JavaScript devre dışı. Daha iyi bir deneyim için, önce lütfen tarayıcınızda JavaScript'i etkinleştirin.

Konuya cevap cer

Mesaj: <blockquote data-quote="hüzün" data-source="post: 2480" data-attributes="member: 15">BİLÂL-İ HABEŞÎBilâl-i Habeşî  hazretleri, ilk îmân edenlerden olup, müşriklere karşı Müslüman olduğunu açıkça  bildiren yedi kişiden biridir. Müslüman olmadan önce, Mekke müşriklerinin ileri  gelenlerinden Ümeyye'nin kölesi idi.O zamanlar, her yerde olduğu gibi,  Arabistan'da da korkunç bir câhiliyet vardı. İçki, kumar, zinâ, hırsızlık,  zayıfları ezme, zulüm ve ahlâksızlık nâmına ne varsa hepsi  yapılıyordu.Güçlü kimseler, zayıf kimseleri köle olarak kullanıyorlardı.  İşte bu kölelerden birisi de, Bilâl-i Habeşî idi. Fakat bunun diğerlerinden  farklı bir hâli vardı. Son derece mert ve dürüst idi. Bunun için Ümeyye, bunu  kervanının başını koyar, mallarını bunun vâsıtasıyla uzak yerlere  gönderirdi.Bilâl-i Habeşî hazretlerinin diğer bir özelliği de, sesinin  çok güzel olmasıydı. Bunun için düğün ve şenliklerde aranan bir  kimseydi.Hür insan gibi yaşardıTicâret için uzun yol giden  kervan yorgunluktan yürüyemez hâle gelince, bunun na'meleri ile canlanır,  develer bile bunun güzel sesini işitince, coşup çatlarcasına yol alırlardı. Onun  bu özelliklerini bilen sâhibi Ümeyye, ona diğer kölelerden ayrı muâmele yapardı.  Sanki köle değil hür bir insan gibi yaşardı.Bilâl-i Habeşî yine birgün,  bir kervanla Şam'a gitmişti. Bu kervanda, Hz. Ebû Bekir de vardı. İkisi  arasındaki dostluk bu yolculukta meydana gelmişti. Bu sırada Mekkelilerin tek  gelir kaynağı ticâretti.İslâm güneşinin doğmasına ve âlemi  aydınlatmasına çok az bir zaman varken, işte bu yolculuk yapılmıştı. Hz. Ebû  Bekir bu yolculukta gördüğü bir rü'yâ sebebiyle sefer dönüşü îmân nûru ile  şereflenmişti.Bir gece yarısı Bilâl-i Habeşî hazretlerinin kapısı  çalındı. Uyandığında, kapıdan fısıldayan bir ses duydu:- Bilâl!  Bilâl!"Gecenin bu saatinde bu ses nedir" diye düşünürken, aynı ses  tekrar etti:- Bilâl! Bilâl! Karanlıkta korkuyla sesin geldiği  tarafa yöneldi. Sesin geldiği tarafa yaklaşıp sordu:- Sen  kimsin?- Ben Ebû Bekir.- Gecenin bu saatinde ne istiyorsun?  Söyliyeceklerini sabah söyliyemez miydin? Acelen nedir?- Sabahı  beklemeden, sâhibin duymadan söylemem lâzımdı, onun için geldim.- Beni  meraklandırdın! Söyliyeceğini hemen söyle!- Yâ Bilâl! Bu ümmetin  peygamberi geldi.- Kimdir?- Ebü'l-Kâsım.- Peki peygamber  olduğunu nasıl anladın?Bunun üzerine Hazret-i Ebû Bekir şöyle cevap  verdi:- Şam yolculuğunda gördüğüm rü'yâyı anlattıktan sonra kendisine,  "Yâ Ebe'l Kâsım, sen Allahın Resûlü olduğunu söylüyor, îmâna da'vet  ediyormuşsun, öyle mi?" diye sordum. O da, (Evet yâ Ebâ Bekir! Rabbim insanlara  müjdeleyici ve korkutucu olarak, Hazret-i İbrâhim'i gönderdiği gibi beni de  bütün insanlara peygamber olarak gönderdi) dedi. Ben de, "Sen bugüne kadar yalan  söylemedin. İnanıyorum ki sen Allahın Resûlüsün" deyip huzûrunda Müslüman oldum.  Senin de Müslüman olmanı, ebedî saâdete kavuşmanı istiyorum, Hz. Ebû  Bekir'in bu cevâbı üzerine, onu yakînen tanıyan, samîmiyetinden hiç şüphesi  olmıyan Bilâl-i Habeşî hazretleri, Kelime-i şehâdeti getirip Müslüman  oldu.Bilâl-i Habeşî, Müslüman olduktan sonra hayâtında bambaşka bir  safha başladı. Artık o, hak ile bâtıl arasında vukû bulmak üzere olan çetin bir  mücâdelenin azimli bir kahramanı, yalnız bir mücâhidi olmuştu. Zâlim  Ümeyye; O'nun Müslüman olduğunu anladığı zaman, daha da  hâinleşti.Çâresiz kölesini sırtüstü veya yüzükoyun, kızgın çöllere  yatırırdı. Sonra da çıplak vücuduna, kocaman kaya parçaları koyar ve Peygamber  efendimizi inkâr etmesini emrederdi.Taş yüreklilerAma o Habeşli  Mü'min, alnındaki boncuk boncuk terlerle inleyerek seslenirdi:- Allah  birdir, Allah birdir. Muhammed, O'nun elçisidir. Ey topraklar, ey taşlar, ey taş  yürekliler! Allah birdir ve O'ndan büyük yoktur. Bütün bu işkencelerle  hıncını alamayan Ümeyye , onu böylece bîtap düşürdükten sonra da, boynuna bir ip  takıp çocukların elinde Mekke sokaklarında dolaştırırdı. Müşrikler onunla alay  ederlerdi. Bilâl-i Habeşî garip ve kimsesiz olduğu için, diğer  müşriklerden de işkence görürdü. Ona ağır işkence yapanlardan biri de Ebû  Cehil'dir. Bilâl-i Habeşî onun ağır işkenceleri karşısında da, "Allah birdir,  Allah birdir" diyerek, dînindeki sebâtını gösterirdi. Ümeyye bin Halef  yine bir gün Bilâl-i Habeşî'ye işkence yapmak için dışarı çıkarmıştı. Üzerindeki  elbiselerini çıkarıp sadece bir don ile, yakıcı sıcakta kızgın kumlar üzerine  yatırıp, üzerine taşlar yığmıştı. Müşrikler toplanıp ağır işkenceler yapıyorlar,  "Ya dîninden dönersin veya seni öldüreceğiz" diyorlardı. Bilâl-i Habeşî  bu tahammülü zor işkenceler altında yine, "Allah birdir, Allah birdir" diyor  başka bir şey söylemiyordu. Bu sırada sevgili Peygamberimiz oradan geçiyordu.  Bilâl-i Habeşî'nin halini görerek üzülerek buyurdu ki: - Allahü teâlânın  ismini söylemek seni kurtarır. Evine döndükten biraz sonra da Hz. Ebû  Bekir yanına geldi. Peygamberimiz, Bilâl-i Habeşî'nin çektiği işkenceyi Hz. Ebû  Bekir'e söyleyip, "Çok üzüldüm" buyurdu. Hz. Ebû Bekir hemen Bilâl-i  Habeşî'ye işkence yapılan yere gitti. Müşriklere dedi ki:- Bilâl'e böyle  yapmakla elinize ne geçer? Bunu bana satınız! Müşrikler cevap  verdiler:- Dünya dolusu altın versen satmayız. Fakat, senin kölen Âmir  ile değişiriz.Bilâl için size verdimHz. Ebû Bekir'in kölesi  Âmir, onun ticaret işlerini yapardı. Çok para kazanırdı. Yanında şahsî malından  başka, on bin altını vardı. Ebû Bekir-i Sıddîk'ın önemli bir yardımcısı olup,  her işini yürütürdü. Fakat, kâfir idi. Îmân etmiyordu. Bunun üzerine Hz. Ebû  Bekir buyurdu ki: - Âmir'i bütün malı ve paraları ile, Bilâl için size  verdim.Ümeyye bin Halef ve diğer müşrikler çok sevinip, "Ebû Bekir'i  aldattık" dediler. Hz. Ebû Bekir, hemen Bilâl-i Habeşî'nin üzerine  koydukları ağır taşları üzerinden alıp, ayağa kaldırdı. Ağır işkenceler  sebebiyle çok halsizleşmişti. Elinden tutup doğruca sevgili Peygamberimizin  huzuruna getirerek dedi ki: - Yâ Resûlallah! Bilâl'i bugün Allah rızâsı  için âzâd ettim, Resûlullah efendimiz çok sevindi. Ebû Bekir-i Sıddîk'a  çok duâ buyurdu. Hürriyetine kavuşan Bilâl-i Habeşî hazretleri, derhal  Allahü teâlânın Resûlünün hizmetine koştu. Vefâtlarına kadar da, hizmetlerinden  ayrılmadı. İzin verildiği halde, Habeşistan'a gitmedi. Ancak sevgili  Peygamberimizle birlikte, Medine'ye hicret (göç) ettiler. Hicretten  sonra Bilâl-i Habeşî hazretleri, birgün Mescid-i Nebî'de iken büyük bir neş'e  içinde coşuyor, yerinde duramıyor, oynuyordu. Hz. Ömer bu hâlini görünce  sordu:- Yâ Bilâl, bu hâlin nedir? Burasının mescid olduğunu unuttun  mu?- Benim hâlimde ne var ki? İstersen gidip hâlimi Resûlullaha arz  edelim, yanlışım varsa tevbe ederim ve bir daha yapmam.Ben oynamayım  da...Beraberce Resûlullahın huzûruna gittiler. Hz. Ömer, Peygamber  efendimize durumu arz etti:- Yâ Resûlallah, Bilâl, mescidin huşû'unu  bozuyor. Burada neş'elenip coşuyor, oynuyor.Peygamber efendimiz Hz.  Bilâl'e sordu:- Yâ Bilâl, böyle neş'eli olmanın sebebi nedir?-  Yâ Resûlallah, cenâb-ı Hak bana hidâyet nasip etti. Ben bir köleydim. Mekke'nin  ileri gelenlerinden nice kimseler bu saâdete eremediler. Ebedî saâdetten mahrûm  kaldılar. Onlara hidâyet nasip olmadı. Ben neş'elenmiyeyim de kim neş'elensin?  Ben oynamıyayım da kim oynasın?- Bilâl'e dokunmayın! Sevinip  neş'elensin.Ezândan rahatsız olan YahudîlerHz. Bilâl'in okuduğu  ezânı işiten Müslümanlar, ne kadar aşka, şevke geliyorlarsa, Medîne'deki  Yahûdîler de o kadar kahroluyorlardı. Ezânı dinlememek için kendilerini  zorluyorlar, fakat buna muvaffak olamıyorlardı. İster istemez, durup  dinliyorlardı. Dinledikçe de kahroluyorlardı. Bunu engellemek için çâreler  aramaya başladılar.Yahûdînin biri birgün Hz. Bilâl'i sıkıntı içinde  görünce dedi ki:- Yâ Bilâl, ben sana istediğin kadar para vereyim, yeter  ki sen sıkıntı çekme.Maksadı başkaydı. Hz. Bilâl de sıkıntıda olduğu  için ondan çokça borç aldı. Yahûdî parayı verirken ilâve etti:- Eğer bu  parayı ödeyemezsen, seni köle olarak alırım.Aradan bir zaman geçtikten  sonra, Yahûdî gelip parasını istedi. Bilâl-i Habeşî hazretleri, özür beyân  ederek dedi ki:- Bana bir ay daha müsâade et, yine ödeyemezsem, beni  köle olarak alıp götürürsün.Son günü geldiği hâlde borcunu ödiyemiyen  Hz. Bilâl, çâresiz kalıp, Resûlullahın huzûruna gidip durumu arz etti. Peygamber  efendimiz birşey buyurmadı. Ümitsiz bir şekilde evine dönen Hz. Bilâl o gece  uyuyamadı.Artık ezân okuyamıyacağımKendi kendine, "Artık bundan  sonra ezân okuyamıyacağım" diye derin derin düşünüyordu. Bu düşünceler içinde  kendinden geçmiş hâldeyken kapı çalındı. Gelen kimse seslendi:-  Resûlullah seni çağırıyor, acele gel!Hemen kendini toparlayıp, huzûra  koştu. Peygamber efendimiz buyurdu ki:- Yâ Bilâl ticaretten dönen bir  kervan var. Kervana git, onların arasında üzerindeki yükleriyle beraber bana  hediye edilmiş olan üç deve var, onları al senin olsun! Borcunu öde!Hz.  Bilâl emredileni hemen yaptı. Rahat ve huzûr içinde, gidip sabah ezânını okudu.  Namazdan sonra, mescidin kenarında onu köle olarak alıp götürmek için bekliyen  Yahûdîyi gördü. Namazdan çıkınca, yüksek sesle konuştu:- Bende alacağı  olan kimseler gelsin, borcumu ödeyeceğim!Bunun üzerine Yahûdînin bütün  hayâlleri yıkıldı. Perişan oldu. Parasını aldığı gibi oradan  uzaklaştı.Bilâl-i Habeşî hazretleri, Peygamber efendimizin vefâtından  sonra, ayrılık acısına dayanamaz hâle geldi. Resûlullaha olan muhabbetiyle,  yanıp tutuşuyor, devamlı gözyaşı döküyordu.Medîne'de kaldığı müddetçe bu  acının daha da artacağını biliyordu. Çünkü, gördüğü her şey Resûlullahı  hatırlatıyor, kendini tutamayıp ağlıyordu. Bu sebeple Şam'a gitmeye karar verdi.  Hz. Ebû Bekir'den izin aldı. Medîne'den, ayrılıp Şam'a yerleşti. Hz. Ömer'in  hilâfetine kadar orada kaldı. Hz. Ömer ordusuyla Şam'a gelince, onlara katılıp  orduyla beraber Kudüs'e gitti.Ayrılık yetmedi mi?Bir gece  Rü'yâsında Resûlullah efendimizi gördü. Sevgili Peygamberimiz kendisine sitem  ettiler:- Bunca ayrılık yetmedi mi, yâ Bilâl? Hâlâ Kabrimi, ziyâret  etmiyecek misin? Zavallı yüreği, duracak hâle geldi. Heyecan ve ter  içinde uyandı. Hemen hazırlığa başladı. Şafak sökerken, ince, uzun ve garip  deveciğiyle; mübârek Medîne yollarına düştü. Biricik Efendisine yaklaştıkça  havayı kokluyor, taşları toprakları okşuyor ve gözyaşı döküyordu. Issız çölleri  yara yara, Medîne'ye ulaştı...O'na rastlıyanlar, selâm veriyorlardı.  Sonra da yanındakilere diyorlardı ki:- İşte Bilâl, Bilâl-i Habeşî  hazretleri. Peygamberin Müezzini. O'nun gibi ezân okuyan, bu dünyaya  gelmemiştir.Fakat O, hiçbirini duymuyor, görmüyordu. Sanki çok kuvvetli  bir mıknatıs, onu kendisine çekiyordu. Peygamber efendimizin mübârek kabirlerine  doğru ilerledi. Yüce mâkâma erişirken; Kur'ân-ı kerîm okudu, okudu, okudu... En  sonunda, sevgilisinin kabrine kapaklandı, bayıldı.Katmerli gül  kokularıyla ayıldığı zaman, başucunda, sevgilisinin sevgililerini görmez mi?  Peygamber efendimizin torunları, Hasan ve Hüseyin hazretleri; saçlarını  okşuyorlardı. Sanki dünyalar onun oldu. Sarıldılar, kucaklaştılar.- Ah  yavrularım! Ne kadar da Dedeniz gibi kokuyorsunuz! diye inledi.Sonra  biraz toparlandı:- Babanız (Hz. Ali) nasıl?- Babamız seni görmek  diler, dediler.Sonra Hz. Hasan sordu:- Dedemiz seni de çok  severdi. Acaba O'nun hatırı için, bir şey istesek yapar mısın?Hz. Bilâl  çok şaşırdı:- Bu ne biçim söz! Bu kölenizden ne emredersiniz de, yerine  getirmem!- Bin defa estagfirullah! Fakat bütün Medîneliler gibi, biz de  senden, bir defa da olsa ezân dinlemek istiyoruz. Ricâmız sadece buydu.-  Anam, babam sizlere fedâ olsun! Başım, gözüm üstüne!Medîneliler ayağa  kalktıErtesi sabah Bilâl-i Habeşî, son Ezânını Mescid-i Nebevî'de okudu.  Yanık ve hasret dolu sesiyle:"Allahü ekber! Allahü ekber!" dediği zaman;  bütün Medîne halkı ayağa kalktı."Eşhedü en lâ ilâhe illallah!" ve  "Eşhedü enne Muhammeden Resûlullah!" deyince kadın-erkek, genç-ihtiyar,  çoluk-çocuk, hattâ yataklarındaki hastalar bile, sokaklara fırladılar. Sanki,  Peygamber efendimiz yaşıyor zannettiler.O günden beri dünyada, bir daha  öyle ezân okunmadı. Bilâl-i Habeşî hazretleri de başka ezân okumadı. 641  senesinde Şam'da vefât etti. </blockquote>

Adı

İnsan doğrulaması: Günün ilk namazı hangi namazdır