Bir yumruk düşünün

Gönül sızım

Sımsıkı bir yumruk.Parmaklar içe kapanmış tırnaklar neredeyse avuca batıyor.Bir yumruk düşünün...
Bütün kemikler dışarı fırlamış. Hazır ve nazır vurmayı bekliyorlar.
Bir de açık bir el düşünün...Parmaklar serbest. Yumuşak bir el.
Avuç hafifçe dışa dönük parmaklar hafifçe içeri kıvrık bir el.
Yumruk vurabilir yıkabilir çarpabilir.Yumruk "yumruk atabilir!"
Can acıtabilir öldürebilir bile.Kazara dokunabilir de...Ama tutamaz!
Kavrayamaz!Okşayamaz!Alamaz veremez!
Açık elden de okkalı bir tokat çıkabilir elbette.
Fakat bir tek elimiz açıkken tutabilir kavrayabilir.
Okşayabilir sevebilir.Hatta ne güzeldir ki teselli edebilir.
Ancak açık bir avuç ve serbest parmaklar alabilir ve verebilir.
Yumruk gibiyiz.Hatta yumruk olmuşuz!
Kaskatı kesilmiş parmaklarımızı açmakta zorlanıyoruz.
O yüzden de ne alabiliyoruz ne de verebiliyoruz!Dahası var bence...Yumruklarımız sıkılıyken...
Ne anlayabiliyoruz birbirimizi ne de anlaşabiliyoruz!
Baştan canımız yanmış demek ki...Bir daha olmasın istiyoruz.
Asabiyiz o yüzden. Ve hep gerginiz.Olabilir.
Doğrudur belki.Ama bir yumruk gibi yaşamak ne zor!
Ve nasıl umarsız!
Oysa açık bir avuç gibi olmalıyız çoğu zaman!
Daha iyiyi daha güzeli; doğruyu güzeli barışı ve hakikati istiyorsak...
Yeryüzüne birbirimize ve hayata yargılardan uzak korkmadan öfkeye kapılmadan ellerimizi uzatmalı kollarımızı açmalıyız.
Hem ne diyordu o anlamlı Çin atasözü?
"Yüreğinde yeşil bir dal saklarsan şarkı söylemeye bir kuş gelecektir."
Alinti..

Gönül sızım · 11 Eylül 2012

Bir avuç gibi açık olmak gerekir. Oysa bakıyorum da hep yumruk gibiyiz.
Kendime de bakıyorum...
Bunca görüp geçirmişliğime, yaşıma başıma rağmen; ruhumun sivri yanlarını
bir yandan ben bir yandan hayat bunca törpülemişken bile bana ruhun en kolay hangi şekli alıyor diye sorsanız...
Yumruk gibi oluyorum, derim; çok sert biçimde kapanıyorum, kapatıyorum kendimi.
Biliyorum, çoğumuz çok verdiğinden fakat hiç alamadığından yakınır.
Ama hayat duruşlarına bir bakın! Yumruk gibi sımsıkı kapalı ve kaskatıdırlar.
Almak için de vermek için yumruğumuzu açmamız gerekiyor.
Ve gariptir, dua ederken ellerimize verdiğimiz biçim bile "uyandırmıyor" bizi, aklımızı başımıza getirmiyor...

Hayat bizi sevsin, sevindirsin istiyoruz.
Peki biz hayatı seviyor, sevindiriyor muyuz? Bir de onu sormak gerek.Bir avuç gibi açık mıyız, yoksa bir yumruk gibi hem öfkeli hem de sakıngan mıyız..

"Yüreğinde yeşil bir dal saklarsan, şarkı söylemeye bir kuş gelecektir."
Biz hem kuş gelsin istiyoruz, hem de ne dalı, küçücük filizleri bile kırıp atıyoruz...
Alinti..

Bir yumruk düşünün

Gönül sızım

Özel Kardeşimiz

Gönül sızım

Özel Kardeşimiz