Ana sayfa
Forumlar
Yeni mesajlar
Forumlarda ara
Neler yeni
Yeni mesajlar
Son aktiviteler
Giriş yap
Kayıt ol
Neler yeni
Ara
Ara
Sadece başlıkları ara
Kullanıcı:
Yeni mesajlar
Forumlarda ara
Menü
Giriş yap
Kayıt ol
Install the app
Yükle
Ana sayfa
Forumlar
İslami Forumlar Genel
Gönülden Gönüle Dertleşelim
Bir Garip Yolcuyum..
JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.
Çok eski bir web tarayıcısı kullanıyorsunuz. Bu veya diğer siteleri görüntülemekte sorunlar yaşayabilirsiniz..
Tarayıcınızı güncellemeli veya
alternatif bir tarayıcı
kullanmalısınız.
Konuya cevap cer
Mesaj
<blockquote data-quote="berennisa" data-source="post: 59570" data-attributes="member: 3442"><p>Selamun Aleykum. Evliliğimizde 6 yılı geride bıraktık.Ama neyazık ki bunu huzur içinde yaptığımızı söyleyemeyeceğim. Eşim ve ben farklı kültürlere sahip insanlarmışız meğerse. Maalesef bunun evlendikten sonra farkına varabildik.Bana doğru gelen herşey ona yanlış geliyordu, onun doğrularıda benim yanlışlarım oluyordu. Hala aynı evde yaşıyor olmamız büyük oranda çocuklar ve belli edemesekte birbirimize olan sevgimiz. Bizi ayıran en büyük nokta dini anlayışımız. Eşim sözde müslüman olan bir ailede büyümüş.Güzel dinimizin emir ve yasaklarını yerine getiremeyen bir anne-baba, sadece kendini düşünen bencil bir yaşam şekli. Ben ise kendi ailemde misafirperverlik, yardımlaşma ,cömertlik gördüğüm için bunları yerine getirirken eşim tarafından sürekli eleştiri görüyorum. Ben herşeyi yüce Rabbimin verdiğini,bizde az bile olsa varolan şeyin bir muhtaçla paylaşılması gerektiğini düşünürken, eşim bu bize bile az geliyor kendimize bile yetmiyorken başkası ile paylaşmamız mantıksızlık diye düşünüyor. Bu düşünceler yüzünden ben yardımlarımı eşimden gizli yapmak zorunda kalıyorum(kendi kazancım). Bu yüzden kendimi suçlu görüyorum ve huzursuzum. Diğer dini ibadetlerimide (örtünmek gibi) eşim destek vermediği için yerine getiremiyorum. Ve ben hep bunun eksikliğini yaşıyorum. Herşeyi göze alıp yapmalıyım diyorum ama çocuklarımı düşündükçe onları babasız büyütme hakkına sahip değilim diyorum. Eşim bana karşı çok iyi.Sevgisi var, sadakati var.Ama dinimizi sözde yaşıyor. Çünkü aileden öyle görmüş ve öğrenmek istemiyor. Kendimle savaşıyorum hergün. Sabah namazlarına uyandığımda hep içimden keşke benimle uyanıp, hatta beni uyandıran bu güzel görevi birlikte yerine getireceğim bir eşim olsaydı diyorum ve öyle eş'e sahip insanları çok kıskanıyorum.(eşim benim namazlarıma hiçbirşekilde müdahale etmiyor). İsterdim ki bana doğruyu gösterecek bir eşim olsun, eksiklerimi o tamamlasın,bilmediklerimi öğretsin. Ama nasip diyorum artık demekki güzel Allah'ım benden bekliyor herşeyi. Ne olur bana dua edin edinki güçleneyim, onlarla mücadele edebileyim dinim için, dua edinki çocuklarım onlara benzemesin.Ben hep ediyorum dua, beni yalnız bırakmayın kardeşlerim.Uzgunnn</p></blockquote><p></p>
[QUOTE="berennisa, post: 59570, member: 3442"] Selamun Aleykum. Evliliğimizde 6 yılı geride bıraktık.Ama neyazık ki bunu huzur içinde yaptığımızı söyleyemeyeceğim. Eşim ve ben farklı kültürlere sahip insanlarmışız meğerse. Maalesef bunun evlendikten sonra farkına varabildik.Bana doğru gelen herşey ona yanlış geliyordu, onun doğrularıda benim yanlışlarım oluyordu. Hala aynı evde yaşıyor olmamız büyük oranda çocuklar ve belli edemesekte birbirimize olan sevgimiz. Bizi ayıran en büyük nokta dini anlayışımız. Eşim sözde müslüman olan bir ailede büyümüş.Güzel dinimizin emir ve yasaklarını yerine getiremeyen bir anne-baba, sadece kendini düşünen bencil bir yaşam şekli. Ben ise kendi ailemde misafirperverlik, yardımlaşma ,cömertlik gördüğüm için bunları yerine getirirken eşim tarafından sürekli eleştiri görüyorum. Ben herşeyi yüce Rabbimin verdiğini,bizde az bile olsa varolan şeyin bir muhtaçla paylaşılması gerektiğini düşünürken, eşim bu bize bile az geliyor kendimize bile yetmiyorken başkası ile paylaşmamız mantıksızlık diye düşünüyor. Bu düşünceler yüzünden ben yardımlarımı eşimden gizli yapmak zorunda kalıyorum(kendi kazancım). Bu yüzden kendimi suçlu görüyorum ve huzursuzum. Diğer dini ibadetlerimide (örtünmek gibi) eşim destek vermediği için yerine getiremiyorum. Ve ben hep bunun eksikliğini yaşıyorum. Herşeyi göze alıp yapmalıyım diyorum ama çocuklarımı düşündükçe onları babasız büyütme hakkına sahip değilim diyorum. Eşim bana karşı çok iyi.Sevgisi var, sadakati var.Ama dinimizi sözde yaşıyor. Çünkü aileden öyle görmüş ve öğrenmek istemiyor. Kendimle savaşıyorum hergün. Sabah namazlarına uyandığımda hep içimden keşke benimle uyanıp, hatta beni uyandıran bu güzel görevi birlikte yerine getireceğim bir eşim olsaydı diyorum ve öyle eş'e sahip insanları çok kıskanıyorum.(eşim benim namazlarıma hiçbirşekilde müdahale etmiyor). İsterdim ki bana doğruyu gösterecek bir eşim olsun, eksiklerimi o tamamlasın,bilmediklerimi öğretsin. Ama nasip diyorum artık demekki güzel Allah'ım benden bekliyor herşeyi. Ne olur bana dua edin edinki güçleneyim, onlarla mücadele edebileyim dinim için, dua edinki çocuklarım onlara benzemesin.Ben hep ediyorum dua, beni yalnız bırakmayın kardeşlerim.Uzgunnn [/QUOTE]
Adı
İnsan doğrulaması
Günün ilk namazı hangi namazdır
Cevap yaz
Ana sayfa
Forumlar
İslami Forumlar Genel
Gönülden Gönüle Dertleşelim
Bir Garip Yolcuyum..
Üst
Alt