JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="elifgibi" data-source="post: 10964" data-attributes="member: 149">Bir'e İnanmak, Birliğe Sarılmak: Tevhid <img src="https://photos-e.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc1/hs176.snc1/6615_119388437637_89361212637_2541649_1195449_n.jpg" alt="" class="fr-fic fr-dii fr-draggable " style="" /> Nurullah TOPRAK Dört  kitabın mânası ve bütün ilimlerin özü “Lâ ilâhe illallah”dır. Yani:  Allah'tan başka ilah yoktur. O (C.C.), herşeyi ile tektir, birdir. Bütün  mülk O'nundur, yaratan ve yaşatan O'dur. Her şey O'nun varlığına ve  birliğine delildir, ibâdet ancak O'na lâyıktır. Bütün kâinât “Lâ ilâhe illallah” hakikatını ispat için yaratılmıştır.  Bütün insanlar ve cinler bunu anlamak için var edilmiştir. “Ben cinleri  ve insanları ancak bana kulluk etsinler diye yarattım.” (Zâriyât/56)  âyeti, kulluktan önce imanı ve tevhidi istemektedir. Çünkü kulluğun  temeli Allahu Teâlâ'yı tanımaktır. Bütün Peygamberler tevhidi târif ve  tâlim için gönderil-miştir.Bütün ilimlerin hedefi mârifetullahtır.  İnsana verilen kalbin vazifesi Yüce Yaratıcıyı tanımak ve sevmektir.  Göz, kulak, dil, akıl, vicdan ve diğer melekeler de bunun için insana  verilmiştir. Dünyadaki kulluk bu tevhidle başlar ve onunla biter. İşin başında da  sonunda da tevhid gerekir.Yani; dine girerken de, dünyadan giderken de  insandan istenen tek şey “lâ ilâhe illallah” tevhididir. Her mükellefin  bu tevhidi ve onun ilmini yeterince öğrenmesi farzdır. Gerçek tevhid ve  kulluk akılla değil, vahiyle öğrenilir. Tevhidin hakikatına ihlas ve  edeble ulaşılır.Bunun için bize ilâhî vahyi getiren Peygamberlere iman  edip tâbi olmamız gerekmektedir. İnsanlığa son peygamber gelmiştir ve  artık yahudi-hıristiyan, müşrik, putperest, dinli-dinsiz bütün insanlar  onu tanıyıp kendisine tâbi olmakla mükelleftirler. Şu halde, gerçek bir  iman için iki temel rükün vardır: Lâ ilâhe illallah. Bu söz ve iman ile Allahu Teâlâ'nın varlığı, birliği ve ibâdete lâyık tek ilah olduğu tasdik edilmiş olur. Muhammedü'r-Rasûlullah. Bu söz ve iman ile de Hz. Muhammed'in (A.S.)  Allah'ın son peygamberi olduğu kabul edilmiş ve Allah'a kulluk için  O'nun tebliğ ettiği dine girilmiş olur. Bu iman öyle bir nurdur ki, kalbe atıldığı zaman içindeki bütün küfrü ve  şirki tertemiz eder. O öyle bir ilâhî şuurdur ki, ondan kalbinde zerre  kadar bulunduran kimse imanla gider ve sonuçta Cennet'e girer.Bu iman,  kalbin hassas bir hissi ve Yüce Rabbine karşı gizli bir sevgisidir. Onun  azı da çoktur ve değerinin dünyada dengi yoktur. Çünkü Rasûlullah  (A.S.) Efendimiz, imanın değerini şöyle beyan buyurmuştur: “Aziz ve Celil olan Allah, âhirette azabı en hafif olan kâfire: ‘Dünya ve içindeki bütün şeyler senin olsaydı, bu azaptan kurtulmak için onu fidye verir miydin?' diye sorar, o da: ‘Evet verirdim!' der. O zaman Allahu Teâlâ: ‘Sen daha Âdem'in sulbünde iken senden bundan daha kolay bir şey  istedim; bana hiç bir şeyi ortak koşma seni ateşe sokmayayım dedim, sen  bundan kaçındın, şirke girdin' karşılığını verir.” (Buharî, Müslim) Evet imanın zerresi, dünyanın bütününden daha kıymetli ve daha  hayırlıdır. Çünkü, önümüzdeki ebedî alemde azaptan kurtuluş için bütün  dünya fidye verilse kabul edilmez iken; kalbinde zerre kadar imanı olan  kimse için Allah Teâlâ, meleklerine: “Onu Cehennem'den çıkarın!”  (Buharî, Müslim) emrini verecektir. Şimdi bu imanın ve Allah sevgisinin  ne büyük saâdetlere sebep olduğunu Rasûlullah (A.S.) Efendimizden  dinleyelim: “Bana Cibril geldi ve şu müjdeyi verdi: ‘Senin Ümmetinden kim, Allah'a  hiç bir şeyi ortak koşmadan ölürse Cennet'e girer.' Ben: ‘Zina etse,  hırsızlık yapsa da mı?' diye sordum, Cibril: ‘Evet, zinâ etse, hırsızlık  yapsa da (Rabbine şirk koşmadan ölürse, af veya azaptan sonra Cennet'e  girer)' cevabını verdi.” (Buharî, Müslim) Namaz, oruç, zekat ve hac gibi temel farz ibâdetleri yapan bir  müslümanın, ayrıca dinin helal kıldıklarını helal, haram kıldıklarını  haram kabul etmesi farzdır. Cennet'e götüren iman budur. Bir müslüman,  Allah'a imanı tam ve şirkten uzak olduğu halde nefsinin hevâsına uyup  bazı farzları terk etse veya haramlara girse, bu yüzden küfre girmiş  olmaz. Bu durumda kendisine tevbe farzdır.Tevbe etmeden ölse bile yine  mü'mindir, tevhid üzere ölmüştür. Cenâb-ı Hakk dilerse kendisine hiç  azap etmeden affederek onu rahmetiyle cennetine koyar. Veya geçici bir  azapla cezâlandırır ve sonunda ebedî nimet yurdu Cennet'e koyar. Asıl  olan Allah'ın birliğine iman ve irfandır.Bu kadarcık irfan olmadan  Cennet'e girmek mümkün değildir. Kendisini yaratan ve yaşatan Yüce Rabbine imanı olup da hiç itaati  olmayan bir insanda O'na karşı hiç değilse biraz mahcubiyet ve hayâ  bulunmalıdır.Bu kadarcık hayâ da bir iman alâmetidir ve Hz. Rasûlullah  (A.S.) Efendimizin beyanıyla, bunun bile kazancı büyüktür. Efendimiz  şöyle buyurmuştur: “Sizden evvelki ümmetler içinde bir adam vardı. Tevhid hâriç işe yarar hiçbir hayırlı ameli yoktu. Bir gün âilesini toplayıp: ‘Öldüğüm zaman beni yakınız. Kemiklerimi havanda döverek toz ediniz.  Sonra rüzgârlı bir günde bu tozun yarısını karaya, yarısını denize  atınız (Rabbine itaatı olmayan bu vücûdu ortadan kaybediniz!)' diye  vasiyet etti. Adam ölünce vasiyet yerine getirildi. Aziz ve celil olan  Allah rüzgâra: ‘Dağıttığın tozları topla' buyurdu. Rüzgâr tozları  topladı, Huzur-u İlâhiye getirdi. Hak Teâlâ adama: ‘Neden böyle hareket  ettin?' diye sordu. Adam: ‘Senden hayâ ettiğim için yâ Rab, diye cevap verdi. O zaman Allah Teâlâ: ‘Ben de seni mağfiret ettim.' buyurdu.” (Buharî, Müslim) Fıtratında iyilik ahlâkı bulunan ve dünyada bir çok hayır yapan  insanlar, yoktan var edildiklerini düşünüp bir kere olsun Yüce  Yaratıcıya kalbini açarak: “Rabbim beni affet!” deselerdi, bu kadar bir  şuur bile ahirette kendilerine fayda verecekti. Ancak, kul olduğunu  unutan ve Rabbini inkâra kalkan bir insan, dünyada en büyük zulmü  işlediği için, burada hayır türünden ne yapsa âhirette faydasını  göremeyecektir. Çünkü bir amelin hayır ve sevap olması için ilk şart,  vücûdu ve mevcudu yaratan Allah'a imandır. Hz. Âişe (R.A.) vâlidemiz anlatıyor: “Hz. Peygamber'e (A.S.) câhiliyye  devrinde yaşayan ve iyilikleriyle meşhur olan Abdullah b. Cüdân'dan  bahsettim. Onun misâfirlerine ikramda bulunduğunu, akrabalarının  hukukunu görüp gözettiğini, köle âzat ettiğini, miskinleri doyurduğunu,  komşularına iyilikten geri durmadığını zikrettim.Bu yaptıklarının  âhirette kendisine bir faydası olup olmadığını sordum, Hz. Peygamber  (A.S.): ‘Hayır, bir faydası olma-yacaktır. Çünkü o, bir gün olsun Rabbim  beni affet! demedi' buyurdu.” (Müslim) Rasûlullah (A.S.) Efendimiz buyurmuştur ki: “Allah Teâlâ, kıyâmet günü  meleklerine şöyle buyurur: Dünyada bir gün olsun beni zikreden veya  (insanların bulunmadığı) bir makamda benden korkan kimseyi ateşten  çıkarın.” (Tirmizî) Bütün mesele âhirette ebedî kurtuluşa vesile olacak bu iman dâiresine girmek ve Allahu Teâlâ'yı tanımanın lezzetini tatmaktır. Ârifler gerçek tevhidin, ancak sahih bir iman, ilme uygun amel ve kalbin  zâtî zikre ulaşmasıyla elde edileceğini belirtmişlerdir. İmam Rabbâni (K.S.), bu mühim konuya şöyle değinir: “Kalbin Allah'tan  gayri her şeyi unutacak derecede zikir içinde kaybolması, ancak Ehl-i  Sünnet akidesi üzere hak mezheplerin hükümleriyle amel etmek suretiyle  elde edilir. Bu, peşine düşülecek en büyük hedeftir. Cenâb-ı Hakk ile  sukûn bulup selîm hale gelen kalb sahipleri, eşyaya nazar ettiklerinde  onları değil, yaratanı hatırlarlar ve varlıklar ile perdelenmezler. Ne  kadar düşünseler, bizzat eşyaya âit bir vücud ve ünvan akıllarına  getiremezler.Her şeyde ilâhî tecellileri müşahede ederler.Buna ‘fenâ-i  kalbî' denir.Tasavvufta ilk basamak budur ve diğer velâyet kemâlatları  bunun üzerine gelişir.” Yine İmam Rabbâni (K.S.) demiştir ki: “Kişi sevdiği ile berâberdir  hadisi gereğince Allah'ı seven ârifler de hep O'nunla beraberdirler.  Onlar, halkın içinde bulunsalar da Hakk'tan kopmazlar. Zâhiren halkın  arasındadırlar fakat, bâtın ve kalbleriyle Cenâb-ı Hak ile  beraberdirler.Kul ile Rabbi arasında asıl perde, kulun nefsidir.Bu âlem  bizzat murad olacak bir şey değildir ki perde olsun. Kul, kendi nefsinin  derdine düşerse Rabbinden gafil kalır.Bu durumda kalbe Yüce Zâtın  muhabbeti girmez. Cenâb-ı Hakk'ın muhabbeti öyle bir devlettir ki, ancak  mutlak ‘fenâ hâli'nin gerçekleşmesinden sonra elde edilir.Buna ulaşmak  Zâtî Tecelliye bağlıdır.Bu tecelliye mazhar olan ârif, her işini ihlas  üzere sırf Rabinin rızâsı için yapar.Nefsini, cenneti ve cehennemi  düşünmez. Bu mertebe, ‘mukarrabûn' ismi verilen zatların mertebesidir.” Mevlânâ Hâlid Bağdâdî (K.S.) zâti zikrin ne demek olduğunu şöyle  belirtmiştir: “Zikir, kalbten başlayarak ruh, sır, hafi, ahfâ ve nefs-i  nâtıka ü-zerinde yapılarak bütün vücûdu sardığında ‘zikr-i sultâni'  ismini alır. Zikr-i sultâni, zikrin insanın bütün vücûdunu sarması,  hatta bütün eşyada hissedilmesidir.” Üstad Bediüzzaman (K.S)'de tevhide giden yolu şöyle özetlemiştir: “Madem dünya hayatı, cismâni yaşayış ve hayvânî hayat yıldırım gibi  geçer ve bir çay gibi akıp gider; öyleyse sen hayvâniyetten çık,  cismâniyeti bırak, kalb ve ruhun derece-i hayatına gir. Göreceksin ki  orada şimdiye kadar geniş zannettiğin dünyadan daha geniş bir daire-i  hayat ve âlem-i nûr mevcuttur. İşte o âlemin anahtarı, Mârifetullah ve  Vahdaniyet sırlarını ifade eden ‘Lâ ilâhe illallah' kudsî kelimesiyle  kalbi söylettirmek ve rûhu işlettirmektir.” Demek ki, bütün amellerin esası olan “ihlas” ve hepsinin hedefi olan  “tevhid”, kalbin bu derece ilâhî muhabbet ve zikir ile dolmasından sonra  hâsıl olmaktadır.Bu muhabbetin meyvesi güzel kulluktur ve sonucu da  edebtir.Edebi olmayan bir kimsenin dini sağlam olmadığı gibi, tevhid  anlayışı da sahih değildir.           </blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günün ilk namazı hangi namazdır