlü gönle katıp, ıstırabı ıstırapla  karıştıramamıştık. Belki de aşkın farkında olmayanların, aşka kötü gözle  bakanların içinde, aşkın hiç farkında olmamak daha iyiydi. En fecisi, en kötüsü de; yaşanmış farzedilen bir zaman dilimi geride kaldığında, acısı derinden hissedilen bu duyguya karşı koymaya çabalamak, artık böyle bir dünyada buna yer olmadığına, hele bundan sonra bunun yaşanamayacağına kendini inandırmaya çalışmak. Hele  de böyle bir duyguyu hiç tanımayan, adından bile haberdar olmayan  biriyle bir ömrü paylaşmanın zorluğunu ve bununla birlikte aşkın gelip  işte tam bu sırada sıkıştırmasının ne denli çekilmez bir azap olduğunu  varın bir düşünün. Ve bir de hayatınıza müdahale edenler yüzünden bu  hale düştüğünüz aklınıza geldikçe, çoluk çocuk etrafınızı sardıkça ve bu  arada da; aşkı anlama, aşkı yorumlama yanınız geliştikçe, varın bir kez daha düşünün çekilenin ne boyutta bir azap olduğunu… Biz gülü geç tanıdık, aşkı geç anladık. Gülü  vaktinde okuyamadık. Meramımızı gül yaprağına vaktinde yazamadık. Gül  dalına bir buse konduramadık. Bülbülün iniltisine kulak veremedik,  dediklerini bilemedik, yâre bir gül yaprağı bile götüremedik. Gül hep  ötemizde kaldı; bizse ona uzaktan bakakaldık. Gün geldi tanıyamadık. Ne  gülü tanıdık, ne aşkı anladık. Bir gül bahçesinde olsak da;  cahilliğimizden, bilgisizliğimizden, sezgisizliğimizden hep gidip  dikenlere sarıldık. “Gülü seven dikenine katlanır.” deseler de, biz  sadece dikenlerin kanattığı yerlere aldandık. Dikenler doldurdu  dünyamızı, dikenler yok etti güle olan sevdamızı. Korktuk artık gülün  yanına varmaya, korktuk gülden terazi tutmaya, korktuk gülü koklamaya… Gül bizden ırağa gitti, biz gülden ırağa… Biz gülü geç tanıdık, aşkı geç anladık. Öyle  ki, manzara şimdi daha ağlatıcı, daha yürek dağlayıcı, daha gönül  bağlayıcıdır. Dilimiz dudağımız kurumuş, hikâye bir gizliye çekilmiştir  artık. Bir manzumedir artık geceyi bağrımıza salan ve rengimizi  solduran. Dokununca solgun bir gül olan… Dokununca sen olan.. Dokununca ben olan… Dokununca hüzün olan… Dokununca hüsran olan… Dokununca heder olan… Diyeceklerimizi  diyecek durumda değiliz şimdi. Artık ne gül çaredir derdimize, ne de  aşk… Belki mısralardır bizi bize, bizi başkalarına anlatacak olan… Zaman geçti gün döndü kalmadı bahçede gül Bu sevda masalını anlatsın yine bülbül… İsmail Bingöl  </blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günün ilk namazı hangi namazdır